Ik kreeg net een mailtje van Hans - waarvoor dank - met daarin de mededeling dat in NRC Handelsblad van vandaag een zeer positieve recensie van Tempest staat. Uiteraard ben ik gelijk in de auto gesprongen om naar de Albert Heijn te rijden. (De boekwinkel is helaas al dicht). Albert Heijn kan mij vandaag geen NRC Handelsblad leveren & dus rij ik door naar Jumbo waar ik het laatste exemplaar van NRC Handelsblad uit het krantenschap pluk.
Op bladzijde 23 kom ik de door Jan Vollaard geschreven recensie - 'Dylan verrassend melodieus en energiek' - tegen. Het bericht neemt ruim een halve pagina in beslag. Ruim de helft van het bericht wordt gevuld met een foto van Dylan op een podium in Frankrijk, afgelopen zomer. Het andere deel van het bericht moet ik lezen & lezen doe ik.
Vollaard is positief & legt de nadruk op het feit dat de dood een belangrijke rol speelt in de nummers op Tempest. In mooi geformuleerde zinnen zegt Vollaard dat het goed is, maar waarom het goed is wordt mij niet altijd duidelijk. 'De blues van "Narrow way" en "Early Roman kings" is urgent als het beste werk van Muddy Waters. Folkballade "Scarlet town" en de countrysuffle "Pay in blood" laten een Dylan horen die zijn diepe kennis van het muziekverleden als vanouds naar zijn hand zet.'
Mooie zinnen - er zijn er meer - maar waarom Tempest nou goed is, waarom het album vier van de maximaal vijf sterren krijgt, is mij niet echt duidelijk geworden tijdens het lezen van Vollaards recensie.
Dat is an sich niet erg. Vollaard weet mij te overtuigen dat ik Tempest moet kopen. (Niet dat ik daar zijn recensie voor nodig had, maar toch)
Slechts één keer gaat het mis, Vollaard kan het niet laten. Zit je goed? Komt 'ie: 'Concertbezoekers die Bob Dylan recentelijk zagen op zijn Never Ending Tour zullen blij verrast zijn met de positieve wending die zijn muziek neemt. Waar hij zijn nummers live vaak onherkenbaar verhaspelt tot toonloze exercities met kapotte stembanden, klinkt hij op Tempest verrassend melodieus en energiek.
Met zijn raspende, scheurende stem is hij nog steeds geen Caruso, maar Dylan zingt met het vuur van een songschrijver die zijn muze heeft hervonden.'
1. Waarom nou toch weer dat geneuzel - want dat is het toch wel - over Dylans concerten. De man is tijdens zijn concerten prima te verstaan, nummers zijn makkelijk te herkennen & zijn verre van toonloos.
2. Gelukkig is Dylan geen Caruso. Zoals hij zelf in Dont look back zei, is hij beter dan Caruso. Als Dylan Caruso zou zijn, zou ik Tempest zeker niet kopen.
3. Hoezo zijn muze hervonden? Sinds wanneer is hij zijn muze kwijt?
[Aan het eind volgt nog een vergelijking tussen Dylan & Johnny Cash' American recordings die slaan als een tang op een varken, maar ik heb al genoeg geklaagd.]
Al met al een (terecht) positieve recensie van Tempest in NRC Handelsblad van vandaag.
[met dank aan Hans voor de tip!]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten