Wie in de Nederlandse literatuur naar Dylan gaat zoeken, komt op de meest onwaarschijnlijke plekken de man tegen. De goede zoeker vindt Dylan in de werken van o.a. Arnon Grunberg, Jeroen Brouwers, Tessa de Loo, Gerrit Komrij en zelfs Annie M.G. Schmidt.
Martin Bril is van een geheel andere orde. Hij heeft nooit een geheim gemaakt van zijn liefde voor de muziek van Bob Dylan, en waarom zou hij ook?
Zijn dagelijkse column in de Volkskrant gaat regelmatig over Dylan - echt over Dylan.
Wanneer er een stuk over Dylan in de krant verschijnt, of het nou gaat om een recensie van een boek over Dylan, een concert of nieuwe cd van Dylan, in essentie is het altijd hetzelfde verhaal.
In de jaren zestig was Dylan briljant, eerst de stem van een generatie, om midden jaren zestig de folkies de rug toe te keren door tijdens het Newport Folk Festival van 1965 een electrische gitaar om te hangen. Motorongeluk in 1966, kluizenaar, Blood on the tracks in 1975, Dylan vindt Jezus en is daarna de weg volledig kwijt om met Time out of mind terug te keren. Bla, bla, bla. Concerten zijn slecht, altijd bezopen en ongeïntereseerd, zijn stem is aan gort en er kan nog geen Thank you! af. Bla, bla, bla.
Altijd hetzelfde verhaal, keurig van elkaar overgeschreven, zo lijkt het.
Maar niet Martin Bril. Martin Bril luistert, oordeelt en schrijft. Geen slap gelul, maar een eigen verhaal. Alleen daarom al zijn de columns en boeken van Martin Bril de moeite waard, zeker wanneer hij over Dylan schrijft.
Klik op de foto om een column van Martin Bril over Dylan te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten