aantekening #6542 (keuzes maken)

Wanneer ik schrijf over muzikanten die Dylan-composities opnemen dan roept dat reacties op. Dat merkte ik in december 2011 toen ik hier onder de titel "Luister, ik doe je na" negen stukken plaatste over covers. Ik merkte het gisteren na het plaatsen van "Luister, ik doe je na - toegift #1". Op alle mogelijke manieren krijg ik reacties op dat stuk. Veel van die reacties bevatten tips, lijstjes met covers die ik echt moet beluisteren. Natuurlijk zijn dat soort lijstjes welkom. Er kleeft echter wel een grote maar aan: als ik al die covers zou beluisteren, dan hoor ik voorlopig niks meer van Bob Dylan zelf. Er moeten keuzes gemaakt worden.

Het is inmiddels ruim drie weken geleden dat Trouble No More werd uitgebracht. Nog steeds draai ik bijna dagelijks stukken van dit nieuwste deel van The Bootleg Series. Afgezien van de schitterende muziek op Trouble No More heeft het luisteren naar dit album mij ook vooral weer onder de neus gewreven dat ik Shot Of Love zo hoog aansla. Toegegeven, Shot Of Love is niet perfect, maar daarin schuilt nou juist die schoonheid. Ik kom nog maar eens met mijn stokpaardje: het is de Dylan-rammel die Shot Of Love tot misschien wel Dylans beste album van de jaren tachtig maakt. Wat kies ik vanavond? Shot Of Love of Trouble No More? Laat mij nog even twijfelen, ik weet het niet.

Deze dagen lees ik af en toe een bladzijde in het boek How To Find God van David Watson. Zonder Trouble No More zou het nooit in me opgekomen zijn om dat boek te lezen. Het is niet de eerste keer dat Bob Dylan onbewust mijn nieuwsgierigheid naar een bepaald boek oproept. Ik heb al heel wat boeken gelezen vanwege de Dylan-connectie.
Soms wijst Bob Dylan bewust naar een boek. Een goed voorbeeld is natuurlijk de pagina books of interest op Bob Dylans website (zie hier). Een ander voorbeeld is dit fragment uit een interview met Studs Terkel uit april 1963: "I got a friend who wrote a book called One Hundred Dollar Misunderstanding. I don’t know if it’s been around Chicago, but it’s about this straight A college kid, y’know, fraternity guy and, er, a Negro prostitute and it’s got two dialogues in the same book. One dialogue in one chapter and the other chapter follows with, er... this is exactly what he’s thinking and what he does and the next chapter is her view of him, and then the whole book..."
Die vriend die One Hundred Dollar Misunderstanding schreef is Robert Gover. 
Bob Dylans beschrijving van dit boek maakte mij nieuwsgierig. Ik zocht, kocht en las One Hundred Dollar Misunderstanding en raakte diep onder de indruk. Het is een van de beste boeken die ik de laatste jaren las. Als je een keuze moet maken wat je dit jaar nog gaat lezen, maak dan de keuze voor One Hundred Dollar Misunderstanding. Je zult er geen spijt van krijgen.

Luister, ik doe je na - toegift #1

In december 2011 luisterde ik naar 567 covers van Dylan-songs en schreef daarover in negen berichten op deze blog. Na het beluisteren kwam ik met een eindlijst (15 songs), een lijst met covers die volgens mij de moeite waard zijn, een twijfellijst (20 songs), een lijst met songs die net niet de eindlijst haalden en drie conclusies: 

1. 97,35% van de covers is bagger
2. slechts 15 van de 567 covers kunnen er mee door
3. 'Nobody sings Dylan like Dylan'

Die conclusies waren nog negatiever dan ik voor ik aan het beluisteren van die 567 covers begon had ingeschat. Mijn inschatting vooraf was dat ik 90% van de covers bagger zou vinden en dus 10% prima te pruimen zou vinden.
Ik bleek slechts 2,65% van de beluisterde covers de moeite waard te vinden. Ik kreeg bevestigd wat ik al dacht: ik houd niet van covers van Dylan-songs.
In de zes jaar sinds het schrijven van de negen afleveringen van "Luister, ik doe je na" heb ik me steeds verre gehouden van covers. (Van de 35 songs op de eind- en twijfellijst draaide ik er in de afgelopen 6 jaar misschien 10...) Natuurlijk kwam er wel eens wat op mijn pad, maar niet veel. En als het dan op mijn pad kwam, liep ik er ook regelmatig voor weg.
Daar is sinds kort iets verandering in gekomen. Ik merk bij mezelf een lichte nieuwsgierigheid naar sommige Dylan-covers, een nieuwsgierigheid die ik een jaar geleden nog niet had. De hoogste tijd om enkele toegiften aan de serie "Luister, ik doe je na" toe te voegen. 

De eind- en twijfellijst uit 2011:

eindlijst:
The Band - "When I Paint My Masterpiece"
Wilco & Fleet Foxes - "I Shall Be Released"
Guy Davis - "Sweetheart Like You"
Suzzy & Maggie Roche - "Clothes Line Saga"
Martin Simpson - "Highway 61 / Highway 61 Revisited"
Develish Doubledylans - "Shot Of Love"
Michael Moore Trio - "Sign On The Window"
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - "Positively 4th Street"
Jim James & Calexico - "Going To Acapulco" [gouden ster]
The Band - "I shall Be Released"
The Band - "Long Distance Operator"
Oh Susanna - Billy 4"
Odetta - "Long Ago, Far Away"
Odetta - "Long Time Gone"
Grateful Dead - "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry"

twijfellijst:
The Low Anthem - "Dignity"
Ramblin' Jack Elliott - "Don't Think Twice, It's All Right" [The Ballad of Ramblin' Jack]
Articolo 31 - "Come Una Pietra Scalciata (Like A Rolling Stone)"
Patti Smith - "The Wicked Messenger"
Odetta - "Paths Of Victory"
Robert Deeble with Mandy Troxel - "Boots Of Spanish Leather"
Billy Goodman - "Billy 1"
Tim O'Brien - "Subterranean Homesick Blues"
Peter, Paul and Mary - "Blowin' In The Wind"
Jeff Tweedy - "Simple Twist Of Fate"
Willie Nelson & Calexico - "Señor (Tales Of Yankee Power)"
Antony & The Johnsons - "Knockin' On Heaven's Door"
Richie Havens - "Just Like A Woman" (versie van Mixed Bag)
Neville Brothers - "With God On Our Side"
The Band - "Tears Of Rage" (2 versies)
Salomon Burke - "Stepchild"
Pete Seeger - "Masters Of War"
Odetta - "Masters Of War"
Grateful Dead - "Queen Jane Approximately"
Eddie Vedder - "Masters Of War"

Voor iedereen die eerst de oude stukken wil (her-)lezen, de negen afleveringen van "Luister, ik doe je na" uit 2011:
"Luister, ik doe je na #1"
"Luister, ik doe je na #2"
"Luister, ik doe je na #3"
"Luister, ik doe je na #4"
"Luister, ik doe je na #5"
"Luister, ik doe je na #6"
"Luister, ik doe je na #7"
"Luister, ik doe je na #8"
"Luister, ik doe je na #9"

~ * ~ * ~ * ~

Twee dagen geleden kocht ik een cd die ik een jaar geleden nog links zouden hebben laten liggen. De nieuwsgierigheid maakte dat ik de paar euro op de toonbank legde en met het album Emotionally Yours van The O'Jays naar huis ging.

The O'Jays - Emotionally Yours
[2 covers, totaal: 569]
Voor het zien van Bobfest - Neil Young bedacht deze bijnaam voor The 30th Anniversary Concert - had ik nog nooit van The O'Jays gehoord. Tijdens Bobfest zongen The O'Jays Bob Dylans "Emotionally Yours". Als ik me goed herinner werd er toen iets gezegd over de hit die The O'Jays met dit nummer hadden.
Op dit album staan twee versies van "Emotionally Yours", een R&B-version en een Gospel version. Bob Dylans eigen versie van "Emotionally Yours" is te vinden op het album Empire Burlesque en hoewel ik geen grote liefhebber van Dylans versie ben, is het origineel van Dylan vele mate beter dat wat The O'Jays er mee doen. Van de twee versies van The O'Jays is de Gospel version naar mijn smaak de beste.

Met dank aan die paar regels over The O'Jays herinner ik mij dat in 2014 een nieuwe versie van The 30th Anniversary Concert Celebration verscheen met twee niet eerder uitgebrachte covers.

The 30th Anniversary Concert Celebration (2014)
[2 covers, totaal: 571]
Aan de 2014-editie van The 30th Anniversary Concert Celebration, de dubbel-cd of elpeebox van Bobfest, zijn twee bonustracks toegevoegd ten opzichte van de oorspronkelijke release:

Eric Clapton - "Don't Think Twice, It's Alright"
Opgenomen tijdens een oefensessie op 15 oktober 1992. Ik kan niet zeggen dat ik er echt warm voor loop, maar dat geldt eigenlijk voor zo'n beetje alle door Eric Clapton gespeelde Dylan-songs. Clapton heeft het niet in zich om Dylan goed te spelen.

Sinead O'Connor - "I Believe In You"
Sinead O'Connor zou dit nummer tijdens Bobfest zingen, maar door de onbeschofte reactie van het publiek op het doorscheuren van een foto van de Paus kreeg O'Connor niet de kans om dit te zingen. Dit werd opgenomen tijdens een oefensessie op 16 oktober 1992.
In "Luister, ik doe je na" schreef ik over de studio-versie van "I Believe In You" door Sinead O'Connor: "Het is zo'n nummer waarbij je bij de eerste keer luisteren denkt 'wauw', maar dat bij herhaalt luisteren gaat vervelen." Dat geldt ook voor deze Bobfest-rehearsal-versie.

Old Crow Medicine Show - 50 Years Of Blonde On Blonde
[14 covers, totaal: 585]
De titel zegt het al: Old Crow Medicine Show speelt het album Blonde On Blonde vijftig jaar nadat dit album uitkwam van begin tot eind. Ik houd wel van de muziek van Old Crow Medicine Show en op deze cd staan zeker een aantal aardige versies van nummers van Blonde On Blonde. Maar... het album als geheel spelen brengt met zich mee dat dit met het originele album als geheel vergeleken moet worden en dan legt Old Crow Medicine Show het toch echt af. Blonde On Blonde blijft onovertroffen.
Sympathiek project van Old Crow Medicine Show waar ik alleen maar respect voor op kan brengen.

Second Floor - Second Floor Plays Dylan
[15 covers, totaal: 600]
Op de voorzijde van de hoes staat negen keer dezelfde foto van Bob Dylan. Het oogt bijna als een werk van Andy Warhol. Die foto werd gemaakt tijdens Bob Dylans concert in Rotterdam in 1998. Ik vind het een mooie cover, dat is gelijk het enige aardige wat ik over deze cd kan zeggen.
De muziek is niet onaardig, maar wat mij echt stoort aan deze opnamen is de matige beheersing van het Engels van de zanger van Second Floor.

Dylan kort #1271

Setlist 24 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Full Moon And Empty Arms / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
setlist 25 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Full Moon And Empty Arms / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

Bovenstaande setlists zijn de laatste twee van dit jaar. In april 2018 geeft Bob Dylan zes concerten in Italië (zie hier). Aan die lijst zullen in de komende maanden ongetwijfeld data worden toegevoegd.

Recensie: Song Of Bob Dylan van Joan Osborne, zie hier.
Gemist: Afgelopen donderdag werden Bob Dylans liedteksten in de vertaling van Bindervoet & Henkes onder de titel Spraakmakende boeken besproken door prof. dr. Gilles Dorlijn en dr. Melanie Schiller, zie hier. Wie is er geweest?
Scheveningen: 27 januari, (Bob) Dylan & (Johnny) Cash, zie hier.
Tip van Gerbrand: op de website Super Deluxe Editions wordt niet alleen geschreven over nieuwe releases, maar de samenstellers houden ook verschillende webwinkels in de gaten gehouden m.b.t. prijzen van luxe edities, zie hier.

Dylan kort #1270

Trouble No More in Mania (blz. 25), zie hier. [met dank aan Hilda voor de link en de foto van de etalage van Concerto, Amsterdam bij dit bericht]
Nog een recensie van Trouble No More, zie hier.
RTL Nieuws van gisterochtend (23 november) had een item over een veiling van pop-memorabilia. (zie hier vanaf 7:55) Een van de te veilen items is de door Bob Dylan met de hand geschreven tekst van "Like A Rolling Stone". Die handgeschreven tekst is goed te zien. Daarnaast bevat het item een fragment van Bob Dylan die "Like A Rolling Stone" speelt (1966). Dit fragment komt uit No Direction Home. De te veilen tekst is geschreven op briefpapier van The Dorchester aan Park Lane te Londen. Het vreemde is dat deze tekst door Bob Dylan in 2010 is geschreven. Waarom schreef Bob Dylan in 2010 de tekst van "Like A Rolling Stone" op? [met dank aan Rob]
NOS Journaal van afgelopen maandag bevat een item over een onlangs opgedoken foto van Billy the Kid (zie hier vanaf 22:24) In dit item is een fragment uit de film Pat Garrett & Billy the Kid te zien. In dit fragment is Bob Dylans "Knockin' On Heaven's Door" te horen, maar Billy the Kid is in deze scène in geen velden of wegen te bekennen... Oeps.
Gisteren was in het Betty Asfalt Theater "Dylan ontmaskerd" met onder andere Ernst Jansz en J.P. den Tex te zien en horen. Zie hier. Is iemand geweest en zo ja, hoe was 't? [met dank aan Alja]
"de man achter Judas Dylan", een recensie van het boek Testimony van Robbie Robertson, zie hier.

Setlist 20 november: Setlist New York: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Full Moon And Empty Arms / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Setlist 21 november: Setlist New York: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Full Moon And Empty Arms / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
setlist 22 november: Setlist New York: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Full Moon And Empty Arms / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

Getuigeverslag van Bob Dylan 1981 Londen - door Silvester van der Pol

Met jeugdvriend Wim V. (met wie ik overigens al tientallen jaren geen contact meer heb) toog ik naar Londen. Helaas weet ik er niet al te veel meer van. Wat ik me nog wel kan herinneren wil ik hier graag delen.

Om te beginnen moeten de Europese concerten uit 1981 niet los worden gezien van die uit 1978. Dylan was in ’78 voor het eerst sinds lange tijd weer in Europa voor concerten en dat was daarom wel bijzonder. Dat was vooral zo in Groot-Brittannië, waar hij in 1978 precies ook het aantal van zes concerten aaneen in Earl’s Court deed, en daarnaast natuurlijk (als klapstuk) het fameuze openluchtconcert in Blackbushe. Maar helemaal uniek was het voor de Nederlandse fans, die zoals bekend voor het eerst Dylan op eigen grond konden aanschouwen. Dat was wel wat. Het was de eerste keer dat de Kuip voor een dergelijk doel werd afgehuurd. Zoveel mensen voor één popconcert (in wezen bijna een mini-popfestivalletje met totaal vier acts) was nog niet eerder vertoond in Nederland. Er was een sfeer die een beetje deed terugdenken aan de hippiedagen van weleer (denk: Kralingen 1970).

Maar toen raakte Dylan bekeerd. En dat veranderde nogal wat hier in Nederland. Schreef Muziekkrant Oor in 1978 al vrij negatief over het concert in Rotterdam, omdat men ten burele in die dagen volkomen bekeerd was tot de punk en Dylan door die bril natuurlijk de oud garde vertegenwoordigde, zo was het rond 1981 al helemaal gedaan met Bob Dylan. Niet alleen omdat hij geen punk of new wave speelde, maar vooral omdat hij sinds 1979 in de Heer was en naar het zich liet aanzien bleef, en – op een enkele Jesusfreak na – de complete hippiegeneratie diezelfde Heer juist had afgeschaft. Shot Of Love, dat de eerste tekenen vertoonde van seculiere songs was immers nog niet uitgebracht in de lente van ’81. En was Slow Train Coming nog iets wat veel mensen, veelal uit nieuwsgierigheid, kochten, lag daartegenover het unaniem neergesabelde Saved al akelig snel in de uitverkoopbakken. Ik herinner me van de recensies over Shot Of Love vooral dat ze vooral lauw of negatief waren, op "Every Grain Of Sand" na dan natuurlijk, daar kon niemand omheen. Ook al leek Dylan dan voorzichtig terug op het gewenste seculiere pad, het waren andere tijden geworden: punk en new wave waren hot, en mainstream rock had afgedaan. Tenminste, bij de hippe trendvolgers: in praktijk verkocht Rod Stewart nog steeds veel meer platen met één enkel nieuw album, dan alle Sex Pistols- en The Clashplaten bij elkaar, maar dit terzijde.

Om deze redenen zal promotor Mojo het niet hebben aangedurfd om Dylan in 1981 opnieuw naar Nederland te halen. Niemand zal weten wat er zou zijn gebeurd als Dylan zich toen niet tot het christelijk geloof zou hebben bekeerd, maar ik kan me goed voorstellen dat hij dan zeker wel opnieuw zou zijn uitgenodigd door Mojo, en wellicht niet opnieuw de Kuip compleet zou hebben uitverkocht, maar toch zeker wel een Ahoy voor minstens twee keren, zoals later in 1984.

Hoe dan ook, ik kan gelukkig opschrijven dat ik erbij was, zowel in de Kuip als in Londen drie jaar later. Ook omdat ik zelf ook gelovig christen was (en nog steeds ben), wilde ik Dylan dolgraag opnieuw zien, al waren de nieuwsberichten over zijn keuze om voor een deel zijn oude, seculiere werk te spelen allang doorgedrongen tot de Nederlandse popmedia.

The Comic Book and Me #50

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Ik was gisteren met vrouw en kinderen op Comic Con in Utrecht. Uiteraard heb ik daar comics gekocht, waaronder de in dit bericht afgebeelde comics.
De eerste comic is een twijfelgeval, hoort dit bij "Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is" of bij "The Comic Book and Me"? De associatie tussen de titel van de vierdelige serie Jack Of Hearts met Bob Dylans "Lily, Rosemary And The Jack Of Hearts" is er eentje die alleen bestaat in de wereld van de Dylan-liefhebber. Ik geef het toe, het is wat ver gezocht, maar ik kan het toch niet laten om 'm hier te laten zien.

Een aantal maanden geleden kocht ik The Incredible Hulk 193. Achterin deze comic wordt reclame gemaakt voor The Incredible Hulk 194 en uit die reclame blijkt dat de titel van het verhaal in #194 "The Day Of The Locust!" is. Die titel associeer ik dan weer gelijk met het nummer "Day Of The Locusts" van het album New Morning.
Direct na het zien van die reclame ben ik op zoek gegaan naar The Incredible Hulk 194, maar tot gisteren zonder succes.


Comics waarin Bob Dylan bij naam genoemd wordt zijn er niet veel. Ik wist dat Bob Dylans naam te vinden is in The Amazing Spider-Man annual 11 uit 1977. Dit weten is een, maar de bewuste comic ook vinden is een heel ander verhaal. Gisteren lukte het eindelijk.


Dylan kort #1269

Meer over No Direction Home in de bibliotheek:



Zie ook hier. [met dank aan Gertjan] Meer over de vertoning van de film ,zie hier.
EO-radio van 11 november over Trouble No More, luister hier.
"Denekampse dj verslaat Jan Smit en Bob Dylan", zie hier.
"Gitaar van Bob Dylan voor bijna 400.000 dollar geveild", zie hier.
Vertaalwedstrijd: "Scholieren vertalen ‘All along the Watchtower‘, een songtekst van Bob Dylan", zie hier.

Setlist 14 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Scarlet Town / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Setlist 16 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Scarlet Town / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Setlist 17 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Scarlet Town / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Setlist 18 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Scarlet Town / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #50


Goede vraag. [met dank aan Alja]

If Dogs Run Free (1970) - door Jochen

If Dogs Run Free (1970)

Na Star Trek heeft hij beslist een verdienstelijke vervolgcarrière gehad. Prijzen gewonnen (een Golden Globe en een Emmy Award voor zijn rol in Boston Legal, bijvoorbeeld), bestsellers geschreven, met een reiswebsite een vermogen van rond de $ 450 miljoen vergaard en redelijk succesvol geregisseerd en geproduceerd, maar iconisch blijft hij toch vooral dankzij die rol als Captain Kirk. Aanvankelijk is Star Trek maar matig populair en William Shatner speelt er ook niet heel lang in; een kleine vier jaar (1966-69). Maar dat geeft hem genoeg moed, en kennelijk ook krediet, om een plaat op te nemen: het bizarre, veel geparodieerde album The Transformed Man (1968).
Het is een pijnlijk mislukt, überpretentieus project, waarop Shatner klassieke literatuur, vooral Shakespeare, aan popsongs koppelt, zowel de toneelteksten als de songteksten schmierend en overacterend declameert, terwijl op de achtergrond gruwelijk verkitschte showorkestversies van de gekozen song dreutelen. “Lucy In The Sky With Diamonds” is wel een dieptepunt, maar Dylans “Mr. Tambourine Man” krijgt er ook flink van langs. Uit de zelfgeschreven hoestekst, perspublicaties en eerste interviews valt op te maken dat het geen grap is, dat Shatner werkelijk heeft toegegeven aan artistieke inspiratie en ambitie, en in eerste instantie reuze trots is op het resultaat. In latere jaren, na de karrenvrachten hoon en hilariteit, probeert hij zich af en toe halfhartigjes te distantiëren van het gedrocht, insinueert dan dat het eigenlijk een grapje was, maar in zijn autobiografie (Up Till Now, 2008) verklaart hij dan toch weer, met aantrekkelijke zelfspot:

In talkshows had ik al wel eens liedteksten van enkele populaire songs gedeclameerd, zonder verder blijvende schade aan te richten. Maar op mijn eerste album wilde ik meer, ik wilde de unieke relatie tussen klassieke literatuur en populaire songteksten verkennen. Ik wilde de poëtische kracht van taal demonstreren, zoals die, zowel in haar geschreven als in haar muzikale verschijningsvorm, de enorme verscheidenheid aan menselijke emoties vermag uit te drukken. Dat was mijn concept voor de plaat. 
Ik besloot om een selectie uit de mooiste literatuur te gebruiken als intro voor een song die daarop aansloot. Of op zijn minst een logisch gevolg daarvan kon zijn. Ik gebruikte bijvoorbeeld een stuk uit Cyrano de Bergerac, de “Gestegen, minder hoog, maar dan ook fier alleen” monoloog en liet dat overvloeien in Dylans “Mr. Tambourine Man”, waarvan werd gedacht dat het Dylans verwijzing was naar zijn ervaringen met LSD – en ik voerde dat dan op als een lied gezongen door een drugsverslaafde, die zichzelf beklaagt dat hij niet zonder drugs kan. 
Voor mij was het volstrekt helder. Maar blijkbaar vonden sommige mensen het een beetje onbenullig. Okee, veel mensen. Goed dan, de meeste mensen.

Tot de minieme minderheid die het niet helemáál onbenullig vindt, behoort zo te zien een van Shatners prominentere slachtoffers, Bob Dylan zelf. Anderhalf jaar na The Transformed Man neemt Dylan “If Dogs Run Free” op, de enige song in zijn catalogus waarin hij de tekst niet zingt of rapt, maar declameert. Minder geëxalteerd dan Shatner, maar toch.

Bob Dylan, 1981


Wie ging in 1981 met Veronica en Transalpino naar Londen om Bob Dylan te zien en heeft daar nog levendige herinneringen aan?
Wie schrijft er een stuk over het bezoeken van een of meerdere concerten van Bob Dylan in Londen in 1981 voor deze blog?
Zo'n stuk zou een mooie aanvulling kunnen zijn op het luisteren naar de concertopnamen van Londen in Trouble No More.


Shot of Love, de Planet Waves van de jaren 80 op vinyl - door Hans Altena

Beste Tom,

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, die van Dylan evenzeer, maar Sony kan er ook wat van. Zo brengen ze allerlei elpees van Dylan weer uit, geremastered, maar de meeste daarvan zijn hier via Music on Vinyl reeds op de markt, we hadden het er al eens over, terwijl diegene die niet beschikbaar zijn niet worden gereleased. Street Legal, Infidels, ik noem er maar een paar belangrijke, Shot of Love... Laat die laatste nu dus toch bestelbaar zijn bij Amazon.de, hoewel niet bij de gewone platenboeren in den lande. Ik kon me ondanks mijn voorliefde voor de fysieke winkel niet bedwingen, want tja, het draait hier wel om de enige plaat van Dylan waar ooit een nummer aan is toegevoegd, en wat voor een bovendien, terwijl in Europa deze nieuwe editie nooit op vinyl verscheen.
Hij arriveerde vandaag, en ik heb hem beluisterd, beseffend dat anderen zich nog verdiepen in Trouble no More, jij ook waarschijnlijk. Een van de dingen die over die box zijn gezegd, in het zo langzamerhand gebruikelijk initiële enthousiasme over de Bootleg Series, kwam er op neer dat de live nummers daarvan de studio edities verre overtreffen. Wel, als eerste aantekening kan ik maken dat dit voor de nummers van Shot of Love iets gecompliceerder ligt, zelfs niet altijd op gaat.
Zoals Shot of Love, jij merkte het laatst terecht op, niet echt tot de Christelijke albums behoort, eerder de beginnende twijfel boekstaaft en het begin is van zijn diepere religieuze zoektocht die zich van georganiseerde religies niets meer aantrekt, zo is het geluid van dit kleine, misschien gemankeerde meesterwerk ook uitzonderlijk. En laat ik met de deur in huis vallen, deze schijf smijt dit in je gezicht, nee, hoe Dylan hier musiceert en zingt doet niet onder voor wat op Trouble no More staat, zeker niet qua intensiteit, maar er zijn lichte aanmerkingen te maken op de remaster, die alles brengt met een scherper contrast. De persing is redelijk goed, niet zonder een klein zeldzaam spatje, toch qua kwaliteit echt aardig boven het lage gemiddelde van tegenwoordig, op het oog zelfs perfect. De drums klinken heel duidelijk en gedefinieerd, diep, het prachtig melodieuze en 'percussionistisch' gedetailleerde spel van Keltner komt prachtig uit, maar de stevige bas van Drummond zit daardoor lijkt het helaas iets lager in de mix en in "Trouble" hoor je hierdoor het tachtiger jaren soundje iets teveel zich aankondigen. De zangweergave evenwel is nog warmer dan origineel, en hoeveel beter zingt Dylan hier dan in de paar voorgaande jaren waar de emotie hem soms teveel werd en de schade van de zeventiger jaren zich vertaalde in een geknepen, geforceerde uithalen. De gitaren ook spatten er uit. "Watered Down Love" dat ik altijd wat minder vond blijkt zo funky! "Property of Jesus" is majestueus nu, op een Phil Spector manier. De keyboards lijken zo van Blonde on Blonde geplukt. En de mondharmonica, prachtig, "Summertime" en "Every Grain of Sand" nog ontroerender (ik vind dit laatste nummer in deze uitvoering wel degelijk op zijn plaats, een geresigneerd troostrijk slot van een tumultueuze tocht)! Kortom, het totaal is een positieve verbetering volgens mij, hoewel ik er nog niet uit ben of de dimensies van de afzonderlijke partijen genoeg ruimte krijgen, de dynamiek voldoende is bewaard, iets, heel weinig, van de loudness war schijnt hier toch zijn sporen na te laten, maar Shot of Love moet uit je boxen stuiteren en dat gebeurt: "Groom" heb ik nog nooit zo gehoord en deze versie kan concurreren met die op Trouble no More waar Santana zijn kunstjes onDylanachtig vertoont, de slide bijt. Laat ik daarbij direct ingaan op de toevoeging van dit nummer: voor mij maakt het de plaat beter, hoewel gezegd moet dat de overgang naar "Dead Man" je even enigszins uit balans brengt, waardoor je de kracht van dat nummer pas goed weer kunt ervaren na het intro, dat wat mager afsteekt tegen het voorgaande geweld.
Ach ik weet nog goed hoe het was Shot of Love voor het eerst te horen op de radio, ik wist meteen: dit lag dichter bij wat ik altijd zo mooi vond bij Dylan, bijtende, humoristische, emotioneel rijke en vooral beeldende teksten en wat jij Tom de Dylan rammel noemt. Voor jou was dit de introductie, voor mij de terugkeer, hoewel ik achteraf Slow Train en Saved meer ben gaan waarderen, als een gedurfde stap en een onderdeel van zijn ontwikkeling, ondanks het wat krampachtige en een dimensionale aspect. Toen kwamen de kritieken. "Lenny Bruce" dat mij op de knieën had gekregen van ontroering, werd kinderachtig genoemd, alsof de simpelheid ervan niet door je ziel sneed. Er zou haat sluimeren achter alles, waar ik alleen innerlijke strijd hoorde. Het was een rommeltje, terwijl ik het rauw en eerlijk vond.
Erger, er kwamen nummers boven water die niet op de plaat waren verschenen, en dat bracht mij pas in verwarring, want de andere verwijten kon ik terzijde schuiven. Het gemis van de meesterlijke  songs "Angelina", "Carribean Wind" en "Groom's still waiting at the Altar" schokte, deed de meeste andere songs wat verbleken, en wakkerde de twijfel over de geestelijke gesteldheid van Dylan weer aan, was hij toch de weg kwijt? Ik raakte gefrustreerd hierdoor, ondanks dat elke keer dat ik het album luisterde ik toch vooral op de tweede kant meegesleept werd, en dan hoe het allemaal begon! Het titelnummer was een knock out van jewelste. Maar ik had liever kant een zien eindigen met respectievelijk "Angelina" en "Carribean Wind". En "Lenny Bruce" dan?
Nu wij die nummers in een andere constellatie toch kunnen beluisteren, en in een goed verband, geniet ik met volle teugen van deze uitstekende heruitgave. Er zijn weinig platen die me zo raken en verwarren en blij maken en verdrietig. Met "Groom" erbij tel ik  toch echt als prijsnummers: "Shot of Love", "Property of Jesus" (echt gestegen in mijn achting), "Lenny Bruce", "Dead Man Dead Man", "Summertime" en "Every Grain of Sand", en de twee andere zijn gewoon goed... Fijne oogst toch. En een unieke sound!
(p.s.  Het dedain over de hoes begrijp ik evenmin achteraf: de foto mooi, de illustratie pop art en in overeenstemming met het karakter van het album, al had ik liever het oorspronkelijke ontwerp gezien. De binnenhoes is echter nog hetzelfde, zonder vermelding van "Groom": een misser en bovendien niet geplastificeerd, wat de spatjes verklaard...)

groet hans altena


~ * ~ * ~ * ~ * ~

Hallo Hans,

Ik heb gelijk een bezoek gebracht aan de website van Amazon Duitsland, na het lezen van je stuk over de heruitgave Shot Of Love wil ik die plaat ook hebben. Tot mijn schrik biedt Amazon de plaat echter niet meer aan. 
En dan te bedenken dat ik afgelopen zaterdag op de platenbeurs in Utrecht die persing nog in mijn handen had, maar niet kocht.
Shot Of Love hoorde ik voor het eerst ergens aan het eind van de jaren negentig. De eerste keer luisteren hoorde ik niet hoe mooi dit album is. Ik was zo dom geweest om te luisteren naar de boeken die ik had gelezen en dus verwachtte ik een ondermaats album. En omdat die verwachting er was, hoorde ik ook een ondermaats album. Pas bij de tweede of derde keer luisteren hoorde ik dat Shot Of Love beter is dan ik uit de boeken had geleerd. Shot Of Love leerde mij eigenwijs te zijn, zelf te luisteren.
In de loop der jaren is Shot Of Love alleen maar beter gaan klinken in mijn oren. Het is inderdaad die Dylan-rammel die het 'm doet.
Na nog wat speuren vond ik een andere webwinkel die mij de herpersing van Shot Of Love wel wil verkopen. Gelukkig maar.
Vanavond draai ik Shot Of Love, je enthousiasme dwingt mij te luisteren. Dat is verre van een straf. Ik luister nog niet naar die herpersing, dat zal nog wel een paar dagen duren voor ik die kan beluisteren.
Dank voor je stuk over de herpersing van misschien wel Dylans beste album van de jaren tachtig.

Groet,
Tom


Aanvulling: ik heb met mijn neus gekeken, Amazon biedt de plaat wel aan, zie hier. [met dank aan Gerbrand en Johan]

Dylan kort #1268

"Fortuin voor gitaar Bob Dylan" zie hier [met dank aan Ference]. Meer over de verkoop van de gitaar, zie hier, hier, hier.

No Direction Home is op 20 november (deel 1) en 27 november (deel 2) te zien in Het Eemhuis in Amersfoort, zie hier.

Trouble No More en Tarantula as cadeau bij een abonnement op Oor, zie hier. [met dank aan Wil]

Nederlands Dagblad had afgelopen vrijdag een artikel over Bob Dylans Trouble No More geschreven door Herman Veenhof. Dit artikel draagt de titel "Bob Dylan is jood én christen". Hieronder enkele opmerkelijke fragmenten uit dit artikel [met dank aan Gertjan]:
"De cd/dvd-box Trouble No More laat zien hoe Bob Dylan zich als artiest ontwikkelde in de periode waarin hij zijn geloof in Jezus Christus zeer publiek uitdroeg, alles buiten die enige weg afzwoer, felle tegenstand kreeg en zijn religieuze opvattingen tenslotte incorporeerde in een breder muzikaal spectrum. Dylan maakte in drie jaar drie albums die expliciet aandrongen op bekering: Slow Train Coming (1979), Saved (1980) en Shot Of Love (1981)."

"De liberale media buitelden over elkaar heen in cynische afkeuring; het echode de kreet ‘Judas!’, die Dylan medio jaren zestig ten deel viel, toen hij akoestische folkmuziek inruilde voor elektrische rock, schrijft Clinton Heylin, de beste Dylanbiograaf. Na Dylans bekering begon in evangelische kringen een even bevooroordeeld triomfalisme, dat Dylan annexeerde in een sfeer van ‘we hebben hem gevangen’. Veel christenen waren opeens altijd al vriendje van Bob geweest."

"Het grote verschil tussen nu en toen is de ontvangst van zijn werk. Juist de ongelovige critici benadrukken nu dat bij Dylan geen sprake is van een ‘religieuze periode’ of ‘christelijke trilogie’, maar dat hij altijd al zowel jood als christen was, en ook zeer serieus."

Het valt mij op dat er anno 2017 nogal verkrampt gereageerd wordt op Trouble No More, op de religie op Bob Dylans muziek. Het lijkt wel alsof je eerst moet 'bekennen' al dan niet gelovig te zijn voor je je mening over Trouble No More mag mededelen.

Ook in het artikel van Herman Veenhof proef ik weer die verkrampte houding, vooral in het laatste van de drie hierboven geplaatste citaten.
Ik kan het niet laten om op dat laatste citaat te reageren.
Ik ben een ongelovige criticus, al zie ik de relevante van mijn geloof - of het gebrek daaraan - bij het beoordelen van Bob Dylans muziek niet. Ik ontken niet dat er een religieuze periode in Bob Dylans carrière valt aan te wijzen, ik bestrijd wel het idee van een religieuze trilogie. Er zijn twee, niet drie albums in Bob Dylans carrière die vol staan met uitgesproken religieuze muziek: Slow Train Coming en Saved.
Bob Dylan is een muzikant. Wat hij wanneer gelooft / geloofde is voor mij als luisteraar alleen relevant wanneer dat geloof mijn luisterervaring raakt.

Setlist 10 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / September Of My Years / Early Roman Kings / Soon After Midnight / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

Setlist 11 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / September Of My Years / Early Roman Kings / Soon After Midnight / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

Setlist 12 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / September Of My Years / Early Roman Kings / Scarlet Town / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

Vraag: S. Tuik

Een lezer van de blog kocht onlangs op een veiling in Duitsland een geschilderd portret van Bob Dylan (ca. 160 cm x 60 cm; zie afbeelding). Bij navraag bij het veilinghuis bleek dit schilderij in 2000 gemaakt te zijn door de Nederlandse schilder S. Tuik. De koper van het schilderij is nu op zoek naar meer informatie over de schilder S. Tuik.
Wie is bekend met de schilder S. Tuik en / of kan de koper van dit schilderij in contact brengen met S. Tuik?

Reacties graag naar twillems87[at]gmail.com

Bijna kerst...



Bovenstaande video kwam ik tegen op de website van fanzine Isis. Deze commercial is in Australië op de tv te zien.

For the Love of the Music - the Club 47 Folk Revival



Voor meer over deze documentaire, zie hier.

Trouble No More: een glorieuze rehabilitatie #7

Trouble No More: een glorieuze rehabilitatie #7

De jaren 1979, 1980 en 1981 in Bob Dylans carrière kenmerken zich niet alleen als muzikaal rijke jaren, maar ook als jaren waarin menig liefhebber van Bob Dylans muziek zich afkeerde van die muziek vanwege de religieuze boodschap in de songteksten.
Nu is er Trouble No More, het dertiende deel van Bob Dylans Bootleg Series, om de schoonheid van de muziek èn de teksten van Bob Dylan uit de jaren 1979, 1980 en 1981 nogmaals onder de aandacht van iedere muziekliefhebber te brengen die zijn muziekkeuzes niet laat bepalen door de reputatie van de muziek of het oordeel van anderen, maar bepaalt wat goed is door zijn eigen oren te gebruiken. De muziek die Bob Dylan in deze jaren maakte is goed en verdient de aandacht die het met de uitgave van Trouble No More krijgt.
Trouble No More – The Bootleg Series vol. 13 / 1979 – 1981 is de glorieuze rehabilitatie van Bob Dylans zogenaamde religieuze periode.

Trouble No More verscheen op 3 november in drie verschillende edities: een luxe editie, een 2 cd-versie en een vinyl-editie. De 2 cd-versie en de vinyl-editie bevatten de muziek die op de eerste twee cd’s van de luxe editie staat.
De luxe editie bestaat uit 8 cd’s, een dvd met de film Trouble No More; A Musical Film met niet eerder vertoonde concertbeelden uit 1980 en twee boeken vol foto’s en informatie, alles opgeborgen in een luxe cassette.

De omvang en rijkdom van de luxe editie van Trouble No More is dusdanig dat ik mijn recensie in meerdere delen zal schrijven en publiceren. Vandaag deel 7: Live In San Diego; November 28, 1979.

De dubbel-cd Live In San Diego; November 28, 1979 werd weggegeven bij de aanschaf van de luxe editie van Trouble No More via bobdylan.com. Volgens de informatie op Bob Dylans website is deze San Diego-cd slechts beperkt leverbaar, maar wat verstaan wordt onder ‘beperkt’ wordt niet vermeld.
Wie in Nederland woont en de luxe editie van Trouble No More via bobdylan.com heeft besteld krijgt de Europese persing van Trouble No More, inclusief de voor de Engelse markt aan de box toegevoegde leeftijdsindicatie en de Amerikaanse persing van Live In San Diego; November 28, 1979, zolang de voorraad strekt.

Live In San Diego; November 28, 1979 bestaat uit twee cd’s in een kartonnen hoesje. Dat hoesje is echt een ramp. Het is bijna onmogelijk om de cd’s op een enigszins normale manier uit dat hoesje te krijgen zonder het risico te lopen het hoesje te beschadigen. Hiermee is dan ook het enige negatieve wat ik te melden heb over Live In San Diego; November 28, 1979 opgeschreven.

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: Live In San Diego; November 28, 1979 had gewoon onderdeel moeten zijn van Trouble No More. Het zou perfect passen: San Diego 1979, Toronto 1980 en Londen 1981. Uit ieder jaar een volledig concert om te beluisteren (of een Best of dat zich laat beluisteren als een volledig concert).
Dat is niet de enige reden waarom San Diego 1979 naar mijn smaak aan Trouble No More toegevoegd had moeten worden. De andere reden is dat het concert opmerkelijk goed is, zelfs zo goed dat het bijna crimineel is dat dit is voorbehouden aan alleen diegene die Troube No More bij bobdylan.com hebben gekocht. Dit moet iedereen horen. San Diego 1979 verdient een brede release.

Live In San Diego; November 28, 1979 bevat bijna het volledige concert van 28 november 1979, althans Bob Dylans deel. De songs gezongen door de achtergrondzangeressen aan het begin van en halverwege het concert staan niet op deze cd’s. Ook zijn Bob Dylans preken niet op deze cd te horen. Het is vreemd dat Bob Dylans preken niet op deze cd’s, net zoals bij Trouble No More, te horen zijn aangezien deze preken onderdeel waren van Bob Dylans concerten in deze jaren.
Van de introductie van de band en “In The Garden” tijdens het concert van 28 november 1979 was bij het samenstellen van deze cd geen of geen volledige opname beschikbaar, vandaar dat de opnamen van de introductie van de band en “In The Garden” op deze cd afkomstig zijn van het concert van 27 november 1979. Aan het eind van cd 2 staat de incomplete versie van “In The Garden” van 28 november 1979.
Het opvullen van de gaten in de opname van 28 november met opnamen van een dag eerder, zoals Sony bij deze release heeft gedaan, vind ik een prima oplossing. Toch dient gezegd te worden dat de “In The Garden” van 27 november op deze cd enigszins uit de toon valt. Dat komt vooral doordat de geluidskwaliteit van de opname van deze “In The Garden” minder goed is dan de opname van het concert van 28 november.
(De opnamen van “Solid Rock” en “What Can I Do For You?” op de eerste cd van Trouble No More zijn ook afkomstig van het concert van 27 november 1979.)

Wat maakt dit concert van 28 november 1979 naar mijn smaak zo weergaloos goed? Allereerst is er Bob Dylans band, een uitstekende band. Tijdens dit concert in San Diego leken ze nog wat onzeker over het eigen kunnen, leken ze nog niet helemaal op elkaar ingespeeld. Hierdoor spelen ze op ‘zeker’. Dat klinkt negatief, maar zo bedoel ik het zeker niet. De band zorgde, vooral ook door op ‘zeker’ te spelen, voor een solide muzikale basis waaroverheen Bob Dylan zijn stemgymnastiek kan leggen. De muzikanten zorgden voor ruimte voor Bob Dylans verhaal.
Dat is goed te horen in delen van “Gotta Serve Somebody” en bovenal in “What Can I Do For You?”. Ik denk niet dat ik een mooiere versie van dit laatste nummer ken dan op deze opname van San Diego 1979.
Dit wil overigens niet zeggen dat de muzikanten het hele concert keurig in het gelid liepen. Dat ze speelden als was het verven-per-nummer. Verre van. Luister bijvoorbeeld maar naar Fred Tacketts knetterende solo in “Solid Rock”.
De muzikanten gaven Bob Dylan de ruimte om zijn ding te doen, maar volgden niet slaafs de voorgeschreven muziek.

Bob Dylan had tijdens tournee 1979 de neiging om ieder concert weer voluit te gaan. Dat is vooral te horen in de stevige songs zoals “Gotta Serve Somebody”, “Solid Rock” en “Saved”. Ik heb dit altijd geïnterpreteerd als het gevolg van Bob Dylans behoefte om zijn religieuze boodschap over te brengen, om te overtuigen. De wat meer ingetogen nummers die Bob Dylan tijdens deze concerten speelde leden soms wat onder die neiging om voluit te gaan. Het kostte Bob Dylan soms moeite, zo lijkt het, om te schakelen tussen volle kracht vooruit en ingetogen.
Maar niet tijdens het concert van 28 november 1979 in San Diego. De wat rustige, meer subtiele nummers krijgen tijdens dit concert Bob Dylans volledige aandacht. Luister maar hoe hij “Saving Grace” zingt, of “Covenant Woman”.
Meest opvallend in dit opzicht is toch wel “When He Returns”. Tijdens een groot deel van deze concerten bracht Bob Dylan dit nummer vol vuur en passie. Vol geldingsdrang. Schitterend versies zijn dat.
In San Diego zong hij “When He Returns” bijna teder waardoor het ineens een heel ander nummer is geworden en minstens net zo mooi als al die versies van dit nummer vol geldingsdrang.

Nogmaals: Live In San Diego; November 28, 1979 moet gehoord worden. Dit is Bob Dylan op de toppen van zijn kunnen. Deze cd’s laten de luisteraar van het ene in het andere kippenvelmoment vallen met als hoogtepunt een werkelijk hemeltergend mooie “What Can I Do For You?”. En als het om schoonheid gaat mag afsluiter “Pressing On” niet ontbreken.
Zolang Dylan zingt schaar ik mij bij de gelovigen.

Sony, breek de regels. Vergeet de belofte over de exclusiviteit van Live In San Diego; November 28, 1979 aan al die fans die hun portemonnee hebben getrokken om Trouble No More via bobdylan.com te kopen en breng dit album gewoon uit op cd, op vinyl en als het dan echt moet download. Dit moet gehoord worden in al z’n glorie.

Dylan kort #1267

Setlist 6 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / September Of My Years / Early Roman Kings / Soon After Midnight / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Setlist 8 november: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / September Of My Years / Early Roman Kings / Soon After Midnight / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Mojo: De Mojo met Bob Dylan op de cover (december 2017) is nu ook in Nederland te koop. In dit tijdschrift wordt uitvoerig aandacht geschonken aan Trouble No More. Bij dit tijdschrift zit de cd True Faith. De eerste track op deze cd is "Slow Train (Rehearsal)" van Trouble No More.
Martin Scorsese: Een bericht uit september: Martin Scorsese maakt een documentaire over The Rolling Thunder Revue. (Deze film is inmiddels al een jaar of 10 in de maak, zegt de herinnering...)
"Bob Dylan is jood én christen", slechts een fragment van het artikel is leesbaar, zie hier.
Trouble No More winnen, zie hier.

Twee aanvullingen op Trouble No More: een glorieuze rehabilitatie #6

Gerbrand stuurde mij twee aanvullingen op het stuk "Trouble No More: een glorieuze rehabilitatie #6".

De teksten op bladzijde 80 van Pressing On; Photographs & More 1979 – 1981 bevatten fragmenten van "Convenant Woman" en "Pressing On". Het boek bevat dus - in tegenstelling tot wat ik schreef - we degelijk songteksten van het album Saved.

De songtekst op bladzijde 11 is van "Ain't Gonna Go To Hell For Anybody" (disc 4, track 8).

[met dank aan Gerbrand]

De foto van Bob Dylan in een portiek werd gemaakt op 16 januari 1980 in Portland, zie hier.

Trouble No More: een glorieuze rehabilitatie #6

Trouble No More: een glorieuze rehabilitatie #6

De jaren 1979, 1980 en 1981 in Bob Dylans carrière kenmerken zich niet alleen als muzikaal rijke jaren, maar ook als jaren waarin menig liefhebber van Bob Dylans muziek zich afkeerde van die muziek vanwege de religieuze boodschap in de songteksten.
Nu is er Trouble No More, het dertiende deel van Bob Dylans Bootleg Series, om de schoonheid van de muziek èn de teksten van Bob Dylan uit de jaren 1979, 1980 en 1981 nogmaals onder de aandacht van iedere muziekliefhebber te brengen die zijn muziekkeuzes niet laat bepalen door de reputatie van de muziek of het oordeel van anderen, maar bepaalt wat goed is door zijn eigen oren te gebruiken. De muziek die Bob Dylan in deze jaren maakte is goed en verdient de aandacht die het met de uitgave van Trouble No More krijgt.
Trouble No More – The Bootleg Series vol. 13 / 1979 – 1981 is de glorieuze rehabilitatie van Bob Dylans zogenaamde religieuze periode.

Trouble No More verscheen op 3 november in drie verschillende edities: een luxe editie, een 2 cd-versie en een vinyl-editie. De 2 cd-versie en de vinyl-editie bevatten de muziek die op de eerste twee cd’s van de luxe editie staat.
De luxe editie bestaat uit 8 cd’s, een dvd met de film Trouble No More; A Musical Film met niet eerder vertoonde concertbeelden uit 1980 en twee boeken vol foto’s en informatie, alles opgeborgen in een luxe cassette.

De omvang en rijkdom van de luxe editie van Trouble No More is dusdanig dat ik mijn recensie in meerdere delen zal schrijven en publiceren. Vandaag deel 6: de boeken.

Bij de luxe editie van Trouble No More zitten twee boeken. Het boek waar de 8 cd’s en de dvd in opgeborgen zitten, en het boek Pressing On; Photographs & More 1979 – 1981.

Zo’n 120 pagina’s telt het boek Pressing On; Photographs & More 1979 – 1981, voor een groot deel gevuld met foto’s waarvan een groot deel nooit eerder gepubliceerd werd. Het voorwoord van Ben Rollins en het essay van Penn Jillette laat ik hier even voor wat het is. Ik wil me hier vooral richten op de foto’s, de songteksten en de afbeeldingen van memorabilia in dit boek.

In Pressing On bevatten zo’n twaalf pagina’s (vroege versies van) getypte of handgeschreven songteksten, plus twee op de binnenkant van de kaft afgedrukte songteksten. Een groot deel van de teksten zijn van songs van het album Slow Train Coming. Zo staat op bladzijde 12 de door Bob Dylan met de hand geschreven tekst van “Gotta Serve Somebody” en op bladzijde 31 de tekst van “When He Returns”, deels getypt, deels met de hand geschreven.
Gek genoeg staat er geen een tekst van een song van het album Saved in dit boek, wel van songs van (de sessies voor) Shot Of Love, zoals “Every Grain Of Sand”.
Het fascinerende van de vroege versies van deze songteksten is dat ze een inkijkje geven in Bob Dylans schrijfproces, zoals bijvoorbeeld de getypte songtekst van “Caribbean Wind” inclusief met de hand geschreven correcties en aanvullingen.
Met in het achterhoofd mijn aanname dat de titel van track 6 op cd 4 “Cover Down, Pray Through” moet zijn (zie hier) en Floaters terechte correctie hier waarin hij schrijft dat de titel “Cover Down, Break Through” is, staarde ik toch enigszins met verbazing naar de tekst op bladzijde 57. Op deze bladzijde staat de songtekst van een nummer met de titel “Cover Down”. Het refrein van het nummer waarvoor onder de titel “Cover Down, Break Through” copyright werd aangevraagd heeft het refrein: “Cover Down… Pray Thru (4 times)”. Is dit de reden dat op Trouble No More dit nummer de titel "Cover Down, Pray Through" heeft gekregen?
Fascinerend vind ik dit soort ontdekkingen.

Minstens zo fascinerend is de tekst op bladzijde 11. Van welke song is dit de tekst? Soms denk ik het te weten, maar dat is nooit voor lang. Ik meen het zelfs gehoord te hebben, flarden uit deze tekst, ergens op Trouble No More, maar hoeveel ik nu ook luister naar de muziek op die boxset, nooit meer hoor ik die tekst.
Heb ik het dan niet gehoord? Denk ik alleen maar dat ik het gehoord heb?

Of wat te denken van het op bladzijde 52 afgebeelde volgeschreven blad van de Executide Tower Inn in Denver. Deze krabbels zal Bob Dylan gemaakt hebben toen hij in Denver was, maar wanneer was hij in Denver? In januari 1980 gaf Bob Dylan drie concerten in deze stad. Of schreef hij dit blad al veel eerder vol, op 6 november 1978 bijvoorbeeld, toen hij ook een concert in de stad gaf.
Het blad lijkt vol te staan met ideeën voor een hele serie aan songs, zoals “Slow Train” (hier nog “Slow Train Comin’” geheten), “One More”, “Derby Girl” en “Love You Too Much”.
Deze laatste songtitel geeft mogelijk iets prijs over de tijd waarin deze krabbels werden gemaakt. In 1978 schreef Bob Dylan samen met Helena Springs het nummer “I Must Love You Too Much”. In januari 1979 werd er copyright voor dit nummer aangevraagd. In 1980 schaafde Greg Lake nog wat aan dit nummer, in oktober 1981 werd er copyright aangevraagd voor het door Bob Dylan, Helena Springs en Greg Lake geschreven nummer “Love You Too Much”.
Zijn dit krabbels uit 1978? Is de "Love You Too Much" op dit blad hetzelfde als "I Must Love You Too Much"?

Tot zover de songteksten in het boek Pressing On.

De foto’s in Pressing On staan (min of meer) in chronologische volgorde. De eerste serie foto’s werd gemaakt tijdens de sessies voor Slow Train Coming. Zo zien we Bob Dylan geknield achter een piano zitten en vele foto’s van de verschillende muzikanten die op Slow Train Coming te horen zijn, waaronder een jonge Mark Knopfler. Opvallend is het aantal geposeerde foto’s van Bob Dylan en een of meerdere muzikanten waarbij soms armen om elkaars schouder worden geslagen.
Een foto gemaakt niet lang voor of na de foto op bladzijde 33 werd gebruikt voor de heruitgave van Slow Train Coming uit 2003.
De twee foto’s van Bob Dylan en Jerry Wexler (bladzijden 28 en 29) zijn vooral interessant omdat ze een kleine inkijk geven – net als de eerder besproken songteksten – in de manier waarop Bob Dylan zijn songteksten schrijft: met de hand in een klein opschrijfboekje.

Na de foto’s gemaakt tijdens de sessies voor Slow Train Coming volgen enkele concertfoto’s, vooraf gegaan door een schitterende foto van concertzaal Warfield in San Francisco waar Bob Dylan in november 1979 zijn eerste ‘religieuze’ concerten speelde.
Deze foto’s worden opgevolgd door een geposeerde foto van Bob Dylan in de portiek van een winkel, waarna weer een serie concertfoto’s volgen. De eerste serie concertfoto’s waren in zwart-wit, de foto’s van deze tweede serie zijn deels in kleur. Door deze foto’s wordt een goed beeld van Bob Dylans optredens in deze jaren verkregen.
De derde serie concertfoto’s zijn van de zonnebriljaren. Een soortgelijke foto siert de cover van Trouble No More.

Trouble No More: een glorieuze rehabilitatie; intermezzo #2

Onderstaande e-mail over de vertoning van Trouble No More - A Musical Film in Amsterdam ontving ik van Rob op 3 november. Met wat Rob schrijft in mijn achterhoofd keek ik naar deze film, wat duidelijk te merken is in mijn stuk over deze film.

Hallo Tom,

Hieronder een kort verslag van gistermiddag/avond.

De vertoning van de Trouble No More film vond plaats in Het Ketelhuis, een van de oude gebouwen in het Westerpark, op het terrein van het voormalige Westergasfabriek in Amsterdam.
Hier vinden ook festivals en concerten plaats. In 2008 zag ik hier R.E.M.
Het Ketelhuis is een filmhuis met 2 middelgrote zalen en een gezellig aandoend café.

In het café had Concerto een tafeltje waarop de 3 edities van Trouble No More te koop lagen, tegen naar boven afgeronde adviesprijzen. Ze zagen er alle drie natuurlijk erg mooi uit, als je voor het eerst de fysieke release onder ogen krijgt. De box uiteraard in het onderhand bekende formaat (hij past zo naast de eerdere 4 luxe boxen), maar de 2-cd zag er in dit rood-goude coverontwerp ook mooi uit. Topper kwa uiterlijk is natuurlijk de vinyl box, vanwege het grote formaat.

Het bleek geen besloten voorstelling en er werd niet gecontroleerd. Dus je bevestigingsmail van Sony hoefde je niet te laten zien.

Bij binnenkomst viel meteen de gemiddelde leeftijd het reeds wachtende publiek op het waren allemaal zestigers. Geen enkele jongere, behalve Erik, de medewerker van Sony.
Ik schat dat er totaal 50 à 60 mensen op de fan vertoning afgekomen zijn. De zaal was voor éénderde gevuld.

De film werd 1 keer vertoond. De projectie was uitstekend (scherp) en het geluid was stereo, dus alleen van voren. Beeldformaat uiteraard geen breedbeeld maar 4:3.
Inhoudelijk zal ik niet teveel over de film zelf zeggen, behalve dat de afwisseling Dylan live en de scenes met de acterende prediker zich ongemakkelijk verhouden, en de prediker te vaak terugkomt, daardoor de 'flow' van de livebeelden onderbreekt.
De grootste verrassingen in de film komen helemaal aan het begin, en aan het einde. De filmt begint met beelden van een gedeelte van een rehearsal uit 1979, van het nummer 'Jesus met the woman at the well', ooit jaren eerder door Dylan uitgevoerd, in februari 1961, te beluisteren op de zgn. East Orange tape. Iedereen staat dicht op elkaar.
De film eindigt met een prachtig gezongen duet door Dylan achter de piano samen met Clydie King, 'Abraham, Martin & John', bekend van de live uitvoeringen tijdens de 'Musical Retrospective' tour, dus mogelijk in de zomer van 1980, tijdens de uitvoerige rehearsals opgenomen, maar dit zou ook in 1979 opgenomen kunnen zijn.
Het duet zou zelfs in 1982 gefilmd kunnen zijn, toen Dylan met Clydie King dat gezamenlijke album opnam, een van zijn laatste projecten in Rundown voordat de lease van het gebouw verliep, en een van de 'missing albums' in zijn carrière.

De live concert beelden (tussen elk nummer dus steeds afgewisseld met een geacteerde preek, gefilmd in een kerk) zijn zeer spectaculair, vanwege regelmatig sterk ingezoomde close-ups. Het merendeel van de beelden lijken mij afkomstig van het Buffalo concert van mei 1980 want ze leken allemaal nieuw, mogelijk zijn er wat shots van Toronto tussengevoegd bij de montage (twee Toronto concerten in april 1980 zijn toen gefilmd).
Hier en daar is die montage niet vloeiend maar abrupt, en lijkt het alsof bepaalde nummers uit meerdere beeldbronnen aan elkaar geplakt zijn. Verder valt de overdubbing van het geluid op, enkele keren loopt het niet helemaal precies synchroon.
Het beeld is natuurlijk niet HD maar gefilmd met video dus niet haarscherp, maar mooi genoeg.
Opvallend is de kleinschaligheid van de optredens, het lijkt alsof ze in een club spelen in plaats van in concertzalen.
Zoals je dat ook in de reviews leest, beschikte Dylan over een perfecte band. Dit was een powerhouse, misschien nog wel beter dan in 1966. Door de close ups zie je o.a. hoe goed bijv. Fred Tackett de solo's speelde. Dit is mede ook voor hem een rehabilitatie want het gemiddelde beeld bij hem is van een timide, ingehouden speler die slechts ingehuurd was omdat hij de ingewikkelde gitaarlicks van Mark Knopfler op Slow Train Coming kon reproduceren. De film laat het tegendeel zien.

(De hier en daar op de forums geuite kritiek op de Trouble No More film is dat je niet een authentiek Dylan concert krijgt zoals deze indertijd hebben plaatsgevonden, dus met voorstuk door de zangeressen, en Dylans soms uitvoerige preken. Dat geldt ook voor de cd's. Het is een compilatie van aaneen geregen live tracks.)

Als je die preken ziet in de film, dan hoop je dat Dylan er de teksten van geschreven heeft (of daar tenminste zijn goedkeuring aan heeft gegeven), maar dat blijkt een zekere Luc Sante geweest te zijn, die ik niet ken.
De gezichtsuitdrukking van de acteur doet denken aan Dylans Never Ending Tour gitarist G.E. Smith, hij zou zeker voor diens oudere broer hebben kunnen doorgaan.

Er waren gisteravond uiteraard geen promotie weggevertjes van Sony om mee te nemen. Alleen op het tafeltje van Concerto lag een stapel leuke bierviltjes. Daar heb ik er wat van meegekregen.

Zoals je weet vinden er nu ook in meer plaatsen eenmalige vertoningen van de film/dvd plaats op het witte doek. Niet duidelijk is of dit promotie acties van Sony zijn, of dat zo'n filmzaal dat zelf organiseert. Vertoning van films in de bioscoop d.m.v. een dvd of computerbestand is tegenwoordig standaard.

Groet Rob

Nieuwsblad van het Noorden 21 december 1979


Walkin’ Down The Line (1962) - door Jochen

Walkin’ Down The Line (1962)

Searching for a gem, op zoek naar een juweel, zingt Dylan in “Dirge” en dat is een goed gevonden liedcitaat voor www.searchingforagem.com, de site die orde probeert te brengen in de onafzienbare oceaan aan rariteiten en obscure Dylanuitgaven. Hetzelfde gevoel voor romantiek spreekt uit de naam voor het dubbelalbum Nuggets, goudklompjes, dat platenmaatschappij Elektra uitbrengt in 1972, een verzamelplaat waarop obscure songs van obscure, veelal psychedelische bands uit de periode 1965-1968 aan de vergetelheid worden ontrukt. Het onverwachte, grote succes van de plaat bewerkstelligt inderdaad een herwaardering voor sommige van de opgepoetste goudklompjes. Voor de band van Dylans organist Al Kooper, bijvoorbeeld, The Blues Project, wiens “No Time Like The Right Time” kant 1 afsluit. Daarmee wordt Al Kooper een soort poëtisch recht gedaan; aan hem heeft de popmuziekminnende wereld immers het opdelven van Odessey & Oracle te danken, het meesterwerk van The Zombies dat pas verschijnt als de band, wegens uitblijven van succes, zichzelf al heeft opgeheven. “Time Of The Season” wordt de grote hit, in 1969, twee jaar nadat The Zombies het hebben opgenomen.
De mijn waaruit die verloren juwelen, de lost gems, worden opgegraven, lijkt sindsdien onuitputtelijk. Lang niet alle opgravingen verdienen ook écht die verlate waardering, maar af en toe is het goed raak. In november 2016 wordt 1968 uitgebracht van het volstrekt onbekende Marvin Gardens. De band, vanzelfsprekend uit San Francisco, drijft vooral op het tomeloze talent van Carol Duke, een kruising van Janis Joplin en Grace Slick. De Texaanse (uit Lubbock, het geboortestadje van Buddy Holly) heeft de blues en de folk in haar bloed, en dat mengt goed met de psychedelische rock van haar Californische mannenbroeders. De band oefent zich suf op het polijsten en verfraaien van prachtige songs van Leadbelly, Mississippi John Hurt, Hoagy Carmichael en eigen materiaal, maar hun pièce de résistance is een Dylancover: de lost gem “Walking Down The Line”.

