Slow Train (1979) - door Jochen

Slow Train (1979)

Gotta Serve Somebody: The Gospel Songs of Bob Dylan uit 2003 is een prachtig tribuutalbum waarop zwarte gospelartiesten elf, deels uitmuntende, versies van Dylans religieuze songs vertolken, van songs die afkomstig zijn van het Devote Duo Slow Train Coming en Saved. Producer van beide Dylanplaten is de gelouterde veteraan Jerry Wexler, die ook bijdraagt op de boeiende begeleidende DVD bij het tribuutalbum, een documentaire waarop intimi als drummer Jim Keltner en gitarist Fred Tackett vertellen over hun ervaringen met Dylan.
Het interview met de bedaarde, milde en wijze Wexler is een hoogtepunt. Hij herinnert zich de eerste confrontatie met Dylans nieuwe repertoire en zijn verrassing:

Ik zei tegen Barry (Beckett, co-producer en toetsenist): “Het lijkt erop dat we van voor tot achter Jezus gaan krijgen.” Wat me helemaal niet afschrok, overigens. Dat kon me echt niet schelen. Want het was Bob. Al had hij de Gouden Gids willen doen: “Jawel, meneer. En waar wenst u te beginnen, bij de A of bij de Z?”

En nog steeds, ruim twintig jaar na de opnames, gloeit er trots na bij de man die toch ook bij legendes als Aretha Franklin, Dusty Springfield en Ray Charles achter de knoppen zat, de man die het begrip rhythm and blues bedacht om het hatelijke race music weg te poetsen.

Om bekend te staan als de producer van Bob Dylan… dat maakt het beeld helemaal af. Dus – aangezien ik over een gezonde behoefte tot zelfverheerlijking beschik – dat feit heeft me heel gelukkig gemaakt: ik heb met Bob Dylan gewerkt en ik ben niet afgegaan. (…) Heb je die uitzending met Sinéad O’Connor gezien, waarin ze zegt dat haar leven het meest is beïnvloed door die plaat? 

De eerste song die Dylan voor zijn eerste religieuze plaat schrijft is geen religieus lied. “Slow Train” heeft wel die status, mede ook omdat Dylan kennelijk een bijzonder belang eraan hecht en zelfs het hele album ernaar noemt. Maar tekstueel valt het lied beslist buiten de boot, Dylan kiest een vlag die de lading absoluut niet dekt. “Slow Train” behoort gerubriceerd te worden in de kolom waarin ook “Mississippi”, “Chimes Of Freedom” en “Changing Of The Guards” staan; weidse, omvattende confettiregens van impressies door een Amerikaanse staatsburger die het particuliere met het universele verbindt, die slalomt tussen satire, verslaggeving, surrealisme, aforismen en poëzie.

Het lied is dan ook, althans in een oervorm, geschreven vóór Dylans radicale omslag naar religieuze muziek, vóór de Bijbelstudiesessies in Reseda. Die sessies bezoekt de dichter bijna elke ochtend in de eerste maanden van 1979, de eerste kennismaking met “Slow Train” vindt plaats in december 1978, tijdens een soundcheck in Nashville. Een nietsvermoedende getuige van dat eerste uur zou het lied waarderend als een bonustrack bij Street Legal plaatsen, waarschijnlijk. De openingsregel is een echo van de verzuchting op “We Better Talk This Over”:
I feel displaced, I got a low-down feeling - Sometimes I feel so low-down and disgusted
En uit datzelfde Street Legal-lied herkennen we ook de uitgesproken afkeer van schijnheiligheid en achterbaksheid: hier fulmineert de dichter tegen de companions die hun principes verzaken, de vijand die zich verbergt onder een ‘mantel van fatsoen’, blufkampioenen en ‘meesters van de suggestie’, in We Better veracht hij de opponent die two-faced en double-dealing is, leugenachtig en verraderlijk.
Daarbij blijft het niet, qua sfeer-, toon- en inhoudsgelijkenis. In “Changing Of The Guards” aanschouwt de protagonist spijtig de machtshongerige thieves and merchants, in “No Time To Think” oordeelt hij, net als in “Slow Train” dat winstbejag en commercie ons beheersen en ontmenselijken (“Mercury rules you,” bijvoorbeeld) en überhaupt herinnert de trein die hier traag om de bocht verschijnt aan de trein die in het slotlied van Street Legal vertrekt: There is a long-distance train, pulling through the rain.

Nu zijn treinen geen nieuw verschijnsel in Dylans oeuvre, natuurlijk. Dit is het negenentwintigste officiële lied waarin een trein langs tuft, en al uit de hoestekst van Highway 61 Revisited, vijftien jaar hiervoor, blijkt Dylans fascinatie voor het beeld van de slow train. Die tekst opent met “On the slow train time does not interfere”, Autumn wijst een paar regels verder op de voorbij kruipende slow train en afgesloten wordt de woest uitwaaierende prozatekst met de verhullende onthulling dat de onderwerpen van de liedteksten op dit album iets van doen hebben met mooie vreemdelingen, Vivaldi’s groene colbertje en de holy slow train, de heilige trage trein.
Het is een mooi, sterk, gietijzeren beeld, het beeld van de trein die langzaam om de bocht verschijnt. In deze liedtekst dreigender, duisterder, apocalyptischer dan we kennen van Dylan. Aanvankelijk, in de eerste jaren 60, staat de trein ‘gewoon’ symbool voor romantische Wanderlust, de romantische drijfveer van de verteller die het geluk achter de volgende berg hoopt te vinden. “Poor Boy Blues”, “Gypsy Lou”, “Paths Of Victory”, om maar een paar te noemen. Gaandeweg verwordt het beeld van de trein langzaam tot decorstuk, om de onthechtheid van de protagonist te illustreren, bijvoorbeeld. Zoals in “It Takes A Lot To Laugh” en “Visions Of Johanna”. Onheilbrengend worden de treinen pas in de jaren 70. Nachtelijke hitte treft hem met de verwoestende kracht van een goederentrein in “Simple Twist Of Fate”. In “Señor” is het laatste dat de ontklede, knielende verteller ziet (overigens een kopie van de executiescène op de laatste bladzijde van Kafka’s Der Prozeß) a trainload of fools en in de podiumpraat waarmee Dylan in 1978 dit lied altijd aankondigt, verhaalt de zanger over een treinreis waarbij een oude Mexicaan met duivelse trekken in zijn coupé zit: “Hij was slechts gekleed in een deken en was minstens 150 jaar oud. Ik kon zien dat de vlammen uit zijn ogen sloegen. En er kwam rook uit zijn neus.”
Een medepassagier die vraagtekens oproept over de reisbestemming. Bepaald geen muizige forens op weg naar zijn werk op de afdeling debiteurenbeheer, in ieder geval – eerder een demon op weg naar het Armageddon.

hak & tak: Dylan, Belafonte, haiku, Beatles & een beetje Burroughs

Bob Dylans allereerste baantje als muzikant in de studio was mondharmonica spelen voor Harry Belafonte op het nummer "Midnight Special" van het gelijknamige album. Met dat weetje ben ik groot geworden. In 2004 bevestigde Bob Dylan in Chronicles dat het echt zo is gegaan: "I'd be making my professional recording debut with Harry [Belafonte], playing harmonica on one of his albums called Midnight Special."
Bob Dylan eerste keer in de studio was dus tijdens de sessies met Harry Belafonte.

Volgens Searching For A Gem zit 't echter anders: "documentation found in 2001 in the RCA vaults along with the tapes dates the session [met Belafonte] definitively as having been recorded at Webster Hall, New York City, on the later date of 2 Feb 1962." Dat is na de opnamen, in november 1961, voor Bob Dylans debuutalbum.
De wereld staat op z'n kop: dat wat ik zeker wist is niet meer zeker.

En ik was helemaal niet van plan om over de opnamedatum van "Midnight Special" te schrijven. Wat ik wilde schrijven is dit: Bob Dylan vond de titel "If You Ever Go To Houston" van het album Together Through Life (2009) in de tekst van het nummer "Midnight Special", een nummer dat begin jaren zestig door Harry Belafonte werd opgenomen met een piepjonge nog onbekende Bob Dylan op mondharmonica. Dat heb ik niet zelf bedacht, dat las ik in het onverwacht aardige boek Haiku 61 Revisited van Robert MacMillan.
Wie schrijft er nou een boek vol haiku over de songs van Bob Dylan?
Het antwoord op die vraag is natuurlijk: Robert MacMillan, maar ik stelde die vraag niet om een antwoord te kunnen geven. Ik stelde die vraag om aan te geven hoe absurd het idee is: een boek vol haiku over de songs van Bob Dylan. Absurd.
Het wordt nog absurder: het werkt.
MacMillan schreef voor iedere door Dylan uitgebrachte song een haiku gevolgd door een uitleg variërend in lengte van één regel tot enkele bladzijdes. De vorm van haiku (3 regels) zorgt ervoor dat MacMillan de essentie van iedere song in een zeer beperkte hoeveelheid woorden moet vangen. Hij heeft hierbij goed gekeken naar, zoals hij zelf in het voorwoord van zijn boek schrijft, de manier waarop de samensteller van Anthology Of American Folk Music, Harry Smith, de songs op deze box kort, maar krachtig omschreef in het boekwerk bij deze box.
Ik dwaal af, het ging om "If You Ever Go To Houston" en "Midnight Special".

"Midnight Special":

If you're ever in Houston, oh you better do the right
You better not gamble and you better not fight

"If You Ever Go To Houston":

If you ever go to Houston
Better walk right
Keep your hands in your pockets
And your gun-belt tight
You'll be asking for trouble
If you're lookin' for a fight

De overeenkomsten tussen de twee songsteksten zijn opmerkelijk.
Er is meer. Eerder in "Midnight Special" zit de regel: "Yonder come Miss Rosie, how in the world did you know?" en nu de connectie tussen de tekst van dit nummer en Bob Dylan is gelegd is het lastig om in de "Miss Rosie" uit "Midnight Special" niet een voorbode te zien van "Rosie" in Dylans "Mississippi":

I was thinkin’ 'bout the things that Rosie said
I was dreaming I was sleepin' in Rosie’s bed

Al is dit misschien wat ver gezocht, toch kan ik het niet helpen dat ik hier aan denk.
Ik denk veel.
Soms te veel.

Aangezien dit bericht toch al van de hak op de tak gaat, kan dit er ook nog wel bij:
Net als de halve wereld luister ik dit weekend naar de nieuwe mix Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles. Ik ben diep onder de indruk van deze nieuwe mix en als dit een Beatles-blog was geweest had ik veel meer te vertellen gehad over deze uitgave.
De Dylan-connectie: Bob Dylan staat afgebeeld op de hoes van Sgt. Pepper en in de liner notes lees ik: "Inspired by Bob Dylan, from the arrival of Rubber Soul in December 1965 it was clear that The Beatles were exploring new aveneus with their lyrics."
de connecties tussen the Beatles en Bob Dylan beperken zich (uiteraard) niet tot Sgt. Pepper. The Beatles bewonderden Bob Dylan en Bob Dylan bewonderde The Beatles. Uit zo'n situatie ontstaan bijna als vanzelf de connecties. Wie schrijft ze eens allemaal op?

Terwijl ik bedenk dat ook William Burroughs op de hoes van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band is afgebeeld, een Beat-schrijver die (indirect) ook te vinden is op een hoes van een Dylan-album en een van de zes schrijvers wiens werk ik aan het (her-)lezen ben om Dylan & de Beats te kunnen schrijven, vervang ik de inmiddels afgelopen cd Sgt. Pepper voor The Bootleg Series vol. 9 - The Witmark Demos 1962 - 1964. Is er een groter contrast denkbaar dan tussen het "knutselwerk" Sgt. Pepper en de "het is wat 't is" Witmark Demos van The Bootleg Series vol. 9? Ik heb dat contrast niet bewust opgezocht, het ontstaat zoals zoveel ontstaat.


Face Value flyer




Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #48


Uit het boek Waldemar Post; de laatste illustrator.


The Comic Book And Me #45

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Met dank aan het overzicht van Brian Cronin [zie hier] heb ik weer twee comics met een Dylan-verwijzing gevonden. De eerste is Catwoman #49. Catwoman vraagt "Dylan quotes permissible?" voor ze uit "Like A Rolling Stone" citeert:



De tweede comic in deze aflevering van "The Comic Book And Me" is Nightwing #140 met - zoals Brian Cronin in zijn overzicht aangeeft - een verwijzing naar "Positively 4th Street".
Met de wetenschap dat er een verwijzing naar "Positively 4th Street" in deze comic zit, kan ik de woorden "Forever Young" een paar pagina's eerder haast niet anders dan als ook een verwijzing naar een Dylan-song zien.


Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #47


Luister naar The Bootleg Series vol. 9, cd 1 track 19.
[met dank aan Simon]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #46

"Ballad Of A Thin Man II"
Of hoe zeg jij het altijd? "Dylan horen waar hij niet is"?
Ik luister naar dit B-kantje van Robbie Williams [luister hier] waarin een (andere) Mr. Jones gefileerd wordt. Over wie het gaat heeft Robbie nooit gezegd maar de meest plausibele uitleg is dat het gaat over David Bowie.

Als je de tekst erbij pakt:

Bowie heeft ooit over zichzelf gezegd dat hij een National Treasure was
Hij was een Lord
Hij heeft een hartaanval gehad
"You're the oddest ever" - Space oddity
"He can never pass as straight" - Bowie's bi-seksualiteit
Bowie's echte naam David Robert Jones

Gerbrand

Dylan kort #1233

Jan Vollaard over "The Times They Are A-Changin'" zoeken op streaming diensten, uit NRC Handelsblad van 12 mei, zie afbeelding. [met dank aan Alja]
Nell Westerlaken - "Relax, mensen: laat je medebezoeker wel ademhalen", schitterende column in de Volkskrant van vandaag, zie hier. [met dank aan Herman]
In de documentaire "I'm not your negro" over James Baldwin is een fragment te zien van Bob Dylan die "Only A Pawn In Their Game" zingt. [met dank aan Herman]
James Baldwin-vraag: In mijn hoofd zit een stemmetje dat mij zegt dat ik Bob Dylan ooit in een boek van James Baldwin ben tegengekomen, ik weet niet meer welk boek dat is. Wie kan mij de titel van dat boek geven?
"Bob Dylan wordt 76, hier zijn meest Joodse songs", zie hier.
"Als Bob bezongen wordt", zie hier.
Museumtijdschrift: Face Value, zie hier.
Breda Jazz: Fernando Lewis speelt Bob Dylan, zie hier.

