Blind Willie McTell is volgens mij niet alleen het beste lied van Bob Dylan, het is ook een typisch een lied van Bob Dylan.
Allereerst de titel, een verwijzing naar een bluesmuzikant. Nobody can sing the blues like Blind Wille McTell. Eén ding wordt hiermee duidelijk: Dylan staat met beide benen in de blues-geschiedenis, maar ook in het heden. Want Dylan zingt zijn refrein in de tegenwoordige tijd. Zelfs Dylan zingt niet de blues als Blind Willie.
Dan de muziek. Dylan op de piano, zoals hij tijdens zijn schooltijd dat ook deed. Op gitaar Mark Knopfler. Tijdens het nummer hoor je de spanning tussen pianist en gitarist. Waar gaat de pianist heen met zijn dynamiek en akkoorden? Het doet denken aan Al Kooper, die het orgel speelt op Like a Rolling Stone. Ook hij volgde de andere muzikanten in de akkoorden.
De tekst, minstens net zo opbouwend in de spanning als de muziek. Het lied begint met een vervloeking van het land, gaat vervolgens via zigeuners naar de slavenperiode, om te eindigen met het hele verdorven mensheid, die desondanks wil zijn als God.
Dylan heeft zichzelf nog niet geëvenaard door een tweede 'Blind Willie McTell' te schrijven. Dat hoeft ook niet. Ik kan mijn hele leven met deze “demo”.
Het boek Uit Zeeland Zeeuwse laarzen van Frits Tromp komt op 24 juni uit. Zie ook hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten