ingelast bericht...

Allemaal het filmpje uit de Top 2000 a go go gezien? Die 'irritante Belg' uit het verhaal van Anneke is opgedoken voor zijn eigen 'fifteen minutes of fame', zie hier.

van de ene dag naar de andere

I’m beginning to hear voices and there’s no one around
Well, I’m all used up and the fields have turned brown

Morgen zijn we allemaal een dag ouder, het enige verschil met andere dagen is dat we deze overgang illustreren met champagne & vuurwerk. Soms denk ik wel dat de mens knetter is, maar dat is mijn chagrijnige zelf.
Ik moet verdomme niet zeiken op de laatste dag van het jaar.

It’s such a sad thing to see beauty decay

Vorig jaar - als mijn geheugen me niet in de steek laat - plaatste ik hier een soort Dylanesque jaaroverzicht, dit jaar - vandaag - verdom ik dat. Ik heb het al elders geschreven, ik herhaal mezelf niet. Sowieso is het het jaar geweest van veel schrijven, elders. De vingertoppen zijn blauw, de gedachten zijn brak.

Reality has always had too many heads

Honderdentwee concerten in driehonderdvijfenzestig dagen, zo kun je ook naar het jaar kijken. Vandaag is het vrijdag, morgen is het zaterdag, is een andere blik.
Ik ben veel meer geschikt om te luisteren naar die ene opname in mijn achterhoofd, dan een overzicht te construeren uit twaalf maanden herinnering. En ook dat is een leugen.
Dit bericht gaat de verkeerde kant op. Maar aangezien je al tot hier heb gelezen, begin ik voor jou opnieuw.

poging 2:
2011 staat voor de deur & ik kijk nu al uit naar 12 augustus, de dag waarop Shot of love dertig jaar zal worden. Dat moet een feestje worden.
Driehonderdvijfenzestig dagen voor de deur waarop ik kan luisteren naar de muziek die mij nooit meer gaat vervelen. En ieder jaar brengt wel een verrassing met zich mee, een onverwachte gast waar over e-mails gestuurd worden beginnend met Heb je het al gehoord? Die verrassing is vaak interessanter dan wat al uitgetekend is.
En in mei wordt Dylan zeventig, misschien laat ik de champagne vanavond wel staan tot de tweede helft van mei.
Het is koffiedik kijken, onzin & gevaarlijk.

I’m waist deep, waist deep in the mist

de oogbollen naar achteren gericht:
Dan toch maar over gisteren, over wat geweest is. Het gemiddelde aantal bezoekers per dag van deze blog & het aantal reacties & e-mails is afgelopen jaar flink gestegen. Waarvoor dank, aan jou. Want uiteindelijk is het heel simpel, zonder jou zou deze blog niet bestaan. Zonder lezers kan ik mijn vingers beurs tikken aan dagelijkse berichten, maar alle waarde daarvan gaat verloren zodra er geen woord van wordt gelezen.
Maak een buiging, ontvang het applaus.
Ik ben u dankbaar.

Dylan kort #615 (erg kort...)

Dank aan Karl voor zijn reactie.
Bij ons op de afdeling op Alfreds blog.
Journalist Frits: hier en hier.
Zimmerman #6 op de blog van Luuk Imhann.

Jaaroverzicht Bob Dylan door Frits

Een klein jaaroverzicht met Bob Dylan. Welke onderwerpen zijn de revue gepasseerd het afgelopen jaar?
Uiteraard is daar het vertaalproject van Ernst Jansz. Bob Dylan in het Nederlands, een stuk beter dan Bindervoet & Henkes, goed geanalyseerd door de Doe Maar-zanger. Op zijn minst een aanwinst voor de Nederlandstalige popmuziek.
Over vertalingen gesproken – ook de Friese Dylan is dit jaar gepresenteerd. Het gaat om een aflevering uit dezelfde vertaalreeks als Cohen in het Fries. Wat mij betreft met gemengde gevoelens ontvangen, maar wel grappig.
Van de meester zelf: de Mono Recordings, The Witmark Demos, en weer twee tournees. Geen Nederland in 2010, maar ik ben hoopvol voor 2011.
Clinton Heylin heeft zijn song-analyse afgemaakt en gepresenteerd. Mooi naslagwerk. Hetzelfde geldt voor longtime Dylanoloog Greil Marcus met zijn Writings. Studiemateriaal genoeg.
Een jaar met weinig nieuw materiaal van Dylan. Maar met genoeg stof tot nadenken!

voor wie het niet gezien heeft

aanvulling op Desire & Phillips

Van Patrick kreeg ik onderstaande aanvulling op het stuk over Desire en het album van John Phillips, waarvoor dank!

Hoi Tom Het regeltje “Once again, a Dylan album cover parodies an earlier release”, zou ook kunnen slaan op de hoes van de elpee die net aan Desire voorafging: The Basement Tapes. De gelijkenis tussen de foto op de hoes van die plaat en die van Underground van Thelonious Monk is erg frappant. Groeten Patrick

Uiteraard heb ik wel eens van Thelonious Monk - briljant pianist - gehoord, maar Underground is voor mij nieuw. Ik heb de hoes op het net opgezocht & Patrick heeft gelijk:

Dylan kort #614

Het is tien over zes wanneer ik aan deze Dylan kort begin, ik ben dan al een uur wakker. Ik kan niet meer slapen & dus vind ik mezelf rond kwart over vijf in de keuken bij het koffiezetapparaat. Er gaat niks boven de geur van vers gezette koffie in de ochtend.
Gisteravond allemaal naar de Top 2000 a go go gekeken? ik wel, ik vond het een schitterend verhaal. De uitzending kan inmiddels bekeken worden op Uitzending gemist.
De man die uit naam van Dylan 178 pizza's bestelde, is gepakt & moet betalen. [met dank aan Frits voor de link]
Bertil Huizen luistert niet naar de top 2000.
Ik denk dat ik deze in oktober heb gemist, wat jammer is, het is een mooi verhaal.

Dylan kort #613

Vergeet niet de zeer interessante reacties van Joop & Johan bij het stuk Nieuwe (re-)releases en de vraag van Dolf - over Desire & John Phillips - hieronder te lezen.

Herinnering: vanavond om 19:25 afstemmen op de Top 2000 a go go met vanavond Anneke Derksen aan de stamtafel om te vertellen over, ik citeer van de website de Top 2000 a go go: Bob Dylan die op de boulevard van Duinkerken een fan eerst uitscheldt, haar vervolgens het hof maakt en iets te diep in haar decolleté kijkt.

En nog maar een citaat: Ik vind eigenlijk in principe elke cover van Bob Dylan beter dan het origineel. Zijn muziek is briljant, maar zijn stem kan ik gewoon zelden uitstaan. Dit geneuzel komt van iemand die zichzelf the_wise_one noemt. Tsja.
Jeuk krijg ik er van, heel erge jeuk. Nou weet ik wel, over meningen & iets met twisten, maar kom op zeg!

Twitter: hier en hier. Een gokje: het gaat om de 3-cd box DYLAN uit oktober 2007 (luxe versie).
Haiku 61 revisited: Bob Dylan and more, kijk voor de gein even.

Desire & John Phillips

Gisteren kreeg ik een e-mail van Dolf. Ik heb geprobeerd zo goed mogelijk antwoord op zijn vraag te geven, maar ik kan me goed voorstellen dat er lezers zijn die hier veel meer over weten, vandaar dat ik de mail van Dolf, en mijn antwoord, hier plaats. Meer informatie is zéér welkom en kan of gestuurd worden naar tom_dylan@hotmail.com, of in een reactie achtergelaten worden.

hoi,
ik ben de nieuwe box van leo blokhuis aan het beluisteren en lezen (4cd met boek over la) en ik kom wel een erg opvallend plaatje tegen. foto [bijlage] heb ik nu van internet gehaald, maar de gelijkenis met desire is toch te groot. het is van john phillips van de mama's en de papa's in 1969... orginele foto heeft nog meer overeenkomst. heb jij een verband of is er al iets bekend.
groeten
Dolf

Hallo Dolf,

Ik ken de plaat van John Phillips niet, alleen de hoes. Die hoes ben ik voor het eerst tegengekomen op blz. 453 van het boek 1000 record covers van Michael Ochs waar de hoes is afgebeeld onder de hoes van Desire (zie afbeelding).
De plaat van Phillips is, aldus dit boek, in 1970 verschenen - vijf jaar voor Desire - en het ontwerp van deze hoes is van Tom Gundelfinger.
Desire kwam in 1975 uit en de foto op de hoes is gemaakt door Ken Regan. Dat is zo'n beetje alle informatie die dit boek geeft.

Het eerste dat opvalt is dat - aldus Leo Blokhuis begrijp ik uit je mail - dit album is uitgebracht in 1969, volgens Ochs in 1970. Volgens Ochs is de titel van dit album Warlok.
Volgens The great rock discography verscheen er van John Phillips slechts een elpee: John, the Wolfking of L.A. in juni 1970. Is dit dezelfde elpee onder een andere titel?
Volgens wikipedia moet kwam de plaat in januari 1970 uit.

Enfin, ik dwaal steeds verder af, het ging om de overeenkomst tussen de hoezen van Desire en het album van John Phillips. Als het om hoezen van Dylan gaat, grijp ik eigenlijk altijd gelijk naar de serie fantastische artikelen Looking up Dylan's sleeves van Rob MacBeath, gepubliceerd in The Telegraph.
Hij schrijft over deze overeenkomst (The Telegraph 52): Once again, a Dylan album cover parodies an earlier release. This time, it is the John Phillips album, Wolfking of LA. Actually, that record is just titled John Phillips, but has become known under the former title on account of the phrase which appears in a poem on the rear sleeve. John Bauldie asked the album designer, John Berg, about it: "Were you aware of the John Phillips record when you were designing the Desire sleeve? No. I never saw that. I can't imagine how I could mimic something I never saw before." The cover photo was taken by Ken Regan, the only authorised photographer on the Rolling Thunder tour.
(...)
Going by Bob's clothing and the greenery in the background, the photo was probably taken on October 31, 1975, somewhere near the Mayflower II, berthed at the State Pier, Water Street, Plymouth, MA.

Dat is zo'n beetje alles wat ik weet over de gelijkenis tussen de hoes van Desire en het album van John Phillips.
Rob MacBeath begint het overgenomen citaat met Once again, dus er is een eerdere overeenkomst tussen een hoes van een Dylan-album en een ander album. De meest waarschijnlijke kandidaat hiervoor is de hoes van het album The Folk blues of Eric von Schmidt, afgebeeld op de foto op de voorzijde van Bringing it all back home, waarop de foto op de hoes van Nashville skyline wel erg veel lijkt.

groet,

Tom

Dylan kort #612

Met dank aan Alja voor haar reactie bij Dylan kort #611 & aan Gollem voor de bevestiging dat zij inderdaad in de uitzending van aanstaande woensdag van de Top 2000 a go go zit, kijken dus!
Marlies Keizer stelt een vraag, wie helpt haar uit de droom?
De dvd Masked and anonymous is bij bol.com in de aanbieding.
Alja Spaan: one of toil and blood.
Een 'biografie' van Dylan op de website van radio 3 serious request.
Gisteren schreef ik hier dat ik drie van de recent uitgebrachte lp's (in mono) heb gekocht. Uiteraard ben ik gisteravond begonnen met luisteren. The Times they are a-changin' is een tegenvaller, het lijkt wel alsof de muziek te hard is ingestuurd waardoor de s-klanken slissen dat het een lieve lust is. Echter, de gitaar klinkt op deze release - vooral in Ballad of Hollis Brown - erg goed, maar al met al een matige release.
John Wesley Harding is, in tegenstelling tot The Times they are a-changin', een must have. De basgitaar pompt dat het een lieve lust is & Dear landlord heeft nog nooit zo goed geklonken.
Vanavond gaat Blonde on blonde onder de naald.

Nieuwe (re-)releases

Vanochtend was ik kort in een grote zaak vol muziek. Daar vond ik drie van de acht albums die onlangs in mono opnieuw zijn uitgebracht op elpee, 180 grams vinyl. Losse elpees, dus niet de boxset met alle elpees. Ik ze alle drie - The Times they are a-changin', Blonde on blonde en John Wesley Harding - gekocht. Het zijn, aldus de hoes & de labels, Amerikaanse persingen. De elpees zitten in Japanse plastic hoezen met de plakrand aan de bovenkant. Op de voorzijde een gouden sticker. The Times they are a-changin' heeft geen insert. (Volgens Searching for a gem ontbreekt ook de insert bij Highway 61 revisited en hebben Bob Dylan en The Freewheelin' Bob Dylan witte binnenhoezen.)
Voor de catalogusnummers e.d., zie hier. Overigens staat daarbij dat John Wesley Harding in een gatefold-hoes zit, wat onzin is.

Een tijdje geleden schreef ik hier over de heruitgave van The Bootleg series vol. 1 t/m 8 in jewelcase, dus zonder de kartonnen slipcase en de dikke boekjes. In de schappen vond ik vanochtend één van deze heruitgaven, en wel - tot mijn verrassing - van deel 9!
In deze zaak was deze heruitgave net zo duur (25 euro) als de uitgave met kartonnen slipcase en boekwerk, een vergissing naar ik aanneem. Ik heb 'm dan ook nog even laten staan.

Tip van Marcel & Top 2000 a go go

Hoi Tom,

Bedankt voor het plaatsen van mijn reactie over Dylan en Kerouac.

Ik bladerde vanochtend in de Tv-gids en zag zowaar bij vandaag om 16u05 op Ned 2 staan: Bob Dylan. Betreft een documentaire van Omroep Fryslan. Hopelijk lees je deze mail nog op tijd.

Vriendelijke groet,

Marcel

Met dank aan Marcel voor de tip!

Gisteravond tijdens de uitzending van de Top 2000 a go go (Ned. 3) kwam Dylan een aantal malen (kort) voorbij zeilen.
Als mijn informatie klopt, zal woensdag Anneke aan tafel zitten bij Matthijs van Nieuwkerk om te vertellen over haar ontmoeting met Dylan.
Kijk dus!

Nogmaals Dylan & Kerouac

Gisteren plaatste ik hier - staat onder Dylan kort #611 - een stuk over Dylan & Kerouac, niet lang na het plaatsen van het stuk, kreeg ik een uitvoerige e-mail van Marcel die ik niemand wil onthouden:

Hoi Tom,

Dylan en Kerouac: interessant onderwerp! Ik heb me ook weleens afgevraagd of beiden elkaar ooit hebben ontmoet. Fijn dat je er in je weblog aandacht aan besteedt.

Toevallig (?) is mijn bewondering voor Dylan en Kerouac in dezelfde periode ontstaan. Maart 1998, op een vrijdagmiddag, was er op Nederland 3 even een pauze tussen twee programma's. Ter 'opvulling' werd de clip van 'Not Dark Yet' getoond. Wat een song: hier kon ik niet omheen. Hier zong iemand 'gewoon' wat hij voelde, zonder zelfbeklag. De muzikale omlijsting gaf de song een vreemd dromerige sfeer. Vanaf toen stond het vast dat Bob Dylan een flinke plek in mijn leven ging innemen.

Juni '98 toonde de VPRO een Britse documentaire over Jack Kerouac, On the Road to Desolation. (heb je die ook gezien?) Veelzeggende titel: Kerouac, moe van het jarenlang onderweg zijn, wordt een paar maanden brandwacht in een desolaat oord. 'If I don't have a vision up there, my name ain't William Blake', zei hij tegen een vriend. Maar de hoop op visionaire ervaringen bleek tevergeefs. De afzondering bleek voor hem een (te) zware verzoeking.
De teneur van de documentaire was ook dat Kerouac na het succes van On the Road niet overweg kon met de roem. De prijs van de roem: een bekend thema. 'Fame is a curse, there's a lot of truth in that', vertelde Dylan ooit.

Rond die tijd in '98 leende ik Time Out of Mind van de bieb en eigenlijk heb ik dit album altijd wat gelinkt aan Kerouac. 'Trying to Get to Heaven' bijvoorbeeld klinkt alsof Dylan op zijn eigen Desolation Peak zit. De plaat ademt een bepaalde wereldmoeheid uit, die Kerouac ook vaak beschreef.

Het is treurig hoe Kerouac uiteindelijk afgleed in een tomeloze drankzucht. Des te blijer mogen we dan zijn dat Dylan zijn moeilijkheden de baas heeft gekund.

Vriendelijke groet,
Marcel

De documentaire On the road to Desolation kan ik me niet herinneren, wel het boek over Kerouac op de bergtop in de hoedanigheid van brandwacht: Desolation angels. En nu ik weer die titel - Desolation angels - opschrijf, denk ik weer aan Dylans Desolation row. Toeval? Zou kunnen, maar dan zou er wel héél veel toeval zijn.
In een uitvoerig stuk over Visions of Johanna dat ik eerder schreef & dat ooit nog wel de weg naar buiten zal vinden - in een boek, op deze blog - schreef ik kort over de overeenkomsten tussen de titels van boeken van Kerouac en nummers van Dylan. Uit dat stuk:

Dylan vond het idee voor de titel Visions of Johanna (en de hookline van de song) bij Jack Kerouac:
Bob Dylan, the most innovative lyricist of the 1960s, discovered Jack [Kerouac]’s poetry as a teenager in St Paul, Minneapolis, and later admitted that ’it blew my mind’. [...] It is not difficult to detect the influence of Jack’s writing in Dylan’s work; in style, subject matter and language. You can here the titles of Jack’s books reflected in Dylan’s song titles: Desolation Row drawing from Desolation Angels, Subterranean Homesick Blues referring to The Subterraneans and Visions of Johanna echoing Visions of Gerard. (Steve Turner)
Kerouacs
Visions of Gerard is een portret van Kerouacs jong overleden broer. Het is mogelijk dat Dylan het idee voor Visions of Johanna niet bij dit boek vond, maar bij een ander boek van Kerouac, Visions of Cody, waarin Kerouac, ontevreden met het door hem in On the road geschreven portret van Neal Cassady, een nieuw portret schildert van Cassady.
Turner vergeet nog twee overeenkomsten tussen titels van Jack Kerouac en Bob Dylan. Ten eerste Kerouacs bekendste boek On the road en Dylans On the road again en ten tweede – misschien minder voor de hand liggend, maar hier des te interessanter – Kerouacs korte verhaal Good Blonde en Dylans Blonde on blonde.

