Dylan kort #402

Cover: Don't think twice, it's all right in een Nederlandse vertaling op Steven Blom personal blog.
Alja Spaan: een gevouwen deken.
Onderstaande setlist van vandaag is de laatste van de huidige tournee. Eind mei begint de nieuwe tournee van Dylan door Europa.
Starend naar de setlists van de nu net afgesloten tournee - ik heb het al eerder geschreven - vind ik weinig verrassends in de songkeuzes. Opvallend is wel het grote aantal (redelijk) recente nummers.
Met het lange weekend voor de deur - bijna dan - hoop ik wat meer toe te komen aan het luisteren naar Dylan (zie Dylan kort #401). Of dat ook lukt, zal de tijd moeten leren.
Is iemand trouwens nog bij de Dylan-avond geweest op 13 maart in de Smurf? Laat me weten hoe het geweest is.
De dame op de foto rechts naast Dylan is Scarlet Rivera, de violiste die door Dylan - aldus de legende - van de straat werd geplukt om mee te spelen op Desire. Dit album heeft, mede dankzij de bijdrage van Rivera, een uniek geluid. Een album dat ik al lang niet meer gedraaid heb. Waarschijnlijk omdat ik in het verleden dit album letterlijk grijs heb gedraaid. Het wordt tijd om Desire weer eens te draaien, al is het alleen voor de schoonheid van Isis en Oh sister en One more cup of coffee en Sara. Desire is een album vol vrouwen, kijk maar naar de vier genoemde titels, luister naar de muziek: Scarlet Rivera en Emmylou Harris.
Desire is het album dat na Blood on the tracks kwam en Blood on the tracks is simpelweg een van de beste albums uit Dylan's oeuvre. Daar heeft Desire last van.
Het contrast tussen (het geluid van) Blood on the tracks en Desire is groot. I.p.v. het succes van Blood on the tracks te herhalen, maakte Dylan Desire.
Maar dan, we zijn inmiddels zo'n 35 jaar verder, 35 jaar om aan het idee te wennen.

And your pleasure knows no limits
Your voice is like a meadowlark
But your heart is like an ocean
Mysterious and dark.

setlist 31 maart 2010

1. Rainy Day Women #12 & 35
2. Lay, Lady, Lay
3. I'll Be Your Baby Tonight
4. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
5. The Levee's Gonna Break
6. Just Like A Woman
7. Honest With Me
8. Sugar Baby
9. High Water (For Charley Patton)
10. Desolation Row
11. Highway 61 Revisited
12. Shelter From The Storm
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(1st encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower
(2nd encore)
18. Blowin' In The Wind

Dylan kort #401

3 vandaag nr. 485 met o.a. Dylan's You ain't going nowhere.
Blowin' in the wind op De mieren van Galibier, een blog over fietsen.
Shelter from the storm [tekst, film, muziek] op Wees niet bang.

Dat ik nog geen afkickverschijnselen krijg, mag een wonder heten. Door omstandigheden is dit de tweede dag op rij dat ik geen noot Dylan hoor.
Maar geloof me, bij de eerste kans die zich vanavond voordoet, haal ik de opgelopen schade dubbel en dwars in.

setlist 29 maart 2010

1. Rainy Day Women #12 & 35
2. It's All Over Now, Baby Blue
3. Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine)
4. My Wife's Home Town
5. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
6. Spirit On The Water
7. Cold Irons Bound
8. Desolation Row
9. The Levee's Gonna Break
10. When The Deal Goes Down
11. Highway 61 Revisited
12. Can't Wait
13. Thunder On The Mountain
14. Forever Young
(1st encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower
(2nd encore)
18. Blowin' In The Wind

setlist 28 maart 2010

1. Gonna Change My Way Of Thinking
2. Love Minus Zero/No Limit
3. I'll Be Your Baby Tonight
4. Simple Twist Of Fate
5. Tweedle Dee & Tweedle Dum
6. Shelter From The Storm
7. Summer Days
8. Workingman's Blues #2
9. High Water (For Charley Patton)
10. Tryin' To Get To Heaven
11. Highway 61 Revisited
12. Nettie Moore
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. Blowin' In The Wind

Dark eyes

Ik ben geen liefhebber van covers van Dylan's muziek, daar heb ik nooit een geheim van gemaakt en daar zal ik ook nooit een geheim van maken. Niemand zingt Dylan zoals Dylan is een van de weinige reclameslogans waar ik waarde aan hecht.
Harry Prenger stuurde mij een e-mail (dank!) met daarin een link naar stereogum.com waarop een versie van Dylan's Dark eyes door Dirty Projectors te horen is.
Ik ben geen liefhebber van covers van Dylan's muziek, maar voor Dirty Projectors maak ik graag een uitzondering. Als ik de foto mag geloven, hoor ik een gitaar en vier stemmen. Muzikaal blijft de cover dicht bij het origineel van Dylan, maar door de vele stemmen krijgt deze cover een extra dimensie.
Dark eyes door Dirty Projectors is niet zozeer beter, of 'gelijk' aan het origineel als je het mij vraagt, maar het klinkt wel aangenaam en kan prima bestaan naast het origineel van Dylan.
Een uitzondering in Dylancoverland.

De Dylan aantekeningen # 3739

Een tijdje geleden schreef ik hier over Dylan ga rock, de ter gelegenheid van de huidige tournee in Japan uitgegeven cd. Op Searching for a gem lees ik dat de versies van The Mighty Quinn, I threw it all away, Shelter from the storm, Solid rock, Saved en Wiggle wiggle op Dylan ga rock geremastered zijn.
Dat doet de hoop op de release van geremasterde versies van Self portrait, Hard rain, Saved en Under the red sky - de albums waar de genoemde songs vanaf komen - bij mij weer opleven. Als Sony, naast deze vier albums, ook nog Shot of love in een geremasterde versie uitbrengt, ben ik een gelukkig mens.
Vanmiddag, in een moment van rust, knetterhard Shelter from the storm in de live-versie - nee, ik moet zeggen een live-versie - uit 1976 uit de boxen laten knallen. De buren waren niet thuis...
Dylan speelt op dit nummer slide-gitaar op een witte gitaar luisterend naar de naam Rimbaud, ja, inderdaad, vernoemd naar de dichter van Illuminations.
Kijk nog eens naar de videoclip van Series of dreams, daarin is o.a. een portret van Rimbaud - de dichter, niet de gitaar - te zien en enkele citaten van Rimbaud.
Is het niet in de linernotes van Biograph dat Dylan uit Rimbaud's Brief van een ziener citeert? In het Engels van Dylan: I is another, in mijn Nederlands: ik is een ander.
In het trapgat hangt, niet ver van enkele concertposters van Dylan, een portret van Rimbaud.

Situations have ended sad,
Relationships have all been bad.
Mine’ve been like Verlaine’s and Rimbaud.
But there’s no way I can compare
All those scenes to this affair,
Yer gonna make me lonesome when you go.

Het toeval wil dat ik eerst Dylan ontdekte, daarna Rimbaud en daarna pas de 'link' tussen Dylan en Rimbaud. 'Toeval' is uiteraard niet het juiste woord, eerder logisch.
Wat wel echt toeval is, is dat ik later in een dichtbundel van Hélène Swarth een vertaling / herdichting van een werk van Rimbaud tegenkwam. Er is met de beste wil van de wereld geen connectie te leggen tussen Hélène Swarth en Dylan, of het moet zijn dat Swarth overleed in het jaar dat Dylan werd geboren, nog geen maand na Dylan's geboorte stierf de dichteres. Haar laatste woorden: Is de post al geweest?
Een vraag die ik dagelijks stel, in de hoop dat de nieuwe Isis of een aankoop van ebay door de brievenbus is gevallen. Ik dwaal af.
Ken je Olof's files, de serie boeken van Olof Björner? Het laatste deel, deel 12, beslaat de jaren 2001 en 2002. Inmiddels zijn de jaren 2003 en 2004 als pdf te downloaden van Olof's website. 2005 zal in mei dit jaar gepubliceerd worden. En hoe geweldig ik Olof's website ook vind, ik hoop dat ook de jaren vanaf 2003 in boekvorm zullen verschijnen. Net zoals ik nog hoop op een nieuwe boekuitgave van Michael Krogsgaard.
En Dundas.
Het bezoek, de slapers kijken nog even televisie waardoor ik geen Dylan kan draaien. Niet dat dat erg is, maar ik merk dat ik dus prima mee kan kijken naar de televisie, deel kan nemen aan de gesprekken, terwijl ik in mijn achterhoofd Shelter from the storm, een live-versie uit 1976, draai. Dylan spuugt de woorden met al het venijn in zijn donder uit, tegen de wanden van mijn schedel ketsen de klanken af.
En dan die gitaar, Rimbaud geheten, piept, schuurt, jankt als een kat in het nauw gedreven. Precies goed, precies de juiste toon. Klanken als kleuren.

A zwart, E wit, I rood, U groen, O blauw: vocalen,
Eens zal ik uw verborgen oorsprong openbaren:
A, harig zwart korset van schelle vliegenscharen
Die bommelend rond gruwelijke stanken dwalen

In a world of steel-eyed death, and men who are fighting to be warm.
“Come in,” she said, “I’ll give you shelter from the storm.”

Bij de kringloop...

Zo nu en dan loop ik een kringloopwinkel in de regio binnen en meestal loop ik weer met lege handen naar buiten. Maar soms heb ik geluk - en daar draait het om, om dat geluk - zoals vanmiddag. In een kringloopwinkel vond ik een pakketje met 3 cd-roms in een digipack: Forrest Gump Music, Artists and Times en iets in mij zei dat ik deze uitgave ooit op Searching for a gem had gezien. De cd-roms uiteindelijk op de gok meegenomen. Thuisgekomen gelijk de computer opgestart en even gekeken op Searching for a gem. Daar, op de pagina van 1995, kom ik inderdaad de cd-rom tegen. Op de cd-rom staat een loop van de harmonicasolo uit Blowin' in the wind, een video van Dylan en Joan Baez die samen Blowin' in the wind zingen (één vers, één couplet) uit Hard rain, een interview met Baez over Dylan en over Blowin' in the wind en een korte biografie en discografie van Dylan. Bij deze laatste staat onderstaande foto.
Een kleine, leuke aanwinst. Heerlijk zo'n kringloopwinkel.

soundboard 4 dec. 1975 op Wolfgang's vault

Op Wolfgang's vault zijn een groot aantal nummers van het Rolling Thunder Revue-concert van 4 december 1975 te beluisteren in zéér goede geluidskwaliteit. Zes van de tracks zijn door Dylan.




01. When I paint my masterpiece
02. It ain't me babe
03. The Lonesome death of Hattie Carroll
04. Tonight I'll be staying here with you
05. A Hard rain's a-gonna fall
06. Romance in Durango

Dylan kort #400 - komkommertijd


Alja Spaan: Ik wil eigenlijk hier zijn.

setlist 26 maart 2010:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. Lay, lady, lay
03. Just like Tom Thumb's blues
04. Every grain of sand
05. Summer days
06. Sugar baby
07. Tweedle dee and Tweedle dum
08. Make you feel my love
09. Honest with me
10. Po' boy
11. Highway 61 revisited
12. I feel a change comin' on
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. Blowin' in the wind

Starend naar bovenstaande setlist zijn er een paar dingen die opvallen: 1. het vervangen van All along the watchtower door Blowin' in the wind als laatste nummer; 2. Just like Tom Thumb's blues dat Dylan zowel in 2007 als in 2009 - concerten rond Pasen - in Nederland speelde. Is dit nummer op de setlist gekomen vanwege het aanstaande Pasen? 3. veel 'recente' songs, songs vanaf Time out of mind (1997).
Het is een broodmagere aflevering van Dylan kort, er zijn niet meer (Nederlandstalige) links. Of, ze zijn er wel, maar ik heb ze niet gevonden.
De afgelopen dag Dylan a retrospective; revised edition van Graig McGregor herlezen. Ik blijf dit een aangenaam boek vinden, korte stukken van verschillende auteurs. In Nederland is een eerdere versie van dit boek - met enkele wijzigingen - uitgegeven onder de titel Over Dylan. Over Dylan bevat dus uit het Engels vertaalde stukken over Dylan die eerder in tijdschriften, kranten, enz. hebben gestaan. Nog nooit is er een boek als Dylan a retrospective verschenen met stukken van Nederlandse journalisten / schrijvers. Een gemis, mits de selectie van de stukken goed gedaan is.

setlist 25 maart 2010

1. Watching The River Flow
2. It's All Over Now, Baby Blue
3. The Levee's Gonna Break
4. Just Like A Woman
5. Things Have Changed
6. Girl Of The North Country
7. High Water (For Charley Patton)
8. A Hard Rain's A-Gonna Fall
9. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
10. Love Sick
11. Highway 61 Revisited
12. When The Deal Goes Down
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower

Dylan kort #399

Vanmiddag is de 100ste en laatste uitzending van uur 9en40 door Alja Spaan te horen (zie ook rechter kolom) met daarin o.a. Love minus zero / no limit. Na het beëindigen van deze laatste uitzending, zal Dylan een stuk minder op de Nederlandse radio te horen zijn.
Voor een ieder die deze zomer naar Spanje gaat: de voorverkoop voor het concert op 24 juni in Barcelona is begonnen.
Fotograaf Jim Marshall is op 74-jarige leeftijd overleden.


She can take the dark out of the nighttime
And paint the daytime black


- She belongs to me -

Love minus zero / no limit

Dylan in zwart / wit / kleur door Yvon

setlist 24 maart 2010

1. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
2. It Ain't Me, Babe
3. Rollin' And Tumblin'
4. Mr. Tambourine Man
5. Cold Irons Bound
6. Sugar Baby
7. Desolation Row
8. Blind Willie McTell
9. Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine)
10. Can't Wait
11. Highway 61 Revisited
12. If You Ever Go To Houston
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower

Dylan kort #398 - aanvullingen

Al een aantal dagen kan ik niet of met veel moeite inloggen op het discussieforum. Ik heb gezien - naar meerdere pogingen om in te loggen - dat er weer een aantal nieuwe reacties op staan en één nieuwe discussie waar ik graag op zou reageren. Maar na een half uur proberen zonder resultaat, geef ik het op, voor nu. Zijn er meer gebruikers van het forum die problemen hebben met inloggen en / of reageren? Laat het me even weten via de e-mail: tom_dylan@hotmail.com.

Aanstaande donderdag de 100ste en helaas laatste aflevering van uur 9en40. Dit radioprogramma van Alja Spaan is (was) één van de laatste mogelijkheden om Dylan met de regelmaat van de klok op de Nederlandse radio te horen.

setlist 23 maart 2010

1. Cat's In The Well
2. It's All Over Now, Baby Blue
3. Summer Days
4. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
5. Forgetful Heart
6. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
7. John Brown
8. Under The Red Sky
9. Honest With Me
10. Masters Of War
11. Highway 61 Revisited
12. Shelter From The Storm
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower

Dylan kort #398

Twitter: hier.
Zeven doden - deel 4 (sluitstuk) op Modern times.
Vandaag 38 jaar geleden ging de film The Concert for Bangla Desh in première.

Het gaat een mooie dag worden om naar Dylan te luisteren. Maar dan, dat maakt deze dag niet anders dan andere dagen.

Aantekeningen over Bringing it all back home #5

Vandaag 45 jaar geleden kwam het album Bringing it all back home uit.

Vanochtend onder de douche schoot me een geweldig plan binnen voor deze dag. Ik zou de straat opgaan en een ieder die ik tegenkwam, met een gebeitelde glimlach om mijn smoelwerk, tegemoettreden met de woorden Gefeliciteerd hè, met Biabh. Vijfenveertig al weer en nog zó vitaal! Tijdens het afdrogen won de angst om afgevoerd te worden door twee vriendelijke mannen in witte jassen het al van het vooruitzicht, van de verwachtte lol die ik zou hebben met mijn grap.
Ik ben wel de straat op gegaan - lopen is goed voor lijf en leden - maar met een koptelefoon over mijn oren, onderweg niemand gegroet. Bij de boekhandel heb ik de NRC gekocht van afgelopen vrijdag, die houden ze voor mij achter i.v.m. de boekenbijlage.
Thuisgekomen zie ik achterin die bijlage, onder het kopje ramsj het volgende staan, ik neem het maar letterlijk over:

Chris Rushby: Bob Dylan, The Illustrated Biography. Gebonden, Trans Atlantic Press 2009, 224 blz., van €24,95 voor €12,95 bij Donner in Rotterdam (010-217.5275) en bij De Boekenmarkt in Den Haag (070-3658226; http://www.de-boekenmarkt.nl/)
Beeldbiografie van de bekendste troubadour van de 20ste eeuw: Robert Zimmerman, beter bekend als Bob Dylan. De oudste (aandoenlijke) foto's dateren uit 1961; de jongste uit 2008. Het boek besluit met een discografie.

Tot zover het bericht. Inmiddels is dit boek ook in paperback verschenen (€15,99 bij bol.com) en pas nu, nu ik de prijs van de paperback opzoek, valt me op dat de letters op de kaft van de paperback anders geplaatst zijn (en ook een ander lettertype) dan op de kaft van de gebonden uitgave, maar dit terzijde.

In het boek, als ik de tekst mag geloven, geen foto's die gemaakt zijn tijdens de sessies voor Bringing it all back home, maar wie verstandig is, gelooft de tekst niet, bekijkt alleen de foto's. Wie foto's van de Bringing it all back home-sessies wil bekijken, moet bij Daniel Kramer zijn. Daniel Kramer: The first time I attended a Dylan recording session was in January of 1965 at Studio A in the Columbia Records building at 799 Seventh Avenue in New York City. Bob had retired to Woodstock to write new material for an album, and when he walked into the session two weeks later he brought eighteen new songs with him. The record was eventually titled "Bringing It All Back Home".

Dylan kwam dus de studio in met achttien nieuwe songs, waarvan er elf op Bringing it all back home terecht zouden komen: Subterranean homesick blues, She belongs to me, Maggie's farm, Love minus zero / no limit, Outlaw blues (aanvankelijk California), On the road again, Bob Dylan's 115th dream, Mr. Tambourine man, Gates of eden, It's alright ma (I'm only bleeding) en It's all over now baby blue.

Achttien nieuwe songs, elf op de plaat, dan blijven er zeven outtakes over. Een kind kan de was doen. Appeltje eitje. De outtakes: I'll keep it with mine, Farewell Angelina, If you gotta go go now, You don't have to do that, ...

En dan houdt het op. Vier outtakes, geen zeven. Waar zijn die andere drie outtakes gebleven? Heeft Dylan ze wel geschreven maar nooit opgenomen? Kan Daniel Kramer niet tellen? Wie het weet, mag het zeggen.
Eén simpele zin in een fotoboek en mijn dag staat op z'n kop.
Kriebel.

Ik wil die drie onbekende composities horen!
Ik geloof er geen donder van dat die drie onbekende composities bestaan, en als ze bestaan, zullen ze niet zijn opgenomen. Maar stel je voor dat ergens diep in de kelders van Columbia nog ergens een band ligt te verstoffen met drie nooit eerder gehoorde composities, opgenomen tijdens de sessies voor Bringing it all back home. En die band wordt gevonden, was achter een kast gevallen, tijdens een grote schoonmaak. En die band wordt gedraaid, goed bevonden en gelijk maar op de markt gegooid.
Dan schrik je toch even.
Ik schrik graag, vooral voor het goede doel.

setlist 21 maart 2010

1. Watching The River Flow
2. Don't Think Twice, It's All Right
3. I'll Be Your Baby Tonight
4. Sugar Baby
5. Tweedle Dee & Tweedle Dum
6. Shelter From The Storm
7. Summer Days
8. Tryin' To Get To Heaven
9. Cold Irons Bound
10. Mr. Tambourine Man
11. Highway 61 Revisited
12. Not Dark Yet
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower

Dylan kort #397

Twitter: hier.
De tipparade van week 12 - 1974 met o.a. Dylan. Wat je er mee moet? Ik weet het niet. Maar grappig vind ik het wel om zomaar een tipparade van 36 jaar geleden tegen te komen op het net.
Op de derde dag Tarantula kopen, in Schotland.

Maandag is het 45 jaar geleden dat Bringing it all back home uitkwam. Eerder schreef ik al dat ik een aantal stukken over dit album - tot 22 maart - op de blog zou zetten. Een aantal stukken hebben hier al gestaan. Maar helaas gaat het fysiek nog steeds dusdanig slecht dat ik niet in staat ben om een lang stuk te schrijven. Ik moet het goede voornemen laten varen en daar heb ik flink de pest over in.
Even denk ik erover om als laatste zin hieronder het zij zo te typen, maar die gedachte verdring ik gelijk. Niks, het zij zo. Dat is te veel ach, het valt wel mee of ik kom er wel overheen. Maar zo voelt het helemaal niet.
Ik heb flink de pest in.

Dylan kort #396

Twitter: hier en hier.
Vandaag 48 jaar geleden (!) kwam Dylan's debuut lp uit.

setlist 19 maart 2010:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. Lay, lady, lay
03. Things have changed
04. Just like a woman
05. The levee's gonna break
06. Every grain of sand
07. Cold irons bound
08. Sugar baby
09. Honest with me
10. Desolation row
11. Highway 61 revisited
12. Spirit on the water
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Vergeet niet het stuk hieronder over My own love song te lezen.

My own love song

Eerder schreef ik hier dat de soundtrack van My own love song volgens regisseur Dahan nieuwe versies van Precious angel en What good am I zou bevatten, naast een aantal instrumentale stukken door Dylan en band opgenomen tijdens de sessies voor Together through life. Kijkend naar de trailer van My own love song hier, een andere trailer dan de eerder hier geplaatste trailer met Griekse ondertiteling, hoor ik wel Precious angel door Dylan, maar niet in een nieuwe uitvoering. Het is de 'oude', bekende versie van Slow train coming.
Even verder zoekend op dezelfde website waar ook de trailer te bekijken is, vind ik een lange lijst met alle muziek die voor de film gebruikt is, en dan valt mijn mond toch wel even open. Vanuit Dylan-oogpunt is deze lijst in vier 'categorieën' te verdelen: 1. reeds bekende nummers van Dylan uitgevoerd door Dylan; 2. (waarschijnlijk) instrumentale nummers door Dylan geschreven en mogelijk ook - zoals eerdere berichten vermeldden - door Dylan en band tijdens de sessies voor Together through life opgenomen; 3. nummers door Dylan geschreven, maar door anderen uitgevoerd; en 4. overige nummers.
Zoals ik schreef: mijn mond viel open, met name door de lange lijst instrumentale door Dylan speciaal voor deze film geschreven nummers.
Ik ga er overigens van uit dat de nummers uit deze lijst tijdens het bekijken van de film te horen zijn, maar niet noodzakelijkerwijze allemaal op de soundtrack-cd terug te vinden zullen zijn.

1. reeds bekende nummers van en door Dylan:
Forgetful heart
Life is hard
I feel a change coming on
It's all good
Beyond here lies nothing

2. instrumentale nummers door Dylan geschreven:
Buble bee
Snow falling
Life is hard (instrumental)
New Orleans drums
Blues club (playback)
East Texas
Jane's lament
Billy #30
Road weary
Robbie Robert's lament
Jane's step
Sweeping the floor
Joey's theme
Driving south
Back alley
Click clack
Swingin'

3. nummers door Dylan geschreven, maar door anderen uitgevoerd:
Georges Drakoulias - Wat good am I (2 keer)
Renee Zellweger - Precious angel
Forest Whitaker - What good am I
Don Sparks - I believe in you
Renee Zellweger - Life is hard


4. overige nummers:
Roy Eaton - Préludes, Opus 28#6 in b Minor (Chopin)
Roy Eaton - Préludes, Opus 28#4 in e Minor (Chopin)
Roy Eaton - Préludes, Opus 28#15 in Db Major (Chopin)
Renee Zellweger - This land is your land
The Bourbon street stompers - Down by the river side
Naxos - Nocture 7 (Chopin)
Robert Johnson - Me and the devil blues
"source music" - Late night blues for Leroy Carr

Bovenstaande lijst ziet er goed uit, maar dan blijf ik wel een 'probleem' zitten. De eerder hier geplaatste trailer met Griekse ondertiteling, bevatte versies van It's all good en Beyond here lies nothing waarvan de backing track afkomstig is van Together through life, maar de vocalen van iemand anders zijn dan van Dylan. Deze twee zijn beide niet terug te vinden in bovenstaande lijst...

O ja, tot slot, My own love song gaat op 7 april in première.

Dylan kort #395

setlist 18 maart 2010:
01. Rainy day women # 12 & 35
02. The man in me
03. Beyond here lies nothin'
04. A hard rain's a-gonna fall
05. The levee's gonna break
06. Girl of the north country
07. Tweedle dee & tweedle dum
08. Can't wait
09. I don't believe you (she acts like we never have met)
10. Love sick
11. Highway 61 revisited
12. Shelter from the storm
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Bob Dylan - profeet tegen wil en dank op Modern times.
All I can do is be me whoever that is Laura Willems (kort) over I'm not there.
Dylan's Knockin' on heaven's door wordt op Here comes the sun gekoppeld aan het opruimen van 347 apparaten...

Dank aan allen die mij, n.a.v. Dylan kort #394, beterschapswensen stuurden.
Terwijl Marchin' to the city uit de koptelefoon knalde, rechtstreeks mijn donder in, liep ik vanmiddag richting de kraker - de man die, indien nodig, mijn ruggenwervels met brute kracht weer op hun plaats drukt. Terwijl mijn voeten moeizaam als de voeten van een oude man over de stoeptegels schuifelden, dwaalden de gedachten af naar elf maanden geleden. Elf maanden geleden zat ik op een bankje aan het water en begon Marchin' to the city in mijn hoofd te zingen. Zomaar, zonder aanleiding. Ik kan niet meer naar Marchin' to the city luisteren zonder aan dat bankje te denken. Rare associatie.
Voor oktober 2008 had geen Dylan-liefhebber Marchin' to the city gehoord, vanaf oktober 2008 - met de release van Tell tale signs - is het ineens mogelijk geworden om twee totaal verschillende versies van dit nummer te beluisteren.
Dat is wat ik ga doen, de twee versies van Marchin' to the city beluisteren, achter elkaar. Twee totaal verschillende nummers opgebouwd uit dezelfde fundamenten.

Dylan kort #394

Handle with care van The Traveling Wilburys, zie hier.
Twitter: hier.
Stenders Canon: Bob Dylan - de uitslag.
Win kaarten voor tribute to Bob Dylan and Neil Young (27 maart), zie hier.
Anderhalve week geleden dacht kan mij het ook schelen en heb ik - ondanks de prijs - eindelijk een iPod gekocht, niks ouderwets sparen, gewoon doen. (zie Dylan kort #375 - aanvullingen) Al Dylan's albums staan er inmiddels op, bijna alle bonustracks van cd-singles nummers van soundtracks e.d. en nog meer. Niet - zoals ik me had voorgenomen - in WAV, zeker niet in mp3, maar in het bij iPod horende AAC. AAC neemt veel minder ruimte in dan WAV, maar klinkt net zo goed. Al Dylan's albums, bonustracks enz. namen dan ook nog geen 10 GB van de 160 GB in, voorlopig kan ik dus nog even doorgaan met vullen.
Nou heb ik deze iPod sinds de aanschaf al veelvuldig gebruikt, maar vandaag kon ik er pas echt van profiteren. Het zit namelijk zo: door rugklachten ben ik vandaag alleen maar in staat om te liggen of te lopen. Zitten en staan zijn dusdanig pijnlijk dat ik dat zoveel mogelijk moet vermijden (ik heb mezelf toegestaan twintig minuten tot een half uurtje te zitten om dit bericht te kunnen schrijven, daarna weer plat, maar dit terzijde). De iPod draait overuren deze dag. Terwijl ik lig, terwijl ik loop draai ik constant Dylan. Héérlijk, Dylan's volledige oeuvre in een klein doosje in het borstzakje van mijn bloes.
Voorheen verveelde ik me nog wel eens wanneer ik weer eens gedwongen plat lag, dat is nu uitgesloten.
Wat ik vooral draai? She's your lover now:

Pain sure brings out the best in people, doesn’t it?