Face Value in De Fundatie

Nooit eerder zag ik een Dylan-shirt in een museum. Vandaag in museum De Fundatie te Zwolle waren Dylan-liefhebbers gekomen om de werken van Face Value te bekijken, waaronder de man met het Dylan-shirt om zijn schouders. En wat bleek? Dylan-liefhebbers zijn net gewone mensen. Niet de Dylan-liefhebber, niet de werken van Bob Dylan, zijn de vreemde eend in de bijt in museumland, maar de mannen en vrouwen die het maar moeilijk kunnen accepteren dat een muzikant als Bob Dylan misschien wel meer kan dan alleen muziek maken, zoals tekenen en schilderen op een bovengemiddeld niveau.
Het was vandaag druk bij De Fundatie, maar niet zo druk als ik had verwacht. Er was meer belangstelling voor de werken van Jeroen Krabbe, dan voor de werken van Bob Dylan. Muzikant en componist Michiel Borstlap leek er wat verloren bij te staan terwijl zijn werk audire et videre I  in het atrium klonk. Hoeveel mensen namen de moeite om met de trap of lift helemaal naar de bovenste verdieping van De Fundatie te gaan om daar bijvoorbeeld het schitterende werk Waterijsje van Miriam Meulepas te bekijken?
Ondanks de drukte waren de twaalf werken van Face Value goed te bekijken, mede door de wijze waarop de zalen in De Fundatie zijn ingericht. De werken twaalf door Bob Dylan gemaakte werken hangen over drie wanden aan een zijde van de zaal, aan de andere zijde van de zaal hangen de tussen 1651 en 1658 door Gerard ter Borch gemaakte portretten van Willem Craeyvanger, Christine van der Wart en hun kinderen. Het contrast tussen de werken van Bob Dylan en Gerard ter Borch werkt - voor mij - goed.
In De Fundatie klonk geen muziek (althans, niet van Bob Dylan). De muzikant Bob Dylan laat zich in De Fundatie van een andere kant zien: als beeldend kunstenaar. Of hij een groot beeldend kunstenaar is of dat zijn werken 'alleen maar' in musea hangen omdat hij eerder naam wist te verwerven als muzikant, daar zullen de meningen over blijven verschillen.
De portretten van de drie vrouwen en negen mannen kijken de toeschouwer aan. De door Bob Dylan gebruikte kleuren zijn beperkt in aantal, maar in alle portretten min of meer gelijk waardoor een eenheid tussen de portretten ontstaat. Ook de titels - iedere titel bevat het woord "face" en een naam - van de werken zorgen voor een eenheid, Deze twaalf werken horen bij elkaar.
Maar ondanks die eenheid zijn het toch twaalf individuen die de museumbezoeker vanaf de wanden van De Fundatie aanstaren en ieder door Bob Dylan geportretteerd individu lijkt een mysterie met zich mee te dragen. De twaalf werken intrigeren genoeg om een tweede bezoek in gedachten reeds te plannen.
Voor de tentoonstelling van Face Value in De Fundatie is geen catalogus gedrukt, maar de catalogus van de tentoonstelling van Face Value in Chemnitz (zomer 2016) is te koop in De Fundatie.
De twaalf door Bob Dylan gemaakte portretten hangen nog tot en met 20 augustus in De Fundatie, daarna gaan de werken terug naar Amerika om waarschijnlijk voorlopig niet meer beschikbaar te komen voor tentoonstellingen.
Mocht je voor 20 augustus de kans hebben om de werken in Zwolle in te gaan bekijken, dan kan ik je dit zeker aanraden.
Meer informatie is te vinden op de website van De Fundatie, zie hier.




Clipphanger: Wie is Bob Dylan?

Mister D.

Mister D.

Naast mij ligt het door Eric Sackheim samengestelde boek The Blues Line. In dit boek staan transcripties van teksten van oude bluessongs. Soms lees ik in dit boek, nooit meer dan een bladzijde of vier, vijf per keer. De songteksten in The Blues Line lezen als poëzie en niet zomaar poëzie maar poëzie van grote klasse.
In The Blues Line kwam ik de volgende regels tegen:

I twisted and I tumbled
I rolled the whole night long
I twisted and I tumbled 
I rolled the whole night long
I didn't have no daddy to
hold me in his arms

Deze regels komen uit "Eagles on a Half" van Geechie Wiley.
Een paar bladzijden verderop in hetzelfde boek staat de tekst van "Death Sting Me Blues" van Sara Martin met de regels:

Blues, you made me roll and tumble
you made me weep and sigh

En Muddy Waters nam "Rollin' And Tumblin'" op, dat begon met:

Well, I rolled and I tumbled, cried the whole night long
Well, I rolled and I tumbled, cried the whole night long
Well, I woke up this mornin', didn't know right from wrong

Wat bovenstaande volgens mij vooral laat zien - en er zijn veel meer voorbeelden in The Blues Line te vinden - is dat het onmogelijk is om uit het niets een nieuw kunstwerk te creëren. Goede kunst steunt altijd op de fundamenten van eerdere werken.
Aan de andere kant is het ook zo dat alleen goede kunst als fundament voor nieuwe werken kan dienen.

Het gedicht "Op de drempel" van Victor Schiferli uit de bundel Toespraak in een struik (2008) bevat de regels:

De radio speelt zacht maar er is eigenlijk niets 
om uit te zetten. Alleen Louise en haar minnaar,  
die danig in elkaar opgaan.

Nergens in de bundel wordt duidelijk dat Schiferli "Visions Of Johanna" van Blonde On Blonde nodig had om deze regels te kunnen schrijven (of het moet het citaat uit deze songtekst zijn die voorafgaand aan het gedicht in deze bundel staat afgedrukt).

Het is onmogelijk om als kunstenaar te werken zonder geïnspireerd te zijn of te inspireren, zo lijkt het wel, en u doet dat als geen ander.

Happy birthday, Mister D.

Tom Willems

Trouw (23 mei)

Trouw van vandaag heeft een artikel over de tentoonstelling Face Value, vanaf morgen te zien in Museum de Fundatie te Zwolle. Althans, zo lijkt het, afgaande op de voorpagina van de krant (zie afbeelding bij dit bericht). Het artikel van Joke de Wolf gaat echter helemaal niet over Bob Dylan of Face Value, maar over mensen die bekendheid hebben verworven in de politiek, muziek, o.i.d. en vervolgens gaan schilderen en exposeren. De Wolf heeft het meerdere malen over schilderen als "hobby", een slechtere woordkeuze is niet denkbaar.
Uit alles blijkt dat De Wolf de schilderijen van acteurs, muzikanten, politici, etc. niet serieus kan nemen omdat het schilderijen zijn van acteurs, muzikanten, politici, etc.
Het is jammer dat De Wolf in haar artikel niet ingaat op de kwaliteiten - of het gebrek daaraan - van beeldend kunstenaar Bob Dylan, een gemiste kans.

[met dank aan Marnix]

De Volkskrant van 23 mei heeft een bijlage over De Fundatie met een hele pagina over Face Value. [met dank aan Simon]

De leeslijst (2) - door Leo

Over het gedicht Voor Marc Bolan, geschreven door Peter Holvoet-Hanssen


IK BOBDYLAN, JIJ BOBDYLANT


‘Voor Marc Bolan’ heet het gedicht van Peter Holvoet-Hanssen. Het gaat over Bolan, zanger en gitarist van de glamrockband T-Rex. De zanger verongelukte in 1977 toen zijn auto tegen een boom, een esdoorn, reed.  Het is wonderlijke taal waarmee de dichter dicht. ‘Glimglam jezelf uit maan’. ‘Kom dans jezelf uit stof’.  ‘En zwaan voorbij de esdoorn/kleine bowie/tien is gecrasht/maar elf/ is van koper’.  Regel na regel laat hij mij verbluft achter, verward ook, want zijn woorden trekken mij uit mijn eigen veilige woordgebruik. Ik weet nooit zo goed wat ik met zijn poëzie aan moet. De verwarring gewoon verwarring laten zijn, denk ik steeds vaker. En zuig op zijn woorden als op een toverbal. Misschien is dat zijn aantrekkingskracht: ik word van het lezen van zijn poëzie geen verstandiger mens.
Het gedicht is opgenomen in de bundel Als een zwerfkei,  waarvoor Nederlandstalige dichters op verzoek een gedicht schreven over Bob Dylan.  Ja, over Dylan, niet over Marc Bolan…
Maar als een bal onder water die plots wordt losgelaten en omhoog springt staat er aan het einde van de tweede strofe de versregel

bobdylan je als regen in een krater

Lees wat er staat: het werkwoord bobdylan. Ik bobdylan, jij bobdylant. Voor iemand als ik, die al langer dan levenslang optrekt met de liedjes van Bob Dylan, verbeeldt dit werkwoord in één brandend ogenblik de betekenis die Dylan voor mij heeft. Het is een geniale sluiproute waarlangs een woord leven wordt. Dat is, uiteindelijk, als de toverbal is opgezogen, al zijn poëzie.