En dan is er nog in het rammelende achterhoofd het beeld - op foto's, in Renaldo and Clara - waarop Dylan en Allen Ginsberg het graf van Jack Kerouac bezoeken. Ze maken muziek & lezen voor uit Mexico city blues, de dichtbundel van Kerouac.
En dan is er de regel I’ve had the Mexico City blues since the last hairpin curve in Dylans Something's burning, baby. En dan, enfin, er komt geen eind aan de zoektocht.

En ik zie net dat Ton een reactie achter heeft gelaten bij het eerdere stuk over Dylan & Kerouac, ik neem het gelijk over:

In geen van de biografieën die ik heb over Kerouac wordt verwezen naar een ontmoeting tussen Jack en Dylan.
Een aardige zin uit "Desolate Angel" van Dennis McNally over Dylan (p. 308), "Again [John Clellon] Holmes tried to interest Jack in this new artist; Jack thought Dylan was " another fucking folk singer" at first, but after a while gruffly conceded "Well, okay, he's good."

En er is veel meer, ondanks dat de twee elkaar nooit ontmoet hebben. Blijf alsjeblieft verwijzingen, overeenkomsten en connecties sturen. Er is meer.

Dylan kort #611

In Dylan kort #610 nam ik een link op naar een video over het radioprogramma Het uur 9 en 40 van Alja Spaan. De gehele eerste aflevering van dit programma is nu - inclusief beeld - hier te beluisteren.
Meer van Alja Spaan hier.
Ruud gaat uit zijn plaat.
Volgens de geschiedenisboekjes verscheen John Wesley Harding op 27 december 1967, vandaag 43 jaar geleden. Hier is de titel wel goed geschreven.
Een 'oude' twitter die ik blijkbaar over het hoofd heb gezien, hier.
Over het nut van cultuur door Jan Mertens.
Op de website van The Examiner een stuk over Dime.

Dylan & Kerouac & een oude vraag

Eigenlijk hik ik al sinds kwart over acht vanochtend - het uur waarop de ogen open gingen & de gedachten een bewust karakter kregen - tegen deze woorden aan. Niet omdat ik ze niet wil tikken, maar omdat er zoveel anders binnen handbereik komt dat óók aangenaam is.
Ik zou nog schrijven over de Dylanesque zaken onder de kerstboom, gisteren. 'Mevrouw Tom' was zo goed om mij de bladmuziek van Another side of Bob Dylan te geven waar ik erg blij mee ben & waaraan vooral opvalt dat alle songs van het gelijknamige album, minus één, in het boek zijn opgenomen. Waarom minus één? Ik weet het niet & het is intrigerender dan een compleet songbook. Bijna Dylanesque & minstens net zo gelukkig ben ik met het boek Scattered poems van Jack Kerouac met daarin op bladzijde 20 Hymn dat begint met:

And when you showed me Brooklyn Bridge
in the morning,
Ah God,
And the people slipping on ice in the street,
twice,
twice,
two different people
came over, goin to work,
so earnest and tryful,
clutching their pitiful
morning Daily News
slip on the ice & fall
both inside 5 minutes
and I cried I cried
That's when you taught me tears, Ah
God in the morning,
Ah Thee


En weer, terwijl mijn ogen door het boek glijden, komt de oude vraag in mijn achterhoofd bovendrijven: hebben Dylan & Kerouac elkaar ooit ontmoet? In de ogen gekeken?
Ja, Dylan heeft - samen met Ginsberg - op Kerouacs graf gezeten, gelezen uit een andere bundel vol gedichten van Kerouac - & al jaren houdt dezelfde vraag mij bezig tot een aantal dagen geleden.
Een aantal dagen geleden vielen er kopieën van Audio-Visueel (1980 #1) door de brievenbus - dank André, dank! - en daarin het antwoord uit de mond van Allen Ginsberg wanneer hij antwoord geeft op mijn vraag, door een ander gesteld: Heeft Dylan Kerouac ooit ontmoet? & het antwoord: Ik denk het niet. Kerouac leefde in zijn geest. Kerouac hield van Dylan's songs. Ik denk dat Kerouac werkte als een katalysator op Dylan. & nee, het is niet definitief, maar dichtbij genoeg voor nu.
Dylan & Kerouac - ik weet niet wiens werk ik het eerst ontdekte, maar het zal elkaar niet veel ontlopen. Het is goed om Kerouac te lezen met kerst & alle andere dagen.
& Rimbaud & Ginsberg & Corso & Baudelaire & er komt geen eind aan het lezen.
& in mijn hoofd draait nog steeds The Lonesome river - omdat te vatten zul je terug naar gisteren moeten, naar Peter die mij heeft laten horen & daarvoor, enkele uren maar.

Dylan kort #610 - aanvullingen (reacties van lezers)

De eerste kerstdag loopt op z'n eind & ik kijk nog even naar de e-mail / blog. Een aantal bijzonder vriendelijke reacties van lezers heb ik mogen ontvangen.
Allereerst dank aan Hans voor zijn zeer vriendelijke reactie bij Dylan kort #610.
Peter laat mij een alternatieve versie van Lonesome river horen, in een uitvoering van Here Today. Een werkelijk schitterende versie & waar Peter schrijft over deze versie: Deze vooral vanwege de prachtige falsetto van Vince Gill en de mooie mandoline solo van David Grismann, dan snap ik precies waar hij het over heeft. Weer - muzikaal - een stukje wijzer geworden, waarvoor dank.
Verder schrijft Peter:

Mooie feestdagen en verder veel plezier met Dylan en je blog
(Christmas in the Heart zal ik niet draaien. Sterker nog: ik heb 'm niet eens...)

groeten,
Peter

Van Yvon ontving ik onderstaande e-mail:

Hallo Tom ,
Must be Santa , een prachtig nummer en je wordt er zo vrolijk van , ik heb dan wel geen kinderen maar met een haarborstel in de hand zing en dans ik vrolijk mee , als een ander het zou zien zouden ze mij voor gek verklaren .
Van de week heb ik een mailtje gestuurd naar 538 om te vragen of ze Must be Santa zouden willen draaien maar helaas ik heb het nog niet gehoord , iemand anders misschien .
Een hele fijne kerst toe gewenst .

Vriendelijke groet ,
Yvon

Alja Spaan heeft lange tijd - 100 afleveringen - het radioprogramma Het uur 9 en 40 samengesteld & gepresenteerd. De uitzendingen zijn inmiddels gestopt. Het uur 9 en 40 was niet alleen een mogelijkheid om Dylan op de Nederlandse radio te horen, maar ook een van de weinige mogelijkheden om nu eens echt uitgenodigd te worden om te luisteren naar de radio i.p.v. het apparaat als verzorger van achtergrondgeluid te gebruiken. Vanaf gisteren kan er een kijkje achter de schermen genomen worden, zie hier.

Met dank aan Alja, Yvon, Peter & Hans.

Dylan kort #610

Alternatieve kerstsongs, een poll met Must be Santa, hier.
Een frisse gedachte over Christmas in the heart in een regel of drie, hier.
10 alternatieve kerstsongs, inclusief beeld & geluid, met op 1 Must be Santa.
in Lochristi klonk Slow train coming in het hoofd, hier. [Het hele album? Of alleen het nummer Slow train? En waarom niet People get ready van 4 songs from Renaldo and Clara? Vragen, vragen, vragen.] Ik weet wel dat ik een keer naar Lochristi moet, schitterende naam, al is het alleen om binnen de gemeentegrenzen die naam te kunnen prevelen.
De 10 leukste liedjes over New York, aldus Martijn Muijs.
Twitter: hier.
Op de website van the Examiner een stuk over Dylans Theme time radio hour, Christmas and New Year. Als mijn aantekeningen kloppen, was dit aflevering 34 van Theme time radio hour en werd deze 2 uur durende uitzending voor het eerst uitgezonden op 20 december 2006. De tracklist van deze uitzending is te vinden in Isis issue 131.
A 'Lil Bob Dylan Christmas op Open culture.
Een frisse blik op Christmas in the heart op Mancouch.

Ik kan deze dagen een recensie van Good as I been to you, een column van Paul Williams & veel meer lezen, met dank aan Kris. Het zit wel snor met zijn Karma (inside joke).
Gisteravond werd ik overvallen door de schoonheid van The Lonesome river - te vinden op Tell tale signs - bluegrass is de perfecte muziek voor kerstavond, ook al gaat er geen woord over kerst. Of The Lonesome river ook zo goed klinkt op eerste kerstdag, kom ik vandaag nog wel achter.
Geïnspireerd door de foto bij dit bericht, is de kans groot dat ik vandaag ook nog Hard rain onder de naald van de platenspeler schuif. Er is schoonheid te vinden in Hard rain, veel meer schoonheid dan waar het album vaak krediet voor krijgt. Hard rain is onderschat & verdient een heruitgave in geremasterde vorm.
Als ik één Dylanesque kerstwens mag uitspreken, dan is het een heruitgave van Hard rain, daar zal eenieder de vruchten van plukken. (En als ik heel stout een tweede wens doe: doe dan maar gelijk een geremasterde versie van Shot of love.)
Ik weet niet hoe het bij jou is, maar hier liggen traditiegetrouw een paar cadeautjes onder de kerstboom. Geen grote, dure zaken, maar kleinigheden. Puur voor de gezelligheid, voor de traditie. Eigenlijk altijd zit er altijd wel iets van Dylan bij & altijd is het verrassend.
Natuurlijk draait kerst niet om wensen & cadeautjes, het zijn bijverschijnselen, maar ik neem aan dat een ieder wijs genoeg is om zelf donders goed te weten waar het - voor hem of haar - wel om gaat met kerst. Waar ik naar toe wil is dat ik eenieder de best mogelijke kerstdagen toewens volgens de invulling die eenieder er zelf aan wenst te geven. Doe vooral je eigen ding, volgens je eigen tradities & wees gelukkig.
Prettige kerst.

Dylan kort #609

Dylanimitatie op de website van Humo. Over Humo gesproken: is er iemand die Christmas in the heart bij de Humo gekocht heeft? Wie kan mij vertellen of dit 'gewoon' de jewelcase is, of een cardboardsleeve, of...? Laat het me even weten door een reactie te plaatsen of een e-mail te sturen naar tom_dylan@hotmail.com.
Een recensie van The Bootleg series vol. 9 op Cobra.be.
Dylan staat weer in een top 10: De 10 slechtste kerstnummers. Ooit. Op het rondje van Pavlov.
Twitter: hier.
ongelezen retour door Alja Spaan.
Zimmerman #5 door Luuk Imhann.

Starend naar buiten, denk ik eerder aan Quinn the eskimo dan aan Must be Santa. Er ligt voldoende sneeuw om een volwassen vent in te laten verdwijnen.

But when Quinn the Eskimo gets here
Ev’rybody’s gonna jump for joy

Ik wil ook springen van geluk & dus wacht ik rustig op de komst van Quinn the Eskimo. De hele wereld - inclusief 'mevrouw Tom' - doet de laatste boodschappen voor de kassadames zich ook mogen voorbereiden op de Kerstdagen. Het is druk & Quinn kan er niet doorkomen, de weg is verdwenen in de witte waas.
Ergens vandaag gaat het rode vinyl onder de naald. Sommige platen kun je niet vaker dan één keer per jaar draaien.

Love sick & Must be Santa & boeken & meer...

In 2008 was de 2 cd-versie van Tell tale signs in de iTunes store te koop met een bonustrack: een live-versie van Love sick, volgens de iTunes store uit 2001, volgens Searching for a gem van 26 juli 1999. Ik had de berichten over deze bonustrack in 2008 wel gelezen, maar aangezien ik niet van plan was het gehele album Tell tale signs te kopen voor die ene bonustrack & ik toen geen snars snapte van iTunes (& me er ook vooral niet in wilde verdiepen), ben ik die bonustrack al weer snel vergeten.
Maar inmiddels heb ik een iPod & inmiddels gebruik ik iTunes & koop ik soms zelfs wat in de iTunes store (jawel). Zo ben ik net tot de ontdekking gekomen dat die bonustrack nu te koop is in de iTunes store als losse song, je hoeft dus niet het hele album te kopen om die ene bonustrack op de kop te tikken.
Eén keer raden wat ik net gekocht heb :-)

In de Dylan kort hieronder schreef ik over Christmas in the heart & hoe mijn zoon meezingt met Must be Santa. Daar kwam al snel een reactie op van Alja (waarvoor dank - zie reacties bij bewust bericht) & twee e-mails:

Hoi Tom,

Ik wilde je net mailen met de link naar mijn nieuwe weblog, maar je hebt hem al geplaatst: dank hiervoor!

Must Be Santa doet het kennelijk heel goed bij kinderen: mijn zoontje van twee hoort 'm ook graag :-)

Gisteren zag ik in de etalage van boekhandel Bijleveld te Utrecht liefst drie (!) Dylan-gerelateerde boeken: Bob Dylan in America, The Brazil Series en Man Gave Names to All the Animals. Een mooi gezicht.

Een paar weken terug zat ik ziek thuis, maar tot mijn geluk zag ik Ernst Jansz bij Omroep Max: http://www.omroepmax.nl/?waxtrapp=xwkpzEsHnHUVoBZA
Heb je die al gezien? Ik wilde 'm je nog mailen, maar was het eerder vergeten. Dylan is er ook nog even te zien.

Tot slot wens ik jou, mevrouw Tom en je gezin fijne kerstdagen toe!

Vriendelijke groet,

Marcel van Veldhuizen

En:

Beste Tom,

Mijn dochters van 4 en 6 zetten elke dag na het eten zelf `Must be
Santa` op. Ze zingen dan keihard mee terwijl ze wild door de kamer
hollen. Als ik dit feest na 5 repeats afkap protesteren ze luid en
duidelijk.

Deze jonge fans compenseren blijkbaar dat papa pas op zijn 40ste na het
beluisteren van de Volkskrant Dylan 60´s en 70´s boxen fan is geworden.

Met vriendelijke groeten,

Stefan

Deze e-mails wilde ik niemand onthouden, met dank aan Marcel en Stefan!
De e-mail van Marcel - ga gelijk die drie boeken kopen, het is de moeite waard! - doet me eraan denken dat een aantal Dylan-boeken bij de Slegte in de Ramsj te verkrijgen zijn: Bob Dylan, the illustrated biography (12,50), Bob Dylan complete discography (9,99) en het fantastische fotoboek Real moments - Photographs of Bob Dylan 1966 - 1974 (9,99).

De uitzending over Ernst Jansz heb ik niet gezien, ik zal eens kijken, dank voor de tip.

De e-mail van Stefan: de twee boxen uitgegeven door de Volkskrant zijn een mooi begin. Ik hoop dat de 'Dylan-gekte' doorzet :-)

Dylan kort #608

Bob Dylan - Mozambique op Pauls weblog.
bob dylan radio op de weblog Actueel.
Een geslaagde kerstplaat, over Dylans Christmas in the heart, op de weblog van Marcel.
60's op de weblog Musica. ik citeer: Bob Dylan en John Lennon schrijven liedereen [sic] tegen de oorlog in Vietnam. Nou ben ik niet zo thuis in het werk van John Lennon uit de jaren zestig, dus daar kan ik onvoldoende over oordelen. Maar in welk nummer uit de jaren zestig schrijft Dylan tegen de oorlog in Vietnam? Welk nummer? Wie stuurt mij de titel? Ik ken het nummer niet.
Ik kan het de schrijver niet eens echt kwalijk nemen, het is misschien wel de grootste misvatting uit de muziekgeschiedenis. Dylan heeft in de jaren zestig geen nummer geschreven waarin hij protesteert tegen de oorlog in Vietnam, hooguit een regeltje hier of daar die geïnterpreteerd zou kunnen worden als zijnde een protest tegen die oorlog, maar nergens, enz.
Muziek top 10 (2010) op Bibliothecaris in blog.
Vanochtend, vlak naar het wakker worden, Christmas in the heart in de cd-speler geschoven. Vorig jaar deed ik misschien nog een beetje lacherig over Christmas in the heart, dit jaar niet meer. Hoe meer ik dit album hoor, hoe meer ik er aan verslingerd raak.
Dit zijn de dagen om Christmas in the heart te draaien, wat ik dan ook doe. Zelfs zo vaak dat mijn zoon - acht jaar - in steenkolenengels begint mee te zingen. Zijn favoriet: Must be Santa, dat swingt, daar kan op gedanst worden.

Dylan kort #607

Na de remixen van I and I, Most likely you go your way (and I'll go mine) en A Hard rain's a-gonna fall door grote remix-jongens & meisjes, mag je nu zelf aan de slag. Jawel, een medewerker van Sony heeft nu echt een 'briljant' marketing-idee onder de douche uitgedokterd & het door alle vergaderingen enz. gedrukt & nu is het dan zover: je mag je eigen remix maken! Je schuift wat favoriete nummers van Dylan, bij voorkeur ergens tussen de vier & zes, in een applicatie op het net. Je vult dit eventueel nog aan met wat opnames van jezelf, videootje erbij en klaar is Kees! Meer informatie kun je hier lezen. Gelijk aan de slag? Dan moet je hier wezen. [met dank aan Ton voor de tip!]
Sean Wilentz over zijn boek Bob Dylan in America, hier.
De beste boeken over muziek van 2010, hier.
Portret van Bob Dylan op Lucia Portret. Had ik hier al eerder een link naar dit portret geplaatst? Ik weet het niet meer.
Twitter: hier.

Dylan kort #606

Nogmaals een bericht over de veiling van de handgeschreven tekst van The Times they are a-changin', op NLtaal.
Ik snap hier niks van, maar het staat er wel: Bob Dylan in The Clash gooien.
De foto links is van een concert in 2002, wat me doet terugdenken aan - van de concerten waar ik ben geweest - misschien wel Dylans beste concert: Rotterdam, 2 mei 2002. Dat was op een donderdag, aldus de concertposter in de gang.
Gisteren twee keer Christmas in the heart gedraaid, het is tenslotte december. Het KNMI belooft dooi in de komende dagen & nou maar hopen dat het KNMI woord houdt.
Ook als het dooit klinkt Christmas in the heart best goed. Het bevat de juiste mix van sentiment & een eigenaardige eigenheid die kenmerkend is voor Dylan.

December

Ik ben geen liefhebber van december, helemaal niet wanneer het huis, zoals nu, is ingesloten door een pak sneeuw. Waar ik ook kijk, alles is wit.
Ik ben geen liefhebber van december & dus vlucht ik in de muziek, zoals gisteravond: Highway 61 revisited (mono), de verzamelaar Blues en Pat Garrett & Billy the kid. En terwijl de muziek mijn oren in blaast, lees ik, in het boek van Craig McGregor - een verzameling oude artikelen over Dylan - & de brieven van E. du Perron. Die laatste heeft natuurlijk niks met Dylan te maken, daar zwijg ik hier dus maar over. Maar het boek van Craig McGregor valt wel het een en ander over te zeggen. Zo lees ik dit boek voor de vierde keer & toch lees ik het voor het eerst. Hoe zit dat?
Het lezen van McGregor begon voor mij ooit, járen geleden, met het lezen van Over Dylan, een Nederlandse vertaling van McGregors Bob Dylan a retrospective. Dit boek werd door Van Gennep in 1973 uitgegeven. Voor in deze vertaling staat de verontrustende opmerking: In de Nederlandse editie zijn enkele bekortingen aangebracht. Daar krijg ik al jeuk van. Ik wil het boek onverkort lezen & bij voorkeur in het Engels.
Ik heb overigens nooit begrepen van Van Gennep uitgerekend dit boek in het Nederlands vertaalde. Waarom niet zelf een boek samenstellen met in Nederland verschenen artikelen over Dylan?
Enfin, Bob Dylan a retrospective verscheen voor het eerst in 1972 bij William Morrow & Company Inc. In 1975 bracht Picador het boek opnieuw uit, deze versie - een pocket - is de Engelstalige versie die je in Nederland het meest tegenkomt & dit is dan ook de versie die ik als tweede las. Maar helaas, ook deze editie is ingekort, en flink ook.
De derde versie van het boek dat ik kocht, uitgegeven door Angus & Robertson Publishers in 1980, was een verrassing. Deze editie bevat min of meer dezelfde artikelen als de Picador-versie, maar is aangevuld met twee nieuwe, toen recente stukken.
Tot slot vond ik onlangs vond ik een door Da Capo press uitgegeven versie uit 1990 met een iets afwijkende titel: Bob Dylan the early years; a retrospective. Voor in deze editie lees ik, eindelijk:
This Da Capo Press paperback edition of Bob Dyan, The Early Years: A Retropective is an unabridged republication of the edition published in New York in 1972, originally entitled Bob Dylan: A Retropective, here supplemented with a new preface.
Deze versie lees ik op dit moment.
Meer over edities van dit boek zijn te bewonderen op de fantastische website Come writers and critics, zie hier.
Gisteravond draaide ik dus o.a. de verzamelaar Blues uit 2006, te verkrijgen bij Barnes & Noble in Amerika en via www.jpc.de in Duitsland. Het eerste wat deze release interessant maakt, zijn de geremasterde versies van The Groom's still waiting at the altar, Seeing the real you at last en Dirt road blues. Daarnaast - en dat gebeurd wel vaker bij verzamelalbums - klinken een aantal nummers weer fris door de afwijkende / onverwachte context waarin ze geplaatst zijn. In het geval van Blues valt de volgende drie elkaar opvolgende nummers - door die nieuwe context - op:
It takes a lot to laugh, it takes a train to cry ('snelle' versie van The Bootleg series)
Down in the flood (van More Bob Dylan greatest hits)
Meet me in the morning
Vooral Down in the flood - de versie uit 1971 - klinkt verrassend fris, alsof ik de opname nooit eerder hoorde.
Het is december & ook nog zondag. Het enige waartoe ik in staat ben is een beetje babbelen.

Dylan (ultra)kort #605

Wederom een Dylan-gerelateerde quiz op popmuziek quiz.
CCC inc. speelt o.a. Dylan, zie hier. [met dank aan Frits voor de link]

Dylan kort #604

Het lijstje van Peerke, Dylan in de 'buiten categorie', zie hier.
Een sleeveface.
Lounge legends: The Metropolitan pops orchestra - Instrumental versions of Bob Dylan favorites. Ik had nog nooit van dit album gehoord. Luister voor de gein even naar de sample, het zal je dag in een ander licht zetten...
Ik lees net op het net dan Don van Vliet dood is. 69 is hij geworden. Ik heb ooit een tentoonstelling van zijn schilderijen bezocht, werkelijk schitterende doeken. Zijn album Trout mask replica gebruik ik wel eens om ongenode gasten het huis uit te jagen, werkt als een trein. The Examiner vindt (vergezochte) connecties tussen van Van Vliet en Dylan, zie hier.

Dylan kort #603

Margriet zet 5 cadeautips voor de kerstdagen op een rij, waaronder Christmas in the heart. Niks mis mee, bovendien geeft Margriet drie exemplaren weg, fantastisch, toch? Maar nou komt het, ik citeer: Ideaal cadeau voor: De wat oudere muziek liefhebbers. Het staat er echt, kijk maar. Ik heb van Margriet het stempel "ouwe lul" op mijn voorhoofd gedrukt gekregen. Ik geloof niet dat ik dieper kan zinken.
Maatschappijkritische insecten door Kasper C. Jansen.
Twitter: hier.
Vandaag zes jaar geleden werden een door Dylan gesigneerde hoes en handgeschreven songteksten op een veiling verkocht. Opbrengst: 25.000 euro. Denk nu eens terug aan de opbrengst van de op 10 december geveilde, handgeschreven songtekst van The Times they are a-changin'. Er zijn veel conclusies mogelijk, zoals: de veilingmeester heeft bij de meest recente veiling beter zijn / haar best gedaan...
Van truck fish ontving ik onderstaande aanvulling op het bericht dat HavenstadFM een concert van Dylan & Tom Petty + The Heartbreakers gaat uitzenden:

Aan de hoes te zien is het inderdaad Australië Tom, "True Confessions For Carol", Sydney 24 feb. 1986.
Typische show uit de Queens of Rhythm- en 1e Tom Petty-tijd, That Lucky Old Sun, I'm Moving On, Across the Borderline, goede kwaliteit dacht ik, ik haal 'em uit de kast om morgen in de auto weer eens te draaien (sneeuw, file ?)


Met dank aan truck fish voor de aanvulling.

Dylan kort #602

Bob Dylan door Sytske van Gilse.
Gisteren was 'de linkplaat' The Times they are a-changin'.
Op Havenstad FM is op 19 januari te horen, ik citeer: Een concert van Bob Dylan, en wel eentje uit zijn Amerikaanse Toer van 1989. Opgenomen in Seattle en begeleid door Tom Petty & The Heartbreakers.
Een mooi voornemen, al is het niet mogelijk om een concert uit 1989 met Tom Petty & the Heartbreakers uit te zenden. Wat dan wel? Ik weet het niet. Ik heb even vluchtig gezocht, maar geen concert van Dylan + Petty + Heartbreakers in Seattle gevonden. het zal wel een concert zijn van de Australische en / of Amerikaanse tournee van 1986. Desalniettemin, een goed voornemen van Havenstad FM.
Alex Queral maakte een portret van (o.a.) Dylan met een telefoonboek.
Twitter: hier en hier.