Dylan kort #393

setlist 16 maart 2010:

1. Cats In The Well
2. This Wheel's On Fire
3. Summer Days
4. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
5. Forgetful Heart
6. Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine)
7. John Brown
8. Under The Red Sky
9. Honest With Me
10. Masters Of War
11. Highway 61 Revisited
12. Po' Boy
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower

Op bobdylan.com zijn een aantal nieuwe data voor de aankomende Europese tournee aangekondigd. Zie hier. Geen data in Nederland of België.
Modern times: Zeven doden - deel 3.
Vandaag 39 jaar geleden nam Dylan Watching the river flow op.

Dylan kort #392


setlist 15 maart 2010:
1. Watching The River Flow
2. Señor (Tales Of Yankee Power)
3. I'll Be Your Baby Tonight
4. High Water (For Charley Patton)
5. The Levee's Gonna Break
6. Tryin' To Get To Heaven
7. Cold Irons Bound
8. Desolation Row
9. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
10. Man In The Long Black Coat
11. Highway 61 Revisited
12. Spirit On The Water
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower

Stenders Canon: Dylan, welk nummer van Dylan moet volgens jou in de canon opgenomen worden? Meer hier.
Vergeet niet de reactie van Floater te lezen op Openbare verborgen schatten #5 hieronder. Friend of the devil was twee keer op Dylan's officiële website te beluisteren. De eerste keer vanaf oktober 1998, het ging toen om een opname van 31 mei 1998. De tweede keer vanaf mei 1999, dit was de professioneel gemixte opname van 19 februari 1999 waar Floater het in zijn reactie over heeft.
Persoonlijk vind ik het nog steeds een enorme misser dat Sony na mei 2005 is gestopt - m.u.v. Forgetful heart afgelopen juli - met de online performances op bobdylan.com. De online performances waren, althans voor mij, een reden om regelmatig naar Dylan's officiële website te surfen. Die reden is nu weg en ik moet zeggen dat ik bobdylan.com nog maar zelden bezoek. De enige redenen voor mij om bobdylan.com nog te bezoeken zijn de mogelijkheid om in Dylan's verzamelde songteksten te zoeken en de lijst met (definitieve) tourdata. Zelfs de nieuwspagina op bobdylan.com is zo langzamerhand een aanfluiting, het laatste 'nieuws' stamt van 17 december, dat is bijna drie maanden geleden!
Ik meen mij te herinneren dat bobdylan.com zelfs een keer een prijs heeft gewonnen voor beste website van een muzikant. Toen geheel terecht, nu al járen niet meer.

Openbare verborgen schatten #5

In openbare verborgen schatten zal ik - de ene keer kort, de andere keer wat langer - opnames waarop Dylan te horen is, maar die niet op Dylan's officieel uitgebrachte albums te vinden zijn, bespreken. Het kan gaan om een soundtrack of verzamelaar waarvoor Dylan een nummer heeft opgenomen, of om een opname van een andere artiest waar Dylan aan heeft meegewerkt. In deze aflevering The Grateful Dead en Dylan.

Inmiddels ben ik zo verstandig om iedere cd met een bijdrage van Dylan erop zo snel mogelijk te kopen. In 2000 was ik nog niet zo verstandig. In 2000 kwam de cd Stolen roses: Songs of the Grateful dead uit. Een verzamelcd met uiteenlopende artiesten zoals Elvis Costello, Henry Rollins, David Grisman quintet en Dylan dus. Dylan's bijdrage is Friend of the devil, misschien wel het beste nummer van the Grateful dead. In 2000, vlak nadat de cd uitkwam, dacht ik komt wel. Even wachten tot de prijs zakt. Maar die prijs zakte niet en uiteindelijk was de cd nergens meer te krijgen.
Pas onlangs wist ik een exemplaar van Stolen roses op de kop te tikken, een tweedehands exemplaar op ebay. Het viel niet mee om ruim een week te wachten tussen betalen en het eindelijk, eindelijk ontvangen van de cd.
Bij aankomst gelijk de cd in de speler geschoven, en... verbazing. Klopt dit wel? Draait de cd wel in het juiste tempo? Friend of the devil kabbelt net iets langzamer voort dan ik gewend ben.
Het klopt wel, ik moest er gewoon even aan wennen. Nu, na tientallen draaibeurten ben ik gewend.
En nu ik gewend ben kan ik volmondig zeggen dat deze Friend of the devil behoort tot de beste openbare verborgen schatten, tot de beste officieel uitgebrachte opnames van the Never Ending Tour. Met die laatste opmerking doel ik niet alleen op de kwaliteit van het nummer, de uitvoering, maar ook op de geluidskwaliteit. De opname klinkt helder, scherp, terwijl dit volgens mij geen soundboard is, maar 'gewoon' door een taper in het publiek is opgenomen.
Tijdens de opname is het publiek duidelijk hoorbaar, vandaar. Zo is aan het begin van de opname, nog voor Dylan een woord heeft gezongen, de volgende, hilarische conversatie te horen:
A: Friend of the devil? FRIEND OF THE DEVIL??
B: Oooaaahh, Get out!!
A: FRIEND OF THE DEVIL!!

Vrienden hebben onderling aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen. En iedere keer wanneer ik bovenstaande conversatie hoor, terwijl ik naar Friend of the devil luister over de koptelefoon, zie ik de gezichten van die twee vrienden voor me, roodaangelopen, opgetogen gezichten.
Het boekje behorende bij Stolen roses geeft helaas geen informatie over de opname. Mijn bewering dat het hier niet om een soundboard gaat, is dan ook een aanname. Het boekje vermeldt niet eens waar en wanneer de opname is gemaakt, of welke muzikanten Dylan begeleiden. Maar gelukkig zijn er altijd de fanatici die zo'n opname gaan vergelijken met circulerende opnames en altijd wel met een datum komen, zoals Carsten Baumann en Masato Kato, volgens deze twee - zo lees ik op Searching for a gem - is de opname gemaakt op 1 maart 1999 in Club Rio, Las Vegas. En dan is het niet moeilijk om de rest in te vullen. Even surfen naar Olof Björner's website. Het eerste dat opvalt is de volgende note: This was a private event sponsored by Lucky Brand Dungarees and not open to the general public with Dave Mason as opening act. Ondanks dat het een private event was, is er een stereo audience recording gemaakt. Friend of the devil was het negende nummer die avond, het vierde en laatste nummer van de akoestisch gespeelde set. Dylan werd die avond begeleid door Bucky Baxter (pedal steel, gitaar, electric slide gitaar), Larry Campbell (gitaar), Tony Garnier (basgitaar) en David Kemper (drums). De achtergrondvocalen tijdens Friend of the devil zijn van Baxter en Campbell.

Maar er is meer.
In mei 2002 verscheen Postcards of the hanging, een verzameling nummers van Dylan gespeeld door the Grateful dead. Op deze cd staan een aantal aardige - boven het gemiddelde uitstekende - covers van nummers van Dylan door the Grateful dead. Vooral de nummers gezongen door Jerry Garcia met zijn hoge, wat geknepen stem, behoren tot de betere coverversies van Dylan's muziek. Maar wat deze cd echt interessant maakt, is het laatste nummer, Man of peace.

Even terug. In 1989 verscheen de live-cd Dylan & the Dead, één van de meest gekraakte cd's uit Dylan's oeuvre. Deze cd bevat opnames van de tournee die Dylan en the Grateful dead in 1987 samen ondernamen. Vóór dat Dylan en the Grateful dead op tournee gingen, doken ze de oefenruimte in San Rafael in. Sla Dylan's Chronicles er maar op na, hij schrijft er uitvoerig over. De opname van Man of peace op Postcards from the hanging is gemaakt in die oefenruimte, in San Rafael op 9 juni 1987. Wat deze opname vooral laat horen, is dat de samenwerking tussen Dylan en the Grateful dead (nog) beter had kunnen werken dan Dylan & the Dead doet vermoeden.
O ja, wanneer je denkt dat Man of peace is afgelopen, wanneer de stilte is teruggekeerd, laat de cd dan nog even draaien. Na enkele seconden gaat de opname nog even verder, hoor je de heren nog even babbelen.