Het is een van Dylans vroegere railroadsongs. Het aanleggen van de eerste spoorwegen wordt van meet af aan geïdealiseerd met grote woorden als ‘verbinding’, ‘vooruitgang’, ‘eenwording’ en ‘welvaart’. En niet ten onrechte, natuurlijk. In de Kunsten, echter, symboliseren de eindeloze slierten staal al gauw wanderlust, het romantische verlangen naar onbekende verten en, gek genoeg, juist ook ondergang, eenzaamheid en verlatenheid.
De trein is een tragiek verkondigend leidmotief in Tolstojs Anna Karenina (1877), een van Dylans helden, Nathaniel Hawthorne kiest al in 1843 de spoorweg als metafoor voor de geestelijke reis die zijn hoofdpersoon maakt (The Celestial Railroad), bij een andere held, Tsjechov, komen bijna in de helft van alle verhalen treinen langs, Melville grijpt vaak en graag naar treinbeeldspraak en ook de eerste filmmakers onderkennen de dramatische kracht van een spoorlijndecor (zoals The Kiss In The Tunnel, 1899, en The Great Train Robbery, 1903).

Dylan is, zoals bekend, dol op de symboolkracht van treintransport en helemáál geporteerd van de mistige meerduidigheid die ontstaat als je een zwervende protagonist down the line laat lopen. Behalve langs de spoorlijn kan dat immers ook betekenen: over een rechte lijn gaan om te bewijzen dat je niet dronken bent, op de grens tussen Goed en Kwaad balanceren, of braaf blijven, in het gelid lopen. Die laatste betekenis is de betekenis die de hoofdpersoon in Johnny Cash’ “I Walk The Line” bedoelt en dat lied heeft Dylan al zijn hele leven op een huizenhoog voetstuk staan, zoals we begrijpen uit zijn autobiografie Chronicles, als hij het over zijn song “Man In The Long Black Coat” heeft:

Dylan kort #1266

Trouble No More, de website, zie hier.
Oor: Recensie Trouble No More, zie hier.
Classic Rock Mag: Recensie Trouble No More, zie hier.
De krenten uit de pop: Recensie Trouble No More, zie hier.
Setlist 5/11: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Why Try To Change Me Now / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time/ Pay In Blood / Tangled Up In Blue / September Of My Years / Early Roman Kings / Soon After Midnight / Desolation Row / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man


Trouble No More: een glorieuze rehabilitatie #5

Trouble No More: een glorieuze rehabilitatie #5

De jaren 1979, 1980 en 1981 in Bob Dylans carrière kenmerken zich niet alleen als muzikaal rijke jaren, maar ook als jaren waarin menig liefhebber van Bob Dylans muziek zich afkeerde van die muziek vanwege de religieuze boodschap in de songteksten.
Nu is er Trouble No More, het dertiende deel van Bob Dylans Bootleg Series, om de schoonheid van de muziek èn de teksten van Bob Dylan uit de jaren 1979, 1980 en 1981 nogmaals onder de aandacht van iedere muziekliefhebber te brengen die zijn muziekkeuzes niet laat bepalen door de reputatie van de muziek of het oordeel van anderen, maar bepaalt wat goed is door zijn eigen oren te gebruiken. De muziek die Bob Dylan in deze jaren maakte is goed en verdient de aandacht die het met de uitgave van Trouble No More krijgt.
Trouble No More – The Bootleg Series vol. 13 / 1979 – 1981 is de glorieuze rehabilitatie van Bob Dylans zogenaamde religieuze periode.

Trouble No More verscheen op 3 november in drie verschillende edities: een luxe editie, een 2 cd-versie en een vinyl-editie. De 2 cd-versie en de vinyl-editie bevatten de muziek die op de eerste twee cd’s van de luxe editie staat.
De luxe editie bestaat uit 8 cd’s, een dvd met de film Trouble No More; A Musical Film met niet eerder vertoonde concertbeelden uit 1980 en twee boeken vol foto’s en informatie, alles opgeborgen in een luxe cassette.

De omvang en rijkdom van de luxe editie van Trouble No More is dusdanig dat ik mijn recensie in meerdere delen zal schrijven en publiceren. Vandaag deel 5: Trouble No More – A Musical Film.

Een paar weken geleden las ik ergens op het internet een klacht over de lengte van al die muziekdocumentaires die steeds maar weer met een boel bombarie de wereld in geslingerd worden. Die documentaires worden steeds maar langer zonder dat dit nou echt iets toevoegt aan de kwaliteit van de film. Een uurtje is precies goed, langer hoeft niet, aldus de klager.
De door Jennifer Lebeau geregisseerde film Trouble No More – A Musical Film duurt net geen uur. Precies goed dus.

Trouble No More – A Musical Film ging in première tijdens het New York Film Festival. (28 september – 15 oktober 2017).
De film werd aan de vooravond van het verschijnen van de boxset Trouble No More op verschillende plekken op de wereld aan publiek getoond, waaronder in Amsterdam en is te vinden op de dvd in boxset Trouble No More – The Bootleg Series vol. 13 / 1979 – 1981.

Volgens de beschrijving van de film op de website van het New York Film Festival bevat de film beelden van Bob Dylans concerten in Toronto en Buffalo (1980) afgewisseld met door Luc Sante geschreven preken welke door Michael Shannon worden gebracht.

Met dit in het achterhoofd bekeek ik Trouble No More – A Musical Film en schrok. De film begint niet met concertbeelden of een prekende Michael Shannon, maar met beelden die de kijker mee een trap opnemen. Aan het eind van die trap staan Bob Dylan, Fred Tackett, Tim Drummond en enkele achtergrondzangeressen in een oefenruimte “Jesus Met The Woman At The Well” te spelen. Het is slechts een fragment, maar wat voor fragment! Eentje om van te watertanden.
Bob Dylan speelt op deze opname basgitaar terwijl basgitarist Tim Drummond gitaar speelt. Waarom? Geen idee, maar het werkt en dat is alles wat telt.
Na enkele foto’s, een radiospot[1] en beelden van klagende en jubelende concertbezoekers, krijgen we de film zoals beschreven op de website van het New York Film Festival: concertbeelden van Bob Dylan afgewisseld met beelden van een prekende Michael Shannon.

Bij het bekijken van de film begon ‘dominee’ Michael Shannon mij al snel de stort uit te hangen, niet eens zozeer om wat hij zegt, maar de manier waarop hij dit doet. Ik geloof hem voor geen seconde. Ik zie geen predikant, maar een acteur die zijn best doet om in de huid van een predikant te kruipen en daar niet in slaagt. Daarnaast vind ik de beelden van ‘de dominee’ en de concertbeelden niet goed op elkaar aansluiten. Als kijker moet je constant schakelen tussen die twee. Beter was het geweest wanneer regisseur Jennifer Lebeau de film helemaal rond concertbeelden had opgebouwd en de predikant achterwege had gelaten.

De concertbeelden zijn natuurlijk naar de maatstaf van 2017 van niet al te beste kwaliteit, maar dat kan ook niet anders. De beelden werden 37 jaar geleden gemaakt. Een heel enkele keer lopen beeld en geluid niet helemaal gelijk. Wie dit accepteert krijgt een mooie concertfilm te zien.
Er komen beelden voorbij van onder andere “Solid Rock”, “Pressing On”, “Slow Train” en “Ain’t Gonna Go To Hell For Anybody”. Gedurende de film krijgen we veel close ups van Bob Dylan te zien.
Verrassend is het om Bob Dylan met een microfoon in de hand “Solid Rock” te zien en horen zingen. Hoogtepunt van de concertbeelden is voor mij “When He Returns”.
Wat de concertbeelden vooral ook laten zien is wat een goede band Bob Dylan tijdens deze concerten had. Met name gitarist Fred Tackett en bassist Tim Drummond krijgen met deze film (en de cd’s van Trouble No More) het podium dat ze verdienen en daarmee de erkenning voor hun vakmanschap.

Dylan kort #1265 - aanvullingen

"Reünie", een gedicht Cozy Huarique, zie hier. [met dank aan Alja]
de Morgen over het boekje The Nobel lecture, zie hier.
Merik van der Torren vrij naar Bob Dylan: "Maar wat knaagt daar in het vooronder; Er is iets aan de knikker...", zie hier.
Vraag: is er iemand bekend met "On The Road: An Introduction To The Songs Of Bob Dylan" (1978) van Frank Vollemaere? Zie hier.