Dylan kort #601

Vergeet niet de stukken Simple twist of fate en Self portrait, The Bob Dylan collections & de afwezigheid van mevrouw Tom hieronder te lezen.
Nederland 2, 27 december om 16.05 uur: Fryslân DOK: Bob Dylan.
Bijna tien jaar terug in de tijd: Bob Dylan wordt 60.
Jan is naar Thailand & een keer raden wat er uit zijn MP3-speler knalt.
En ook apothekers citeren Dylan, kijk maar.
Mooie liedjes van Bob op Volhoudbaar.
Twitter: hier.

Self portrait, The Bob Dylan collections & de afwezigheid van mevrouw Tom

'Mevrouw Tom' is er niet, ze moet werken. Over een paar uur is ze er weer, maar een paar uur is lang als 'mevrouw Tom' er niet is.

Rob stuurde mij gisteren een e-mail. Hij schrijft dat Self portrait zoals die is opgenomen in The Bob Dylan 70's collection een geremasterde versie is. Het was mij nog niet opgevallen. Ik heb de cd wel gehoord, maar blijkbaar nog niet beluisterd.

En terug: The Bob Dylan 70's collection is een box met 10 cd's, sinds april 2010 te koop in de webwinkel van de Volkskrant. In deze box zitten Self portrait, New morning, Pat Garrett & Billy the kid, Planet waves, Blood on the tracks, The Basement tapes (2 cd), Desire, Street legal & Slow train coming. Al deze albums, m.u.v. Self portrait & Pat Garrett & Billy the kid, zijn door Sony in de afgelopen paar jaar in een geremasterde versie uitgebracht.

Self portrait is dus in een geremasterde versie in dit boxje - & alleen in dit boxje - uitgebracht, zo schrijft Rob & als Rob dat schrijft, geloof ik hem. Hij heeft goede oren voor dit soort zaken.

Maar hoe zit het dan met Pat Garrett & Billy the kid? Is die plaat ook geremastered voor opname in The Bob Dylan 70's collection? Ik weet het niet, ik moet luisteren, niet alleen horen.

De laatste keer dat ik de webwinkel van de Volkskrant bezocht, in april om the Bob Dylan 70's collection te bestellen, stond er in de informatie over deze release alleen dat Self portrait nooit eerder in Nederland op cd was uitgebracht. Onzin natuurlijk, wat ik toen oop hier op de blog heb geschreven. Sinds april is de informatie over The Bob Dylan 70's collection op de webwinkel van de Volkskrant aangepast. De nieuwe informatie lijkt de ontdekking van Rob te bevestigen.

In april 2009 zat ik op één van de ongemakkelijke houten stoeltjes in de Heineken Music Hall. Naast mij 'mevrouw Tom' & samen wachtten we tot Dylan & band het podium zouden beklimmen om o.a. Man in the long black coat & Tough mama te spelen. Schuin voor ons zat een man de Volkskrant van die dag door te bladeren. Over zijn schouder zag ik in die Volkskrant een paginagrote advertentie voor The Bob Dylan 60's collection. De dag ná het concert heb ik die box besteld via de webwinkel van de Volkskrant. Dat was april 2009. In april 2010 volgde The Bob Dylan 70's collection & sindsdien vraag ik me af of in april 2011 The Bob Dylan 80's collection zal volgen & welke albums daar dan in zullen zitten. Als de ingeslagen weg voortgezet wordt, zal het boxje de studioalbums bevatten. Dat zijn dus Saved, Shot of love, Infidels, Empire burlesque, Knocked out loaded, Down in the groove & Oh mercy. Maar dat zijn maar zeven cd's, i.p.v. de gebruikelijke tien. Zouden deze zeven worden aangevuld met Real live & Dylan & the Dead? Of met de drie cd's van Biograph?

Het is - in gedachten - al bijna april. Misschien komt er wel niks.

'Mevrouw Tom' is er niet, ze moet werken. Ik mijmer nog maar wat verder over The Bob Dylan 80's collection. Door te mijmeren heb ik geen ruimte in mijn kop om te piekeren. Piekeren is één van mijn kwaliteiten, helaas.


Simple twist of fate

Dit stuk over Simple twist of fate schreef ik in mei 2009. Het maakte aanvankelijk deel uit van het boek dat ik schrijf, maar daaruit is het inmiddels verdwenen, simpelweg omdat de opzet van het boek veranderd is. Er staan wel meer teksten op de harde schijf van mijn computer die aanvankelijk in mijn boek stonden, maar om verschillende redenen daaruit geschrapt zijn. Zo nu en dan zal ik een van die teksten hier plaatsen. Anders 'verstoffen' ze maar op mijn harde schijf.

 

Simple twist of fate

 

I - het opnemen van Blood on the tracks

 

It's like they are paintings those songs [op Blood on the tracks] or they appeared to be, or they seemed to try to be, or want to be. They have to be songs anyway, so they have to be something, right and they're done in… It's kinda hard to explain, but they're more like a painter would paint a song as to compose it, more than a song-writer would write a song as to write it. It was like those songs were like a burst of… At the time they were like coming forth with like a, just a burst of new insight.[1]

 

Simple twist of fate is de tweede track op het album Blood on the tracks[2], een album dat vaak hoog eindigt in lijstjes met favoriete Dylan-albums, maar ook een album dat, volgens vele zoveel beter had kunnen zijn als Dylan maar niet in Minneapolis opnieuw de studio ingedoken was.

De songs voor Blood on the tracks schreef Dylan in de zomer van 1974, op zijn Crow River farm in Minnesota, niet in het gezelschap van zijn vrouw Sara, maar van Ellen Bernstein, een jonge vrouw die hij ontmoette tijdens zijn tournee van 1974.

In september 1974 nam Dylan, in de A & R studios in New York, het album Blood on the tracks op[3]. Na de opnames werden testpersingen van het album gemaakt en voorbereidingen getroffen om het album in december 1974 uit te brengen. Pete Hamill schreef, luisterend naar een testpersing, de liner-notes voor het album.

Terwijl platenmaatschappij Columbia bezig was met de voorbereidingen voor een release, verbleef Dylan bij zijn familie in Minnesota. Daar, luisterend naar een testpersing, besloot hij een deel van het album opnieuw op te nemen.

I [Dylan] had the acetate [van Blood on the tracks]. I hadn't listened to it for a couple of months. I didn't think I'd got this song [You're a big girl now] off. The record still hadn't come out, and I put it on. I just didn't… I thought the songs could have sounded differently, better, so I went in and re-recorded them.[4]

Op welk moment Dylan contact heeft gezocht met Columbia over het stopzetten van de voorbereidingen voor de release van Blood on the tracks is niet duidelijk. Opmerkelijk is dat er wel testpersingen met de originele opnames uit New York zijn opgedoken, maar geen reguliere releases van Blood on the tracks met deze opnames. Columbia had, gezien de liner-notes van Pete Hamill op de hoes bij de eerste persing van Blood on the tracks, al wel hoezen laten drukken.[5] Het stoppen van de voorbereidingen voor de release van Blood on the tracks vond plaats na 6 december 1974, aldus Clinton Heylin: How late Dylan decided to remake Blood on the Tracks can be illustrated by Columbia's mastering records which show that the original album was mastered for release, on either December sixth or sixteenth (a typo confuses the matter).[6]

De grote vraag is natuurlijk waarom Dylan besloot om de helft van de songs op Blood on the tracks opnieuw op te nemen.

Volgens Andy Gill en Kevin Odegard in hun boek A Simple twist of fate; Bob Dylan and the making of Blood on the tracks[7] was Dylan zowel ontevreden met het geluid van de originele Blood on the tracks, als met de teksten van sommige songs. Dylan maakte zich zorgen dat sommige (delen van) teksten te veel bloot zouden leggen over zijn privéleven[8]. Dylans twijfels over Blood on the tracks werden, aldus Gill en Odegard, bevestigd door Dylans jongere broer David:

His [Dylans] suspicions were confirmed that December [1974] when he returned to the Crow River Farm for the holidays and played the acetate for his younger brother, David Zimmerman. David, a producer of radio and TV jingles and manager of local singer-songwriting talent, repotedly told him that the recording lacked commercial appeal and might not attract radio airplay in its current state.

But, he added, it wasn't completely unsalvageable: Why didn't Bob let him make a few discreet calls and try to sort something out? David's response would have a decisive effect on the final version of Blood on the Tracks.[9]

David Zimmerman pleegde de beloofde telefoontjes, en regelde een studio en een aantal locale muzikanten. Dankzij zijn broer was Dylan in staat om tussen kerstmis en oudjaarsavond 1974 tijdens twee studiosessies een deel van Blood on the tracks opnieuw op te nemen.

Op 27 en 30 december nam hij in Sound 80 studio in Minneapolis[10] vervangende takes, deels met nieuwe songteksten, op van Idiot wind, You're a big girl now, Tangled up in blue, Lily, Rosemary and the Jack of Hearts en If you see her, say hello.

In januari 1975 verscheen uiteindelijk Blood on the tracks met daarop vijf nummers die in New York werden opgenomen, en vijf nummers die in Minneapolis werden opgenomen. Op de achterzijde van de hoes stonden de liner-notes van Pete Hamill afgedrukt, echter, deze liner-notes bevatte citaten uit de songteksten zoals die te horen waren op de testpersing en dus besloot platenmaatschappij Columbia de tweede persing van Blood on the tracks uit te brengen in een hoes zonder de liner-notes. Om het nog wat gecompliceerder te maken, werd Pete Hamill voor zijn liner-notes genomineerd voor een Grammy award en voelde platenmaatschappij Columbia zich gedwongen om vanaf de derde persing de liner-notes weer op de achterzijde van de hoes af te drukken.

Testpersingen van Blood on the tracks zijn in de loop der jaren zeer gezochte items geworden, waar de makers van bootlegs handig op ingesprongen zijn door de in New York gemaakte opnames op de markt te brengen.

Platenmaatschappij Columbia bracht sinds de release van Blood on the tracks heel wat outtakes van de opnamesessies uit:

Op Biograph (1985) verschenen You're a big girl now en Up to me, op The Bootleg series volumes 1 -3 [rare & unreleased] 1961 - 1991 (1991) verschenen Tangled up in blue, Call letter blues, Idiot wind en If you see her, say hello, en op de soundtrack van Jerry Maguire (1996) verscheen een alternatieve versie van Shelter from the storm[11].

Maar met al deze outtakes kan de liefhebber de originele versie van Blood on the tracks nog steeds niet beluisteren. Alleen You're a big girl now op Biograph is dezelfde opname als op de testpersing, de mix van You're a big girl now op Biograph wijkt echter af van die op de testpersing.

Maar er blijft altijd hoop. Op de website van platenmaatschappij Legacy recordings - onderdeel van Columbia / Sony - kunnen bezoekers voorstellen doen voor toekomstige releases. Eén voorstel is om Blood on the tracks opnieuw uit te geven, als dubbel-cd, waarbij de eerste cd de reeds uitgebrachte versie van Blood on the tracks zal moeten bevatten en de tweede cd de geheel in New York opgenomen versie, zeg maar de versie van de testpersing, waarbij het geheel mogelijk wordt aangevuld met bonustracks.

Nou ben ik niet snel geneigd om dit soort 'voorstellen van website-bezoekers' te serieus te nemen als mogelijke release, ware het niet dat bij dit specifieke voorstel, sinds eind 2008, inmiddels planned staat[12].

Er is altijd hoop.

 

II - Simple twist of fate

 

Simple twist of fate is een van de vijf songs op Blood on the tracks die in New York zijn opgenomen. Simple twist of fate is, van de sessies in New York, de laatste song die op band werd gezet.

Dylan had tijdens de eerste sessie voor Blood on the tracks, op 16 september 1974, al aan de song gewerkt, maar de opname die uiteindelijk op de plaat terecht zou komen is de derde take van 19 september[13].

Bob Dylan op gitaar, Tony Brown op basgitaar. Zes verzen van elk vijf regels waarvan iedere vijfde regel eindigt op a simple twist of fate.

Een speling van het lot.

Na het derde en zesde vers een korte harmonicasolo. Strak in de structuur en in die strakke structuur zingt Dylan het verhaal dat een ieder wel kent, is het niet uit eigen ervaring, dan is het wel van horen zeggen. Jongen ontmoet meisje, jongen en meisje vormen een paar, meisje laat jongen in de steek, jongen verlangt naar meisje.

De schoonheid van Simple twist of fate zit niet in het verhaal, maar in hoe het verhaal verteld wordt. Dit is een song als een schilderij, een schilderij waarin de tijd stilstaat, of liever, meerdere 'tijden' tegelijkertijd zijn afgebeeld.

Een schilderij waarbij de verf, de kleur, 'het handschrift' van de schilder - de stijl - bepalend zijn voor de wijze waarop de toeschouwer naar het afgebeelde kijkt. Vergelijk bijvoorbeeld Le Déjeuner sur l'herbe (1863) van Edouard Manet met Le Déjeuner sur l'herbe (d'après Manet) (1960) van Pablo Picasso. Twee schilderijen die hetzelfde afbeelden, maar een totaal ander beeld geven door de verschillende stijlen van de schilders.

Om het nog wat interessanter te maken kan de hoes van het album Thanks I'll eat it here (1979) van Lowell George naast de twee schilderijen gelegd worden. Op de hoes staat een parodie op Le Déjeuner sur l'herbe (1863) van Edouard Manet afgebeeld, waarin Dylan een rol heeft gekregen[14], maar dit terzijde.

De schoonheid van Simple twist of fate zit niet in het verhaal, maar in hoe Dylan het verhaal vertelt, in 'het handschrift', in de stijl.

Stap voor stap, te beginnen bij de ontmoeting, bij het eerste vers:

 

They sat together in the park

As the evening sky grew dark,

 

Deze eerste twee regels vertellen weinig, roepen vooral vragen op.

Hoe zijn ze daar samen gekomen in het park? Zijn ze samen naar het park gegaan? Een afspraakje? Komen ze elkaar toevallig tegen? Zitten ze in het gras? Op een bankje?

De tekst geeft geen antwoord, alleen een situatieschets in twee regels, en dan slaat de vonk over:

 

She looked at him and he felt a spark tingle to his bones.

 

gelijk gevolgd door een sprong in de tijd, naar een moment ná het beëindigen van de relatie, het moment van spijt. Het moment waarop je de voorzienigheid, het toeval dat je bij haar heeft gebracht wel een schop zou willen geven:

 

'Twas then he felt alone and wished that he'd gone straight

And watched out for a simple twist of fate.

 

Het toeval heeft ze bij elkaar gebracht, het toeval dat beter gemeden had kunnen worden. Wijsheid achteraf.

Na dit eerste vers beschrijft het tweede vers de relatie. Is er wel sprake van een relatie? Is het beschrevene in dit tweede vers niet de weg van het park naar het hotel, de route van de liefde voor één nacht? Meer vragen. De luisteraar krijgt details te zien, door zichzelf vragen te stellen, kan de luisteraar een beeld van het geheel voor ogen krijgen, een eigen beeld.

 

They walked along by the old canal

A little confused, I remember well

 

Wacht even, de they in de eerste regel zijn natuurlijk de man en de vrouw, maar waar komt de I, de 'ik' in de regel daarna vandaan? Is de 'ik' een derde persoon in het verhaal? Een 'observant', een toevallige passant, de verteller?

Of is de 'hij' de 'ik' geworden? Is het perspectief verschoven?

In het laatste vers zingt Dylan

 

I still believe she was my twin, but I lost the ring.

She was born in spring, but I was born too late.

 

Wederom die 'ik', terwijl in de overige regels van Simple twist of fate sprake is van he, een 'hij'. De 'ik' en de 'hij' zijn hier één en dezelfde persoon. De verteller van het verhaal kijkt terug op een relatie, een relatie die hij zelf gehad heeft, maar hij vertelt het verhaal alsof het over een andere man gaat, zo lijkt het, tenzij het beschrevene hem raakt waardoor hij zich vergist en 'hij' vervangt door 'ik'.

Is u er nog?

Vergelijk het maar met een schilderij - wederom - een schilder die een zelfportret maakt, schildert een persoon, een afbeelding van zichzelf. Op het doek komt het portret van een 'hij' die 'ik' - de schilder - is. Hiermee wil ik niet zeggen dat Simple twist of fate een door Dylan geschreven zelfportret is, alles behalve zelfs. Het is in mijn optiek helemaal niet interessant of Simple twist of fate - of welke andere song dan ook - autobiografisch is. Het gaat er om hoe de kunstenaar - Dylan in dit geval - zijn verhaal, zijn kunstwerk voor het voetlicht brengt. In dit geval, op dit moment gaat het om het verschuiven van het perspectief, over hoe 'ik' een 'hij' wordt en weer teruggaat naar de 'ik'.

'Ik' is 'hij' en 'hij' is 'ik' en geen van allen is Dylan.

Terug naar vers twee, waar ik was gebleven. Ze lopen dus langs een oud kanaal en hij / ik is enigszins verwart door de situatie, waarna ze aankomen bij een hotel

 

… with the neon burnin' bright.

 

En alles steeds maar weer dankzij een simpele speling van het lot.