Dylan in PEP

Het stripweekblad PEP - uit de jaren 60 en 70 - besteedde twee keer uitvoerig aandacht aan Dylan. Misschien is het wel vaker geweest, maar ik ben me maar van twee keer bewust. Het eerste stuk over Dylan verscheen in de PEP van 3 oktober 1970. Op blz. 2 stond een enigszins mislukte cartoon van Dylan met baardje en kort haar. Mogelijk vond de tekenaar zijn inspiratie voor deze tekening bij de foto's van Dylan gemaakt tijdens het Isle of Wight-festival, zoals de foto van Nico van der Stam op blz. 20 / 21 van deze PEP. Op blz. 21, naast de foto van Nico van der Stam staat een stuk over Dylan, van de hand van Jan de Rooij. Hij begint met: Heeft Bob Dylan afgedaan? In elk geval is zijn tiende elpee Selfportrait bij veel fans verkeerd gevallen en hebben de critici die zelf de mythe rond Dylan creëerden de plaat in alle toonaarden afgekraakt. We delen hun mening niet. Voor het eerst heeft Bobby puur voor eigen genoegen en zonder enige pretentie muziek gemaakt die best te pruimen is. Moet hij dan steeds met iets nieuws aankomen?
Het getuigt van lef dat Jan de Rooij zich niet in de rij van critici schaart die Self portrait met de grond gelijk maakten. Het getuigt van lef dat hij - min of meer - de loftrompet over Self portrait blaast en dat anno 1970.
Na het lezen van deze eerste alinea verwachtte ik dan ook een goed stuk over Self portrait te zullen lezen. Niks daarvan. Na deze eerste alinea schrijft De Rooij een algemeen verhaal over Dylan. Pas in de laatste alinea komt hij terug op Self portrait en de toon lijkt ineens anders te zijn: Tsja, en dan zijn laatste produkt, het Selfportrait. Van de 24 composities zijn er 14 door Dylan zelf geschreven, waarbij 3 opnamen van het beruchte concert op het eiland Wight. De grootmagiër van de pop heeft dus in totaal 11 nieuwe nummers geschreven [sic], wat we niet erg productief kunnen noemen. Uit een interview dat hij aan het Amerikaanse blad 'Rolling Stone' gaf, blijkt dat zijn muzikale voorkeur nogal bizar is. Hij houdt van Joe South, de Jefferson Airplane, maar ook van Tamla Mowtown-artiesten en een Ray Stevens. Misschien verklaart dit juist het op de plaat zetten van de smartlap 'Blue Moon', het slijmerige 'Take a message to Mary' en de oude Everly Brothers-hit 'Let it be me'. Het curieuze 'All the tired horses' willen we je tenslotte niet onthouden. Een vrouwenkoortje zingt, begeleid door een aantal strijkers waar Mantovani zich niet over zou hoeven te schamen, veertien maal een zelfde regel. Een grappig effect, maar op den duur stomvervelend!
Blijf je de elpee waardeloos vinden? Goed, denk dan eens aan Dylan's woorden 'and don't criticize what you can't understand'.
De tweede PEP met een uitvoerig stuk over Dylan, wederom van de hand van Jan de Rooij, is de PEP van 5 mei 1972. Dit tweede stuk is een algemeen stuk over Dylan dat begint met In de zestiger jaren hebben veel troubadours, uitgerust met een gitaar en een flinke dosis idealisme, zich hoog op de populariteitsladder gevestigd. De meesten zijn er inmiddels alweer afgevallen. Eigenlijk is Bob Dylan nog de enige die zijn invloed op het popgebeuren uitoefent.
En afsluit met: Dylan's laatste single [George Jackson] was dus weer een protestsong. Een terugkeer naar de tijd van Blowin' In The Wind is echter niet te verwachten. Volgens ons gaat Dylan voortborduren op de voorlaatste single Watchin' The River Flow. Gaat hij weer pure rock 'n roll brengen.
Tussendoor dus een algemeen verhaal, waarin De Rooij uiteraard schrijft over o.a. Peter, Paul & Mary's succes met Blowin' in the wind, Newport 1965 en het motorongeluk. Maar ook schrijft Jan de Rooij doodleuk dat Dylan in zijn jeugd zeven maal van huis wegliep, een oude mythe, ooit door Dylan zelf in het leven geroepen, maar verre van waar.
Wat deze PEP - althans voor mij - begerenswaardig maakt, is niet zozeer dit verhaal van Jan de Rooij, maar het zogenaamde PEP affiche. Een tekening van Peter de Smet, klaar om voorzichtig uit de PEP gehaald te worden om aan de muur te hangen. Op hoeveel puberslaapkamers hing dit PEP affiche in mei 1972? De vorige eigenaar van de PEP die nu naast de computer op tafel ligt, was blijkbaar geen Dylan-liefhebber, het PEP affiche zit er nog keurig in.
Op de scan zijn de roestige nietjes nog te zien.

Aantekeningen over Bringing it all back home #4

Ik ben een sukkel. In Dylan kort #391 schreef ik doodleuk dat Alja Spaan haar radiouitzending altijd begon met Love minus zero / no limit, maar dat moet natuurlijk She belongs to me zijn (inmiddels heb ik het veranderd).
Ik ben een sukkel, gisteren schreef ik nog over al die feiten die ik maar niet kon vergeten, maar na meer dan twintig jaar luisteren naar Bringing it all back home heb ik nog steeds moeite om Love minus zero / no limit en She belongs to me uit elkaar te houden.
Hoe vaak heb ik me al niet vergist? Ik ben een sukkel.
Rotterdam, 2 mei 2002. Dylan zet na It's alright, ma (I'm only bleeding) het vierde nummer in en ik schrijf op mijn aantekenblaadje She belongs te me. Helemaal fout natuurlijk, het was Love minus zero / no limit. Of was het nou precies andersom?
Na dit concert bedacht ik een voor de hand liggend ezelsbruggetje om deze twee songs uit elkaar te kunnen houden. Let op de dikgedrukte woorden: She belongs to me begint met She’s got everything she needs en Love minus zero / no limit met My love she speaks like silence. Makkelijk toch?
Maar ondanks dit ezelsbruggetje, haal ik deze twee nummers van Bringing it all back home nog steeds af en toe door elkaar, steeds minder vaak, maar toch... Ik ben een sukkel.

Dylan kort #391

Bob Dylan op Americanroots.
Teruggevonden: Jarno's muziekles 1 op BolBon!.
Ik luister veel te onregelmatig naar de radio, naar Het uur 9 en 40 van Alja Spaan. Ik luister te onregelmatig omdat ik vaak niet weet waar ik de tijd vandaan moet halen, omdat de uitzendingen op de momenten zijn dat mijn oren elders zijn, omdat ik steeds weer vergeet hoe aangenaam het is om te luisteren naar Het uur 9 en 40. Aangenaam om te luisteren om veel meer redenen dan dat iedere uitzending begint met She belongs to me en verder op in de uitzending ook altijd wel Dylan te vinden is. De overige muziek, de logs die Alja Spaan leest, de gedichten van verschillende dichters. De wereld die wordt opgeroepen in Het uur 9 en 40 is in wezen niet anders dan de wereld die ik zie wanneer ik door de ramen naar buiten kijk, alleen schoner.
Met de huidige techniek is het missen van een uitzending niet definitief. Terugluisteren blijft mogelijk. Zo luister ik nu naar de uitzending van 28 januari 2010 en denk Ik moet vaker, regelmatiger zo je wilt, naar deze site surfen, wiilekeurig een uitzending eruit pikken en luisteren. Me laten meevoeren.
Het enige dat ik kan zeggen, is luister zelf. Ga naar de site en kies er een uitzending van Het uur 9 en 40 en luister. Laat je meevoeren naar de andere kant van de ramen.