Dylan & reclame

Ik heb een aantal jaren geleden een aantal malen geschreven over reclame voor albums en singles van Bob Dylan op binnenhoezen van elpees en achterzijden van single-hoezen. Vandaag voor het eerst in een lange tijd vond ik een niet eerder geziene binnenhoes met reclame voor een Dylan-album:


Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #45

Dag Tom,

ik ben al enige tijd op zoek naar een nieuwe wagen en zo belandde ik vorige donderdag in een Alfa Romeo garage.
Mijn oog viel onmiddellijk op de Mito. De verkoper heeft mij een prijsofferte gemaakt en ik ging er nog eens over nadenken.
Gisteren was ik een beetje aan 't surfen op het internet en na het intikken van "alfa romeo commercials" kwam ik bij onderstaand filmpje terecht:


Onmiddellijk verder gezocht en ik vond het volgende:


 Volgende week ga ik de wagen bestellen. Nu alleen nog de kleur kiezen (tangled up in blue?)

Toeval bestaat niet.
Groetjes
Dirk

Appie

Het moet ergens begin jaren negentig zijn geweest. Door Lochem scheurde een klein ventje met een grote zwarte kuif op een solex. Hij droeg een roze t-shirt waarop een gigantisch portret van Bob Dylan stond gedrukt. Dat was Appie Daalmeijer, de enige man die ik ken die een roze t-shirt en een solex er bad ass kon laten uitzien.

April 2011, voor de presentatie van mijn eerste boek, de Bob Dylan Aantekeningen, heeft een medewerker van de boekhandel Appie Daalmeijer uitgenodigd om een aantal nummer van Bob Dylan te spelen. Het roze t-shirt en de solex zijn dan inmiddels verdwenen. Appie is zenuwachtig, maar speelt schitterend enkele nummers van Bob Dylan.

Na die boekpresentatie liep ik Appie zo nu en dan op straat tegen het lijf en maakten we een praatje, altijd over Bob Dylan. Ik was een of twee keer bij hem thuis om te luisteren naar Bob Dylan en ik zag en hoorde hem Bob Dylan spelen, samen met Stef Woestenenk, in het kleinste theater van de weide omgeving. In de pauze stapte hij op mij af. "Was het goed?", vroeg hij.
"Je was weer geweldig, Appie," gaf ik hem terug.

En nu is het voorbij. Appie Daalmeijer is vanochtend op 67-jarige leeftijd overleden. De wereld is een groot Dylan-vertolker ontnomen.

aantekening #6348

Bij het lezen van het stuk van Jochen over "I Threw It All Away" en de liefde van Nick Cave voor de muziek van Bob Dylan (zie hieronder) moest ik denken aan Bob Dylans "Bye And Bye" van het album "Love and Theft" met die verwijzing naar wel het bekendste nummer van Nick Cave:

I’m rollin’ slow—I’m doing all I know
I’m tellin’ myself I found true happiness
That I’ve still got a dream that hasn’t been repossessed
I’m rollin’ slow, goin’ where the wild roses grow

~ * ~ * ~

Sinds een week of twee bestaat mijn muzikale dieet hoofdzakelijk uit afleveringen van Bob Dylans radioshow Theme Time Radio Hour en de muziek van Howlin' Wolf. In een van de afleveringen van Theme Time Radio Hour draait Bob Dylan "I Asked For Water" van Howlin' Wolf, dat beviel mijn oren zo goed dat ik alleen maar meer van Wolf wilde horen. En dus haalde ik de (slechts) 2 cd's die ik van Wolf heb van zolder.
Mijn muzikale dieet van Theme Time Radio Hour en Howlin' Wolf werd afgelopen weekend aangevuld met The Bootleg Series volumes 1 - 3.
Toen The Bootleg Series volumes 1 - 3 in 1991 verscheen was ik verre van een doorgewinterde Dylan-luisteraar. Ik had een album of drie, vier van Dylan gehoord en moest enkele weken van de zomervakantie werken om de aanschaf van The Bootleg Series volumes 1 - 3 te kunnen bekostigen. 
Een schok was het, voor het eerst luisteren naar The Bootleg Series volumes 1 - 3 met mijn achttienjarige oren. Die schok werd alleen maar groter bij de realisatie dat ik luisterde naar de inhoud van Bob Dylans prullenbak. Er is geen artiest waarvan de inhoud van de vuilnisemmer zo schittert als die van Bob Dylan. Luisteren met zonnebril op.
Afgelopen weekend luisterde ik voor het eerst naar de recente cd-heruitgave van The Bootleg Series volumes 1 - 3 en wat blijkt? De opnamen zijn opgepoetst en van een opmerkelijk betere geluidskwaliteit dan dezelfde opnamen op de oorspronkelijke box uit 1991. En dan te bedenken dat ik nog geen €15,- heb betaald voor die uitstekend klinkende nieuwe editie van Dylans prullenbak! 