Het derde vers beschrijft haar vertrek, haar beleving, haar gangen, met een sprongetje naar zijn ontwaken. Het vers is afstandelijk, beschrijft geen gevoelens, alleen situaties.

Het vierde vers behandeld zijn ontwaken na haar vertrek en juist wel de emotie, de gevoelens. De gevoelens van verlatenheid worden versterkt door deze te ontkennen

 

He woke up, the room was bare

He didn't see her anywhere.

He told himself he didn’t care, pushed the window open wide

Felt an emptiness inside…

 

Die derde regel, het he told himself he didn't care, het zichzelf voorliegen versterkt alleen maar het gevoel dat ontkent wordt. Hij kan nog zo hard roepen dat het hem niks doet, wij weten wel dat het hem opvreet.

En dan het openduwen van de ramen. Het zoeken naar ruimte, naar frisse lucht. Door de ramen open te duwen kan er frisse lucht naar binnen stromen. Frisse lucht om de leegte die hij in zichzelf voelt op te vullen? Ik weet het niet. Maar wat ik met mijn kop niet weet, voel ik met mijn ingewanden aan.

 

…pushed the window open wide

 

en

 

Felt an emptiness inside…

 

horen bij elkaar, vullen elkaar aan, welk gevoel versterkt wordt door het binnenrijm wide / inside. Maar vraag me niet hoe de een de ander aanvult, mijn kop kan het 'hoe' niet vangen.

En alles, steeds maar weer door een … simple twist of fate.

In het vijfde vers volgt de eenzaamheid, het tikken van de klok, het op jacht gaan om haar terug te vinden. Waar hij haar zoekt?

 

…down by the waterfront docks where the sailers all come in.

 

Zijn deze waterfront docks bij het kanaal uit het tweede vers waar ze langs liepen?

Tot nog toe, het elkaar vinden, het verdwijnen van haar, eigenlijk al het beschrevene, lijkt tot op heden, tot op dit punt in de song, in het verhaal dat de song vertelt, allemaal niet meer dan een samenloop van omstandigheden, niet meer dan een toeval. En als het allemaal tot op heden toeval is geweest, dan is het toeval mogelijk de enige manier voor hem om haar terug te vinden.

Hij moet het toeval zoeken om haar te vinden. En het toeval zoekt hij op, in de hoop dat ze hem opnieuw zal kiezen:

 

Maybe she'll pick him out again, how long must he wait

Once more for a simple twist of fate.

 

Een simpele speling van het lot kan hem weer bij haar brengen. Als hij er maar voor zorgt dat zij hem weer ziet, dan zal ze hem wel weer er uitpikken.

Maar het mag niet zo zijn, zij en hij - wie weer 'ik' is geworden - zijn niet voor elkaar bestemd, zijn niet voor elkaar gemaakt:

 

She was born in spring, but I was born to late

Blame it on a simple twist of fate.

 

Het toeval dat ze bij elkaar heeft gebracht, heeft ook bepaald dat ze niet voor elkaar gemaakt zijn.

 

III

 

Dylan zingt Simple twist of fate ingehouden, bijna alsof alleen bassist Tony Brown zijn verhaal mag horen. Slechts een keer in ieder vers haalt Dylan uit, zingt hij, zo lijkt het, de pijn van zich af, en altijd op dezelfde plek in de voorlaatste regel van ieder vers. Zoals eerder geschreven, Simple twist of fate zit strak in de structuur.

Simple twist of fate is de tweede track op Blood on the tracks, opgesloten tussen opener Tangled up in blue en You’re a big girl now.

 

IV - 20/11/1975

 

In november 2002 verscheen de cd The Bootleg series vol. 5 – Live 1975: The Rolling Thunder Revue[15] met daarop een live versie van Simple twist of fate, opgenomen op 20 november 1975. Op deze opname is alleen Dylan te horen, stem, gitaar en harmonica. Een naakte versie van een toch al weinig verhullende song, grotendeels herschreven.

In het tweede vers is het bijvoorbeeld 'he' en niet 'they' die langs het kanaal loopt. Vanaf het derde vers zijn de herschrijvingen echter nog drastischer.

Zo is de derde regel

 

As the light bust through a beat-up shade where he was wakin' up

 

herschreven tot

 

She heard a melody rise and fade, the sun was coming up

 

waardoor de regel teruggrijpt naar de eerste regel – over de saxofoon – uit het vers.

Het vierde vers, de herschreven delen in vet:

 

He woke up, she was gone

He didn't see nothing but the dawn

He got outta bed and put his clothes back on, pushed back the blinds

Find a note she'd left behind to which he just could not relate

All about a simple twist of fate.

 

Luister hoe Dylan het eerste deel van die derde regel zingt, met haast, om alle woorden in de melodie te kunnen proppen, zoals alleen Dylan dat kan. Hoe vaak ik ook probeer dit te zingen, steeds weer struikel ik over mijn tong.

Door de herschrijving, hoe sterk ook, is helaas de regel

 

He told himself he didn't care

 

verdwenen. Met het schrappen van deze regel is een van de sterkste regels uit dit vers verdwenen. Dat neemt niet weg dat het herschreven vierde vers een sterk vers is geworden, waarin meer haar daden – het achterlaten van a note – en zijn daden – het aantrekken van zijn kleren – worden beschreven, terwijl in de versie van Simple twist of fate op Blood on the tracks in dit vierde vers veel meer de nadruk ligt op zijn gevoel, het zich verlaten voelen. In de herschreven versie kijkt de zanger als het ware door de ramen naar binnen.

In het vijfde vers van de originele versie, zoals boven beschreven, zoekt de 'hij' het toeval in de hoop dat zij hem opnieuw zal uitkiezen, in de herschreven versie neemt hij het initiatief weer in handen.

 

Maybe she'll pick him out again

 

uit de originele versie wordt in de herschreven versie:

 

Maybe he'll spot her once again

 

Een paar simpele veranderingen veranderen alles, van passief naar actief.

Het zesde en laatste vers, waarin in woorden de reden voor het niet bij elkaar passen is gevangen, is drastisch herschreven waardoor de 'hij' / 'ik' in een slachtofferrol wordt gedrukt:

 

She should have caught me in my prime

She would have stayed with me instead of going off to sea

And leaving me to many times

 

In deze regels krijgt de 'zij' de schuld van het mislukken van de relatie, zij heeft hem immers niet in zijn prime ontdekt, zij is niet gebleven, zij is gaan varen en heeft hem te vaak verlaten. Zij is schuldig in deze herschreven versie, terwijl in het origineel er geen schuldige wordt aangewezen, in het origineel is het allemaal toeval, een toevallige samenloop van omstandigheden waardoor de relatie op de klippen loopt.

 

V

 

Twee versies van eenzelfde song, waarvan de een niet persé beter dan de ander. De twee versies vertellen hetzelfde verhaal vanuit een ander perspectief, met een andere blik op het gebeurende.

De twee versies van Simple twist of fate zijn twee blikken uit verschillende tijden.

 



[1] Bob Dylan tijdens een interview met Eliot Mintz, maart 1991

[2] Columbia 512350 2

[3] 16, 17, 18 en 19 september met de muzikanten Charles Brown III (gitaar), Barry Kornfeld (gitaar), Eric Weissberg (gitaar), Thomas McFaul (keyboards), Tony Brown (basgitaar), Richard Crooks (drums), Paul Griffin (orgel) en Buddy Cage (steelgitaar)

[4] Bob Dylan in de liner-notes van Biograph

[5] Op de achterzijde van de hoes van de eerste persing van Blood on the tracks stonden de door Pete Hamill geschreven  liner-notes. Hamill citeert in deze liner-notes uit de songteksten van de in New York gemaakte opnames. Zie ook verderop.

[6] Clinton Heylin - Dylan behind closed doors; the recording sessions [1960 - 1994] (Penguin books, 1996; blz. 107)

[7] Da Capo press, 2005

[8] zie blz. 91

[9] Andy Gill & Kevin Odegard - A simple twist of fate; Bob Dylan and the making of Blood on the tracks (Da Capo Press, 2005; blz. 93)

[10] Kevin Odegard (gitaar), Peter Ostroushko (mandoline), Billy Peterson (basgitaar), Gregg Inhofer (keyboards), Bill Berg (drums)

[11] in 1997 ook verschenen op The Best of Bob Dylan.

[12] gezien online 17 mei 2009 http://feedback.legacyrecordings.com/pages/6333-reissue-requests/suggestions/76691-2-cd-legacy-edition-of-bob-dylan-s-blood-on-the-tracks

[13] Olof Björner - A Bob Dylan performance guide volume 2 1970 - 1977 (Hardinge Simpole, 2003; blz. 167 - 173)

[14] Let vooral ook op hoe Dylan is afgebeeld. Let wel, Thanks I'll eat it here kwam uit in 1979, het jaar dat Dylan Slow train coming uitbracht.

[15] Columbia Legacy 510140 3