De Dylan aantekeningen #3725

Eergisteren greep ik weer eens naar Theme time radio hour, het is al lang geleden dat ik geluisterd heb, en ben ik maar begonnen bij het begin. De allereerste aflevering, van 3 mei 2006, thema Weather. Er zijn inmiddels bijna vier jaar voorbij gegaan sinds die eerste alflevering, vier jaar! Het alleereerste dat Dylan draaide? Blow wind blow van Muddy Waters. Ik werd gelijk weer gegrepen door het Theme time radio hour-virus, twee uur na het beluisteren van deze eerste uitzending, vond ik mezelf onderweg met aflevering vijf, thema Coffee op de autoradio. De gedachten racen, associaties. Martin Bril is tafelheer in De Wereld draait door en laat Dylan's reclamespotje voor Cadillac zien. Wanneer was dit? Ergens moet ik dat filmpje nog hebben. Het thema van aflevering zesenvijftig? Cadillac, eerste uitzending: 24 oktober 2007. Allemaal feiten ergens opgeschreven, makkelijk terug te vinden. Je dacht toch niet dat ik dat allemaal uit mijn hoofd weet?
Dat niet, nee. Maar een heleboel andere feiten wel. Zo was het thema van aflevering vier Baseball, dat weet ik dan wel weer uit mijn hoofd, en zong Dylan in deze aflevering. Zo weet ik - met dank aan Theme time radio hour - dat de dag waarop de meeste mensen jarig zijn, 5 oktober is. Vraag me niet in welke aflevering dit 'feitje' zit verborgen, dat weet ik dan weer niet uit mijn hoofd.
De officiële, maar betwiste releasedatum van Blonde on blonde? 16 mei 1966, ik weet het uit mijn hoofd. Niet dat ik er iets aan heb, maar het lukt me gewoon niet om het te vergeten. Waarom ik het weet? Waarschijnlijk omdat het een dag vóór het concert in de Manchester Free Trade Hall is, je weet wel, het concert waar Dylan voor Judas werd uitgescholden, het concert dat in 1998 officieel uitkwam als vierde deel van The Bootleg series. En al weet ik dat het klopt, toch heb ik de neiging om het te controleren, de juiste boeken erop na te slaan.
Hoeveel boeken kan een mens lezen over één onderwerp zonder compleet krankzinnig te worden? Ik zou het niet weten. Ik weet wel dat ik ergens rond de 100 boeken over Dylan heb gelezen en nog steeds redelijk bij zinnen ben. Ik heb de kritische grens blijkbaar nog niet bereikt. Over boeken gesproken: las net ergens op het net dat het boek over Theme time radio hour er niet meer gaat komen en nog steeds vind ik het verrassend dat er wel boeken die geheel gaan over Highway 61 revisited, over het concert van 17 mei 1966, over Like a rolling stone, The Basement tapes en Blood on the tracks, maar dat er nog nooit een boek is verschenen dat uitsluitend over Blonde on blonde gaat. Als er nou één album is waar veel over te melden valt, dan is het wel Blonde on blonde.
Alleen al over de titel Blonde on blonde is zo een A4-tje vol geschreven, maar blijkbaar heeft nog nooit iemand de rust gevonden om te gaan zitten en het boek te schrijven.
Ik ben er wel eens aan begonnen, aan dat boek, maar ergens halverwege - nee, ik moet eerlijk zijn, ruim voor de helft - kreeg ik de kriebels en heb ik een ander boek geschreven. Dat boek gaat niet helemaal voorbij aan Blonde on blonde - hoe zou ik ook kunnen? - het bevat o.a. stukken over Visions of Johanna en Fourth time around.
Eén van de meest absurde herinneringen aan een Dylan-concert heeft te maken met Fourth time around, als ik me niet vergis heb ik daarover hier al eerder geschreven. Direct nadat Dylan Fourth time around inzette - ik heb het over het concert van 27 september 2000 in Rotterdam - sprong de man naast mij op van zijn stoel, schreeuwde Motherfucker! richting podium en beende weg.
Ik begon met Theme time radio hour en inmiddels ben ik in Rotterdam, de gedachten nemen een loopje met me. Laat die gedachten maar gaan. Wilde gedachten.
Voor ik Dylan voor het eerst live zag, járen daarvoor zelfs, kocht ik Planet waves, op lp. Op mijn puberkamer had ik een platenspeler die mijn ouder twintig jaar eerder hadden gekocht en inmiddels hadden afgedankt. Daar draaide ik Planet waves op, voor de eerste keer, althans dat was de bedoeling. Nog voor ik de naald voor het eerst op het vinyl kon laten zakken, begaf de platenspeler het. Aangezien ik geen geld had voor een nieuwe platenspeler, heb ik jaren alleen naar de hoes van Planet waves kunnen staren zonder de muziek op dit album te kennen. Sterker nog, na jaren kocht ik Planet waves op cd en dat was de eerste keer dat ik dit album hoorde. Inmiddels heb ik wel weer een platenspeler en draai ik Planet waves bij voorkeur op vinyl, al is het alleen maar om de plaat tussen de twee versies van Forever young om te kunnen draaien. Is het je ooit opgevallen dat de naam van Richard Manuel op de hoes van Planet waves fout is geschreven? En ook de opnamedata achter op de hoes zijn incompleet.
Het leven zit vol zoete schoonheid, zoals Planet waves. Dáár zou iemand eens een boek over moeten schrijven.

Setlist 13 maart 2010

1. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
2. The Man In Me
3. I'll Be Your Baby Tonight
4. Love Sick
5. Rollin' And Tumblin'
6. The Lonesome Death Of Hattie Carroll
7. Tweedle Dee & Tweedle Dum
8. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
9. Ballad Of Hollis Brown
10. Shelter From The Storm
11. Highway 61 Revisited
12. Not Dark Yet
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
encore
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower

Dylan kort #390

Eerst de eerste twee setlists van de huidige tournee:
setlist 11 maart:
01. Watching the river flow
02. Girl of the North country
03. Things have changed
04. To Ramona
05. High water (for Charley Patton)
06. Spirit on the water
07. The levee's gonna break
08. I don't believe you (she acts like we never have met)
09. Cold irons bound
10. A hard rain's a-gonna fall
11. Highway 61 revisited
12. Can't wait
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

setlist 12 maart:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. Lay lady lay
03. Beyond here lies nothin'
04. Don't think twice, it's all right
05. The levee's gonna break
06. Just like a woman
07. Tweedle dee and Tweedle dum
08. Make you feel my love
09. Honest with me
10. Po' boy
11. Highway 61 revisited
12. I feel a change comin' on
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower

Geen echte verrassingen in deze setlists, wederom veel nummers van recente albums. In de Dylanpool bak ik er wederom niks van, tot nog toe.
Van Rob ontving ik onderstaande e-mail:

Vond via de Japanse HMV link over Dylan Ga Rock een link met royale 45 seconden durende "soundbites" van alle tracks:
http://www.hmv.co.jp/en/product/detail/3737074#audition
Ik heb ze allemaal beluisterd, hieronder de resultaten:

Dylan Ga Rock 2010
CD1:
1. Tombstone blues (remastered album versie)
2. Maggie's farm (live, Newport 1965)
3. On a night like this (remastered album versie)
4. Everything is broken (remastered album versie)
5. It takes a lot to laugh (remastered album versie)
6. Thunder on the mountain (album versie)
7. Union sundown (remastered album versie)
8. The groom's still waiting at the altar ("album" versie, helaas nog steeds met "muffed" vocal track)
9. Neighborhood bully (remastered album versie)
10. Absolutely sweet Marie (remastered album versie)
11. Dignity (Tell Tale Signs versie)
12. I threw it all away (live, Hard Rain)
13. Odds and ends (remastered Basement Tapes, niet de wide stereo van The Band Musical History)
14. Saved (album versie)
15. Stuck inside of Mobile (remastered album versie)
16. Tweedle dee & tweedle dum (album versie)
17. All along the watchtower (live, remastered Before The Flood)

CD2:
1. Most likely you go your way (live, remastered Before The Flood)
2. Solid rock (album versie)
3. Rita May (single)
4. Honest with me (album versie)
5. The mighty Quinn (live, Wight '69, remastered Greatest Hits Vol II)
6. Changing of the guards (remastered Street legal, niet de oude '78 mix van Biograph)
7. Highway 61 revisited (remastered album versie)
8. Rollin' and tumblin' (album versie)
9. Subterranean homesick blues (remastered album versie)
10. Things have changed (live, van Live 1961-2000)
11. Wiggle wiggle (album versie)
12. Shelter from the storm (live, Hard Rain)
13. Outlaw blues (remastered album versie)
14. Can you please crawl out your window (single, helaas mono)
15. Just like Tom Thumb's blues (live, single)
16. Beyond here lies nothin' (album versie)
17. Tonight I'll be staying here with you (live, 1975, Bootleg Series)
18. Like a rolling stone (remastered album versie)

Geen bijzondere rarities dus. Het is wel aardig deze trackselectie achter elkaar te horen, maar erop terugkijkend komt het onsamenhangend, bijna rommelig over.
Dat komt ook door de verschillen in mastering. Zo klinken de jaren '60 tracks fris en duidelijk, maar sommige andere (nog niet germasterde) songs wat minder (doffer).
Opvallend ook dat Dylan midden-jaren '80 "trilogie" (Empire Burlesque - Knocked Out Loaded - Down In The Groove) geheel overgeslagen is.

Verder staat er als releasedatum 10 februari 2010 bij vermeld, dat zou betekenen dat hij al een maand eerder uitgebracht is??

Groet Rob.


Met dank aan Rob voor de uitvoerige informatie! De versie van Outlaw blues is dus helaas niet de akoestische versie die via iTunes gedownload kan worden. En Can you please crawl out your window dus nog steeds in mono. Al met al, een aardige compilatie, maar een gemiste kans. Deze compilatie had zoveel interessanter kunnen zijn wanneer bijvoorbeeld de akoestische versie van Outlaw blues of een stereoversie van Can you please crawl out your window erop terecht was gekomen.
De gegeven releasedatum van 10 februari is inderdaad wat vreemd, een tikfout? Of is Dylan ga rock al een maand geleden uitgebracht?

Dylan kort #389

Gisteren kwam de cd Dylan ga rock uit i.v.m. de tournee door het Verre Oosten. Vandaag is het eerste concert van deze nieuwe tournee. [met dank aan Rob voor de tip]
Dinsdagavond was Daniël Loheus te gast bij Pauw en Witteman, in het gesprek over Loheus' nieuwe album, Allennig IV, kwam Dylan ter sprake. Zie hier. [met dank aan andere Rob voor de tip]
Twitter: hier.
All along the watchtower op Ntone.

Dylan kort #388

Vergeet niet het stuk van Peter over John Wesley Harding hieronder te lezen.
Filter blues op de Borgers.
Twitter: hier.
Fonzie is ook van van Dylan.
Eerder schreef ik over het aflasten van de Bob Dylan night in de Smurf in Schaffen, inmiddels is er een nieuwe datum bekend: 13 maart.

John Wesley Harding door Peter

Toen John Wesley Harding uitkwam was ik bijna 20. Ik was al een aantal jaren Dylan-fan. Geworden via de uitvoering van A hard rain’s a gonna fall door Pete Seeger. Ik was (en ben) liefhebber van akoestische folk, maar volgde Bob Dylan’s keuze voor versterkte muziek met belangstelling. Feitelijk kwam ik door zijn keuze pas bij de popmuziek terecht. Eerst en vooral bij de rootsmuziek van The Band en vervolgens bij rock en pop in ’t algemeen.
Met een toenmalige vriend hield ik regelmatig luistersessies en wij analyseerden gretig Dylans teksten. Wij waren in hoge mate geschokt door de berichten over zijn motorongeluk en de gevolgen daarvan. Hij zou zijn nek gebroken hebben, nooit meer kunnen optreden, hij zou misschien zelfs al overleden zijn.
En toen, anderhalf jaar ofzo later, verscheen ineens JWH. Wij wisten niet wat wij hoorden. En zagen, op de hoes. Was dit werkelijk Bob Dylan? Had Columbia Records niet een stand in gebruikt, omdat de echte Dylan niets meer kon of er zelfs niet meer zou zijn? Niet alleen de stem, maar ook de muziek en teksten waren zo totaal anders. En wij waren niet de enigen die met dit soort gedachten zaten. Maar hoe dan ook waren we vanaf het eerste moment gegrepen door het kortdurende album met allemaal uitermate korte liedjes. Gegrepen door de schijnbare eenvoud en vooral ook gegrepen door de mystieke sfeer.
Intussen draai ik JWH zelden meer, hoewel ik het nog steeds een erg goede plaat vind. Hij is verdrongen door andere favorieten. Maar misschien moet ik ‘m weer eens uit de kast halen.

Peter

Dylan kort #387

Het tweede deel van het verhaal Zeven doden, geïnspireerd op Dylan's Seven curses staat inmiddels op Modern times.
Muzikanten schrijven ook boeken, o.a. over Dylan's Tarantula.
Ze zit in haar Dylan-periode, over Marijn Sikken.
Vandaag 42 jaar geleden kwam John Wesley Harding op de eerste plek in de Engelse hitlijst.
John Wesley Harding was het vierde Dylan-album dat ik ooit kocht. Voor dit album 17 km heen en 17 km terug gereden op mijn fiets aangezien de lokale platenzaak alleen de hits van de dag verkocht. Tweede helft jaren tachtig heb ik het over. John Wesley Harding kocht ik omdat ik Hendrix' uitvoering van All along the watchtower kende en wel benieuwd was geworden naar het origineel van Dylan. Dylan's origineel waste mijn puberale oren voor eens en altijd schoon, nooit meer naar Hendrix' uitvoering van All along the watchtower kunnen luisteren zonder naar het origineel van Dylan te verlangen. Overigens ook nooit meer een uitvoering van Dylan gehoord van All along the watchtower dat kan tippen aan de versie op John Wesley Harding.
Overigens is John Wesley Harding een dankbaar album voor verzamelaars, de kleur van de hoes is er in vele gedaantes, van geel via grijs naar bruin.

Openbare verborgen schatten #4

In openbare verborgen schatten zal ik - de ene keer kort, de andere keer wat langer - opnames waarop Dylan te horen is, maar die niet op Dylan's officieel uitgebrachte albums te vinden zijn, bespreken. Het kan gaan om een soundtrack of verzamelaar waarvoor Dylan een nummer heeft opgenomen, of om een opname van een andere artiest waar Dylan aan heeft meegewerkt. In deze aflevering 4 Songs from Renaldo and Clara.

In 1975 ging Dylan op tournee, de zogenaamde Rolling thunder revue. Tijdens deze tournee ging hij niet alleen. Naast een begeleidingsband, gingen een groot aantal andere muzikanten, zoals Joan Baez en Roger McGuinn mee, de schrijvers Larry "Ratso" Sloman en Sam Shepard - wat de briljante boeken On the road with Bob Dylan en The Rolling Thunder logbook opleverde - en een filmploeg. Van de honderden uren film die tijdens deze tournee werd geschoten, 'knutselde' Dylan in 1977 de, lang niet zo slechte als de reputatie doet vermoeden, film Renaldo and Clara. Ter promotie van deze film verscheen in januari 1978 de promo 4 Songs from Renaldo and Clara en eenieder die de muziek op deze promo niet kent, mist een stuk ongekende schoonheid.
De promo begin met People get ready, nog geen drie minuten. Als de naald op het vinyl zakt, wordt langzaam het volume opgeschroefd. Alsof de muzikanten al een tijdje staan te spelen, alsof de luisteraar de deur naar de oefenruimte opentrekt, naar binnenloopt en halverwege de repetitie van dit door Curtis Mayfield geschreven nummer valt.
Dit nummer duurt véél te kort, pure schoonheid. Als een oude dieseltrein kabbelt het nummer voort, met lange uithalen.
Gaat er wel eens een week voorbij zonder dat ik voor me uit murmel


People get ready, there's a train comin'
You don't need no baggage, you just get on board
All you need is faith to hear the diesels hummin'
You don't need no ticket you just thank the lord


Eigenlijk niet.
Het tweede nummer, wederom een cover - Never let me go werd geschreven door Joseph Wade Scott - is een duet met Joan Baez. Opgenomen in Montreal op 4 december 1975. Wederom rustig, bijna kabbelend. Sluit je ogen en je ziet ze staan, Baez en Dylan, de gezichten dicht bij elkaar, een microfoon delend.
En na het wegsterven van de laatste noot, nog geen zes minuten na het laten zakken van de naald, moet het album omgedraaid worden.
De tweede kant begint met It ain't me, babe, opgenomen op 20 november 1975 en ook uitgebracht als bonustrack op de cd-single Dignity (Unplugged) in 1995 en op de Japanse cd Bob Dylan live 1961 - 2000: Thirty nine years of great concert performances. De versie van It ain't me, babe op The Bootleg series vol. 5: live 1975 is inderdaad dezelfde opname als op 4 Songs from Renaldo and Clara, maar in een nieuwe remix. Iedereen die bekend is met volume 5 van The Bootleg series zal zich een voorstelling kunnen maken van deze opname.
4 Songs from Renaldo and Clara sluit af met Isis, opgenomen 4 december 1975. Deze versie verscheen in Nederland in 1984 als de b-kant van de single Jokerman en in 1985 op Biograph.

Hoewel alleen de eerste twee nummers van deze promo nog echt voor 'rarities' door kunnen gaan, blijft 4 Songs from Renaldo and Clara als geheel interessant. De vier nummers, hoe verschillend ook onderling, vormen samen een perfect minialbum.
Een pareltje als je het mij vraagt.

Dylan kort #386

Rob Raaf over Hurricane.
Vandaag 25 jaar geleden lag de single We are the world van USA for Africa in de winkel.
Voor de verzamelaars: gisteren kwam ik in de Media Markt Modern times tegen in een zogenaamde slide-pack, een dun kartonnen doosje. Dit is een nieuwe uitgave van Modern times, prijs: net onder de vier euro.
Het voordeel van een slide-pack is natuurlijk de ongelooflijk lage prijs. Nadeel is dat het kartonnen doosje alles behalve stevig is. Het kost slechts weinig moeite - een aantal malen de cd eruit halen en er weer in stoppen - om het doosje kapot te maken. Bovendien ontbreekt het bijbehorende cd-boekje.
Eerder vroeg ik hier al naar bijdragen over Bringing it all back home, bijdragen over dit album - of andere bijdragen - blijven welkom. Je kunt je bijdrage sturen naar tom_dylan@hotmail.com.

Dylan kort #385

Op 3 juli 2010 speelt Dylan tijdens het Hop Farm Festival in Kent, Engeland. Dit zal het enige concert in Engeland zijn tijdens de aanstaande Europese tournee.
Dylanimitator in een Irish pub, zie hier.
Boekenweek: de directeur van CPNB heeft Dylan aan de muur hangen.
Tot jij mijn liefde voelt [Make you feel my love] door de Bril Jantjes.

Rock in Rio, 6 juli 2008:

Dylan kort #384

Twitter: hier.
Live aid, wat is er met het geld gebeurd?
Vandaag 25 jaar geleden ging We are the world van USA for Africa wereldwijd op vijfduizend radiostations tegelijkertijd in première.
De album top 10 van Jannes (op 3 Blonde on blonde).
De single We are the world is niet bepaald Dylan's finest hour, zo heb ik lang gedacht. Maar kijkend naar de dvd uitgegeven 20 jaar na het uitkomen van deze single, moest ik mijn eerdere conclusie toch wat nuanceren. De paar minuten waarin te zien is hoe Dylan zijn paar regels voor deze single opneemt, steeds opnieuw tot het goed is, laat toch een andere zanger zien dan luisterend naar de single doet vermoeden. Nog steeds niet Dylan's finest hour als je het mij vraagt, maar zeker ook niet zo erg als mijn herinnering doet vermoeden.
Deze single is veruit de minst gedraaide in mijn collectie. Een stiefkindje.
De twitteraar kan ik alleen maar aanraden een andere versie van Highway 61 revisited aan te schaffen, hoe schel Dylan's harmonica klinkt, kan per mix verschillen.

Dylan kort #383

Voor de verzamelaars: Sony (Engeland) heeft aangekondigd niet langer promo-cd's te persen. I.p.v. promo-cd's zal Sony de muziek via downloads promoten.
Frits schreef een verhaal met een personage uit Dylan's Seven curses als uitgangspunt, zie hier. Het eerste deel van het verhaal kan hier gelezen worden.
Een foto met de titel Ms. Tambourine Woman.
Vergeet niet hieronder het stuk over Red cadillac and a black moustache te lezen.

Openbare verborgen schatten #3

In openbare verborgen schatten zal ik - de ene keer kort, de andere keer wat langer - opnames waarop Dylan te horen is, maar die niet op Dylan's officieel uitgebrachte albums te vinden zijn, bespreken. Het kan gaan om een soundtrack of verzamelaar waarvoor Dylan een nummer heeft opgenomen, of om een opname van een andere artiest waar Dylan aan heeft meegewerkt. In deze aflevering de verzamelaar Good rockin' tonight.

In oktober 2001 verscheen de cd Good rockin' tonight: the legacy of Sun records, een tribute vol opnames van oude hits uit de Sun-stal, in een nieuw jasje gestoken door o.a. Paul MacCartney, Jimmy Page & Robert Plant, Elton John, Tom Petty and the Heartbreakers, Brian Ferry en natuurlijk Bob Dylan. Sun records maakte in de jaren 50 vooral faam door het ontdekken van Johnny Cash, Jerry Lee Lewis en natuurlijk Elvis Presley. Op Good rockin' tonight komt dan ook de ene klassieker na de andere voorbij, zoals That's all right, Mystery train, My bucket's got a hole in it, Blue suede shoes, Whole lotta shakin' going on, Sittin' on top of the world, Don't be cruel en I walk the line.
Dylan heeft voor Good rockin' toninght echter niet het 'makkelijke pad' van een overbekend nummer van bijvoorbeeld Elvis of Cash gekozen, maar voor het door Lillian May en Willie Bea Thompson geschreven Red cadillac and a black moustache, door Warren Smith in de jaren '50 opgenomen. Let wel, opgenomen, niet uitgebracht. Derek Barker in the Songs he didn't write: As is usual for Bob, his choice is somewhat perverse because Smith's truly excellent 1957 recording of Red Cadillac And a Black Moustache had been inexplicably passed over by Sun Records at the time. Sam Phillips had justifiably hyped Warren Smith as a potential superstar, but somehow Warren never managed more than a few regional hits and a brief excursion into the lower echelons end of the national chart. However, Smith's best Sun side, Red Cadillac And a Black Moustache (of which there are two cuts), was not released until it began turning up years later with other unreleased Smith sides, on compilation albums.
Dat Dylan een liefhebber van de muziek van Warren Smith is, blijkt wel uit het feit dat hij meerdere malen nummers van Warren Smith draaide tijdens de afleveringen van Theme Time Radio Hour, waaronder Red cadillac and a red moustache. Daarnaast heeft Dylan meerdere nummers uit Smith's repertoire gespeeld, zoals Uranium rock, Got love if you want it en ook Red Cadillac and a black moustache stond al op Dylan's repertoire voor het hij het opnam voor Good rockin' tonight. Zo speelde hij dit nummer drie keer tijdens de tournee van 1986 en nam hij het nummer op tijdens de sessies voor Knocked out loaded.
Begin mei 2000 nam Dylan Red Cadillac and a black moustache op met Larry Campbell (gitaar), Charlie Sexton (gitaar), Tony Garnier (basgitaar) en David Kemper (drums). Deze versie van Red Cadillac and a black moustache zou uiteindelijk op Good rockin' tonight terecht komen. Deze opname swingt als een tierelier zonder buiten de lijntjes te raken, zoals een echte jaren '50 hit betaamt. Deze opname van Dylan en band mag dan in 2000 opgenomen zijn, het klinkt, voelt, ademt in iedere noot het geluid van de jaren '50. Geen gitaarsolo's of egotripperij, een handvol minuten, persklaar voor radiogebruik.
Met dank aan deze opname heb ik een tijdje vrij intensief naar de muziek van Warren Smith geluisterd, nooit spijt van gekregen.

Aantekeningen over Bringing it all back home #3

We didn't know where to cut the groove. So he went, 'I was ridin' on the Mayflower...', and we all should have come in on ridin', but everyone sat there. (Bruce Langhorne)

Bob Dylan's 115th dream is een erg geestig nummer. Het geestige aan dit nummer wordt nog eens onderstreept doordat de band vergeet in te zetten op ridin', producer Tom Wilson onbedaarlijk en zeer aanstekelijk begint te lachen, waarna het nummer opnieuw ingezet wordt.
Het is een meesterlijke zet geweest om dit 'foutje' toch op Bringing it all back home uit te brengen. Wanneer diezelfde bulderlach voor bijvoorbeeld It's alright, ma (I'm only bleeding) had gezeten, had het niet gewerkt, om de doodeenvoudige reden dat It's alright, ma (I'm only bleeding) geen geestig nummer is.
Dàt ik Bob Dylan's 115th dream ben gaan waarderen als geestig nummer, heb ik mede te danken aan Ernst van Altena. Dat moet ik denk ik even uitleggen.
Een paar jaar nadat ik Bob Dylan's 115th dream voor het eerst hoorde, liep ik op een boekenmarkt tegen het boekje English American songbook aan, een klein boekje, in 1972 uitgegeven door J.H. Gottmer, met daarin songteksten van o.a. Leonard Cohen, the Beatles, Woody Guthrie, Pete Seeger en Bob Dylan. Dit boekje bevat de songteksten van Dylan's Masters of was, I threw it all away en Bob Dylan's 115th dream.

Dit boekje beweert overigens doodleuk dat Bob Dylan's 115th dream op The Freewheelin' Bob Dylan staat, maar dit terzijde.

Dat English American songbook deze songteksten bevat, is niet zo héél interessant, inmiddels zijn er natuurlijk de boeken met songteksten van alleen Dylan en hierin staan er ook nog eens véél meer dan de genoemde drie. Wat wèl interessant is, is dat bij English American songbook nog een apart boekje hoort met daarin annotaties bij de verschillende songteksten, geschreven door Ernst van Altena. Deze annotaties beperken zich over het algemeen tot letterlijke vertalingen van 'lastige' woorden. Zo staat er o.a., om me te beperken tot Bob Dylan's 115th dream:

a whale – een walvis

en

a harpoon – een harpoen

An sich kunnen deze annotaties best handig zijn, ware het niet dat bij bovenstaande voorbeelden, indien nodig, een woordenboek ook prima had voldaan. De annotaties van Ernst van Altena hebben uiteraard wel meer te bieden dan alleen letterlijke vertalingen van 'lastige' woorden, zoals de 'uitleg' van wat the Mayflower is – naam van een beroemd schip: het eerste zeilschip dat kolonisten uit Engeland naar het pas ontdekte Amerika overbracht – en bijvoorbeeld slang, wat vaak niet in een woordenboek terug te vinden is, zoals:

nosey – (slang) nieuwsgierig, bemoeiziek

De annotaties zijn soms verdomd handig wanneer je een beetje grip op de tekst probeert te krijgen, maar deze annotaties worden droogkomisch wanneer Ernst van Altena iets verder gaat met zijn uitleg en van een letterlijke vertaling of feitelijke uitleg overstapt op een (voorzichtige) interpretatie, zoals zijn annotaties bij de regels

Ah me busted out
Don't even ask me how
I went to get some help
I walked by a guernsey cow,
Who directed me down
To the Bowery slums
Where people carried signs around
Saying ban the bums

Waarbij Ernst van Altena de volgende annotaties geeft:

to bust out – (slang voor to burst out) uitbarsten, uitbreken. (het gebruik van het persoonlijk voornaamwoord “me” in plaats van “I” is uiteraard ook volkstaal).
The slums – de sloppen, de achterbuurt (the Bowery is een van de naargeestigste achterbuurten van New York.)
a bum – een schooier, een zwerver. (hier is uiteraard sprake van een dubbelzinnigheid: de Bowery is dé wijk voor de “bums”, vandaar de variatie op “ban the bomb”.)

of, nog beter over de regel

The waitress he was handsome

waarover Ernst van Altena in zijn annotaties schrijft:

the waitress – de kellnerin, hier een dubbelzinnige grap (the waitress he) om de homoseksualiteit van de kellner aan te duiden

Heerlijk dit soort annotaties, het geeft de lezer niet alleen een kans om meer grip op de songtekst te krijgen, maar ze zijn soms, zoals bijvoorbeeld over the waitress, onbedoeld droogkomisch.
In zijn annotaties is Ernst van Altena grondig te werk gegaan, maar zeker niet onuitputtelijk. Waarom bijvoorbeeld geen annotatie over Captain Arab, terwijl niet iedere luisteraar direct door zal hebben dat dit een variant is op Captain Ahab uit Melville's Moby Dick.
Of wat te denken van de regel

The Englishman said, fab

waarover Ernst van Altena alleen annoteert:

“fab”(fabulous) – geweldig

Terwijl Dylan's gebruik van het woord fab – zeker in combinatie met de Engelsman – refereert aan the fab four, the Beatles dus.

Tot slot de regel:

And start buying the place with beads

waarover Ernst van Altena alleen schrijft:

beads – een kraalschrootje (soort plank)

Maar dan heb ik weer de mazzel dat in mijn exemplaar van English American songbook door de vorige eigenaar daar in keurig handschrift een correctie is geschreven: No, Manhattan was actually sold for coloured beads. Dat je het maar weet.
Natuurlijk ligt in bovenstaande vooral de nadruk op de annotaties van Ernst van Altena bij Bob Dylan's 115th dream en niet zozeer bij het nummer zelf. Maar dan, met deze annotaties op schoot, terwijl Bob Dylan's 115th dream uit de boxen knalt, heb ik menig maal dit nummer van begin tot eind met een grote glimlach op mijn smoelwerk beluistert.
Bob Dylan's 115th dream is erg geestig, maar met de annotaties van Ernst van Altena erbij wordt het alleen nog maar geestiger.