~* ~ * ~

Dit jaar is het vijftig jaar geleden dat Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles verscheen. Om dat te vieren wordt het album opnieuw uitgebracht in een opgepoetste versie en voorzien van een greep uit de muzikale prullenmand van The Beatles. 
Om dit feestje wat extra glans te geven heeft BBC een aantal minidocumentaires gemaakt. Die minidocumentaires draaien om de personen die op de iconische hoes van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band staan afgebeeld. 
Een van de personen op die hoes is Bob Dylan. De minidocumentaire van de BBC over Bob Dylan is hier te zien. [met dank aan Rob]

~ * ~ * ~

Ik was het vergeten, maar er is een videoclip waarin zowel Bob Dylan als Milli Vanilli, Woody Harrelson en Woopi Goldberg te zien zijn. Enig idee? Het gaat om een videoclip van Traveling Wilburys, de groep die ontstond toen voormalige Beatle George Harrison een bonustrack voor een maxisingle moest opnemen. De track die voor de maxisingle werd opgenomen was "Handle With Care" en verscheen nooit op die maxisingle van George Harrison, maar wel op het eerste album van Traveling Wilburys, de gelegenheidsformatie bestaande uit Bob Dylan, George Harrison, Tom Petty, Jeff Lynne en Roy Orbison. Voor bedoelde videoclip, zie hier.

~ * ~ * ~

Wat is het toch heerlijk om weer eens naar The Bootleg Series volumes 1 - 3 te luisteren. Ik ken het allemaal van voor naar achter en weer terug en toch valt steeds weer mijn mond open van verbazing bij het beluisteren van al die schitterende muziek op deze drie cd's.
En dan te bedenken dat 't de inhoud van z'n prullenbak is.

~ * ~ * ~

De tweede cd van The Bootleg Series volumes 1 - 3, wie goed luistert herkent in "If Not For You" het gitaarspel van voormalige Beatle George Harrison. 
Op Under The Red Sky, het album dat verscheen direct voorafgaande aan de The Bootleg Series volumes 1 - 3 is dezelfde gitarist te horen, de gitarist bij wie Traveling Wilburys begon.
Er zullen best mensen zijn die denken dat 't toeval is.

~ * ~ * ~


I Threw It All Away - door Jochen

I Threw It All Away (1969)

“Dat lied heeft altijd iets gehad, een eenvoud, een onverschrokken soort eenvoud. Maar tegelijkertijd is het zo… zo krachtig. Ik ben altijd laaiend afgunstig geweest op dat lied.”

Aldus Nick Cave op de vraag of er een song bestaat waarvan hij zou willen dat hij het zelf had geschreven. Een fan had wel kunnen raden dat Cave “I Threw It All Away” zou noemen. Al ruim twintig jaar gaat het verhaal rond dat hij in elke stad waar hij komt een exemplaar van Dylans Nashville Skyline koopt, en de bron van dat verhaal is Cave zelf, in een interview met Andy Gill voor het blad Q, mei ’95:
Ik blijf telkens maar weer een en hetzelfde album kopen; ik heb zó ontzettend veel versies van Nashville Skyline – ik heb van Dylan zo langzamerhand wel … weet ik veel, zoveel als nodig is.

En als de Australiër in 1997 wordt gevraagd om de muziek bij de film To Have And To Hold te verzorgen, verschijnt er een Original Soundtrack met twintig originele composities en één cover: “I Threw It All Away”, gezongen door de legendarische Scott Walker.
De voormalige zanger van de gotische punkband The Birthday Party, die vanaf de jaren 80 vrijwel jaarlijks hoogstaande soloplaten uitbrengt, is een doorgewinterde Dylanfan. In zijn recente bundeling The Sick Bag Song, een verzameling gedachten, gedichten en schetsen die hij gedurende zijn vele vlieguren op de kotszakjes noteert, vinden we ook de poëtische weergave van de eerste en enige ontmoeting met zijn held (Glastonbury, 1998) terug:

Then slowly, extending from his sleeve,
A cold, white, satin hand took mine. 
Hey, I like what you do, he said to me. 
I like what you do, too, I replied. I nearly died. 
Then his hand retracted up his sleeve,
And Bob Dylan turned and took his leave,
Disappearing back into the rain.

Dylan kort #1232

"Zin op Zondag in teken van Bob Dylan", zie hier.
"De heer Buwalda vindt songteksten van Dylan deplorabele fuckgedichten", zie hier. [met dank aan Martijn] De link verwijst naar een deel van de column van Peter Buwalda. Ik heb 't hele stuk gelezen. Het tweede stuk is niet beter of opzienbarender dan het stuk dat gratis op internet te lezen is.
"De laatste trein roept Bob Dylan", zie hier. [met dank aan Dirk]
"Bob Dylan in De Windwijzer", zie hier.
"KANTeLing 2017: Bob Dylan en Guido Gezelle", zie hier.
"Bob Dylan villen", zie hier.

Dylan kort #1231

Setlists: 4 mei, 5 mei, 7 mei (live debuut van "This Nearly Was Mine") en 8 mei.
The Bootleg Series vol. 1 - 3 werd onlangs opnieuw op vinyl uitgebracht. Later deze week verschijnt The Bootleg Series vol. 1 - 3 opnieuw op cd. De verpakking heeft ongeveer het formaat van een dvd-doos. Deze nieuwe uitgave zal zo'n €17,- kosten. Zie ook de afbeelding bij dit bericht. [ met dank aan Gerbrand]
Uncut van juni heeft een artikel van zes pagina's over Bob Dylans Europese tournee, Triplicate en meer. [met dank aan Theo]
De film The Age Of Adaline (2015) bevat Dylans "Simple Twist Of Fate" [met dank aan Alja] "Simple Twist Of Fate" is ook te vinden op de soundtrack van deze film, zie hier.
Waarom weet ik niet, maar ik moest gelijk denken aan een geheel andere film waarin een ander nummer van Bob Dylan te horen is, zie hier.
"Bob Dylandienst in Morgensterkerk met zanger Wim Bevelander", zie hier.
"De 'Workingman's Blues #2' klinkt in het Nederlands net zo rauw als in het Engels", Janita Monna over de Bindervoet & Henkes-vertalingen, zie hier.
"Nostalgie met Appie en Stef", zie hier.
"Muzikale lezing over de ongrijpbare Bob Dylan" door Marc Stakenburg, zie hier.

The Comic Book And Me #44

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Voor de 70ste verjaardag van Bob Dylan maakte Brian Cronin een overzicht met 70 comics met een verwijzing naar Bob Dylan. In eerdere afleveringen van "The Comic Book And Me" heb ik vaak naar die lijst van Cronin gewezen.
Met dank aan het geweldige overzicht van Brian Cronin heb ik weer drie comics met een Dylan-verwijzing aan mijn collectie kunnen toevoegen: Marvel Team Up #122 (zie hier), The Mighty # 3 en 10 (zie hier en hier).
Wat Brian Cronin in zijn overzicht niet vermeld heeft is dat een van de hoofdpersonen in Marvel Team Up de naam Fate draagt en dat daarom (waarschijnlijk) deze comic de titel "A Simple Twist Of... Fate" heeft gekregen.
The Mighty is - voor zover ik heb kunnen achterhalen - een serie van 12 comics. Brian Cronin heeft maar liefst 3 van deze 12 comics in zijn lijst opgenomen. Twee van de drie door Cronin genoemde nummers van The Mighty heb ik dus gevonden. Cronin noemt in zijn lijst ook nog #5 (zie hier).
Naast de eerder genoemde nummers 3 en 10 heb ik ook nummer 6 van The Mighty gekocht. En ook in deze comic is een Dylan-verwijzing op de titelpagina te vinden. Het gaat - net als bij #5 - niet om een door Bob Dylan geschreven nummer, maar  om een door Bob Dylan opgenomen nummer:


Dylan kort #1230

Setlists: 25 april, 26 april, 28 april, 29 april, 30 april en 3 mei. [vanaf 30 april is "Don't Think Twice, It's All Right" weer van de setlist verdwenen om plaats te maken voor "To Ramona"]
Parterre: "Bob Dylan in Belgium", zie hier. [met dank aan Tommy en Dirk]
Wim van Leest onder andere over gebruik van "I Want You" in een reclamefilmpje, zie hier. [met dank aan Dirk]
8 Weekly over Triplicate, zie hier.
Sjoerd de Jong over het derde deel Dylan-vertalingen van Bindervoet en Henkes, zie hier.

ingezonden mededeling:

Wat: Bob Dylan-kerkdienst
Wanneer: 14 mei 2017
Waar: Gereformeerde Kerk De Morgenster,
Muilwijckstraat 1
3353 VD Papendrecht
Aanvang: 17.00 uur
Entree: gratis

Bob Dylan-kerkdienst in Papendrecht
Op zondag 14 mei wordt om 17.00 uur in Papendrecht een Bob Dylan-kerkdienst gehouden. In deze dienst klinken geen Psalmen of gezangen, maar de muziek van de bekende singer-songwriter Bob Dylan. En meezingen mag!
Bob Dylan won vorig jaar de Nobelprijs voor literatuur. En terecht. De teksten van Dylan kennen een grote rijkdom. En wat veel mensen niet weten: hij verwerkt veel religieuze en Bijbelse teksten in zijn songs. In de dienst zal daar de nadruk op vallen.
In de dienst gaat ds. Piet van Die in op het religieuze aspect in het werk van Dylan. Er worden clips van de singer-songwriter getoond. Maar de nadruk ligt op livemuziek die wordt gespeeld en gezongen door Wim Bevelander. Wim is bekend van zijn eigen cd’s, maar hij is ook een liefhebber van Dylan en kan diens liedjes schitterend vertolken.
Iedereen is van harte welkom in de dienst. Je hoeft er zeker niet religieus voor te zijn. De deur staat vanaf 16.30 uur open. Wim Bevelander speelt vóór de dienst al een aantal songs. Na afloop is er koffie en thee en volop gelegenheid om elkaar te ontmoeten en na te praten.

Ds. Piet van Die, de voorganger in deze dienst, is een Dylan-fan.

Meer informatie is te vinden op de website van Piet van Die, zie hier.